Μιλώ για το νησί, που αργότερα, όταν κατοικήθηκε, ονομάστηκε Λέσβος και που η θέση του, όπως τη βλέπουμε σημαδεμένη στους γεωγραφικούς χάρτες, δεν μοιάζει να ανταποκρίνεται και πολύ στην πραγματικότητα. Μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά μια δυο ώρες αφού το πλοίο της γραμμής εγκαταλείψει τη Χίο είναι σαν να εγκαταλείπει ολόκληρο τον γνωστό κόσμο.

Μπαίνει σε θάλασσες που άξαφνα μοιάζουν ανεξερεύνητες και ο απροειδοποίητος ταξιδιώτης, που ταλαντεύεται με το ρυθμό της πρωινής φουσκοθαλασσιάς, κρατημένος από τα κάγκελα της γέφυρας, ατενίζει τον ορίζοντα με το ίδιο αίσθημα που θα είχε σε καιρούς αλλοτινούς ένας τυχερός θαλασσοπόρος», έχει γράψει ο Οδυσσέας Ελύτης.

Είναι κάποια μέρη που φωλιάζουν πιο εύκολα στην καρδιά σου, η ενέργειά τους είναι στο ίδιο μήκος κύματος με τη δική σου και νιώθεις οικεία. Όπως γίνεται - σπάνια αλλά μαγικά- με κάποιους ανθρώπους. 

Η Λέσβος, όταν βλέπεις την Μυτιλήνη είναι έρωτας με την πρώτη ματιά. Από τα πιο ωραία λιμάνια που έχω δει, από τις ομορφότερες χώρες ενός νησιού. Αυτό που κάνει την Μυτιλήνη να ξεχωρίζει είναι η αρχιτεκτονική και τα αμέτρητα αρχοντικά της. Η ζωντάνια σε κάθε σοκάκι, τα προσεγμένα μαγαζιά, το καλό φαγητό (σε όλο το νησί), οικονομικές τιμές, ευγενικοί ντόπιοι, νυχτερινή ζωή, αντιφασιστικά μηνύματα στους τοίχους, πολιτιστικά δρώμενα.  Γενικότερα, ένα νησί που δεν στηρίζεται στον τουρισμό, έχει αυθεντική ταυτότητα και είναι αυτόχθονο.

Τι κι αν ταξιδεύεις 12 ώρες για να φτάσεις, σε αποζημιώνει στο έπακρο 

και εξανεμίζεται η όποια ταλαιπωρία του πλοίου και της αυπνίας. 

Είναι επίσης γνωστή για τους υγρότοπους, την αγροτική παραγωγή, 

την καλλιέργεια ελιάς, την λογοτεχνία και την ποίηση.

Τα υπέροχα χωριά της, το κάθε ένα με την δική του ομορφιά. Ξεχώρισα τον Μόλυβο (Μήθυμνα) με το κάστρο του, την Ερεσό (γενέτειρα της λυρικής ποιήτριας Σαπφούς), την Αγιάσο (το ορεινό στολίδι της Λέσβου). Την παραλία των Βατερών και την εκπληκτική θέα στον Ταξιάρχη. Αφήσαμε αρκετά μέρη για την επόμενη φορά, δεν σου φτάνουν μόνο πέντε μέρες για να τα δεις όλα.

Το Απολιθωμένο δάσος της Λέσβου είναι ένα από τα δύο μεγαλύτερα απολιθωμένα δάση στον κόσμο. Ο σχηματισμός του απολιθωμένου δάσους σχετίζεται με την έντονη ηφαιστειακή δραστηριότητα που έλαβε χώρα στη Λέσβο κατά το τέλος του Ολιγοκαίνου μέχρι το μέσο Μειόκαινο, περίπου πριν 20 εκατομμύρια χρόνια. πηγή

Tο έργο αυτό, ένα από τα δύο που κοσμούν την είσοδο του Μουσείου 
του Απολιθωμένου Δάσους, ανήκει στην σπουδαία καλλιτέχνη Βανιώ Τριανταφύλλου.

η μαγευτική γοητεία της Λέσβου είναι διάχυτη παντού

Εις το επανιδείν!!

40 Αύγουστοι

μόλις πέρασαν αστραπιαία

Γεννημένη στο τέλος του καλοκαιριού

βρίσκομαι πάντα σε αυτό το μεταίχμιο

το φως και την δημιουργική μελαγχολία

40 Αύγουστοι

και ακόμα μαθαίνω

ανακαλύπτω, εξερευνώ, αμφισβητώ

τον εαυτό μου πρώτα απ'όλα

Απολαμβάνω περισσότερο

απελευθερώνομαι

πετάω σιγά σιγά όλα τα βαρίδια

Ευγνώμων πάντα και συνεχώς

γιατί όσα και να χάνω

βγαίνω πάντα κερδισμένη

Για την ατελείωτη αγάπη που λαμβάνω

για τα ξεχωριστά μοιράσματα

Όλα αυτά που κάνουν ακόμα πιο δύσκολο

να συμβιβαστείς με κάτι λιγότερο

Δεν σου το επιτρέπεις

Και κυρίως δεν σου το επιτρέπουν

Για όσα ήρθαν, για όσα πέρασαν,

για όλες τις μάχες, για όσα ξεπέρασα,

για όσα ένιωσα, για όσα ξέχασα,

για όσα θυμάμαι ακόμα

Καλωσορίζω αυτή την νέα δεκαετία

και ανυπομονώ για καινούργιες όμορφες περιπέτειες

Ευχαριστώ από καρδιάς για τα υπέροχα μηνύματα και τις ευχές σας!

Madonna – "Into the Groove"

UB40 ft. Chrissie Hynde – "I Got You Babe"

Kate Bush – "Running Up That Hill"

Madonna – "Holiday"

The Cars – "Drive"

Ποιο καλοκαίρι προσμονούσες;

Εκείνο που ντύθηκε πάλι στις φλόγες;

Εκείνο που βλέπουμε σε ζωντανή μετάδοση

την πιο άγρια γενοκτονία χωρίς τέλος;

Για ποιο καλοκαίρι ανυπομονούσες;

Εκείνο με τους δειλούς ανθρώπους

που δεν ξέρουν πως να συνδεθούν;

Με αυτούς που κανονικοποίησαν το ψέμα;

Επιμένω σε άλλα καλοκαίρια

που λιγοστεύουν οι ελπίδες

να τα ζήσουμε

Επιμένω σε εκείνα τα καλοκαίρια

που γαλήνευε το μέσα μας

που περνούσαμε όμορφες στιγμές

σχεδιάζοντας το άμεσο μέλλον

Ανάμεσα σε ποια καλοκαίρια

χάθηκαν ακόμα και τα αυτονόητα

σαν να μην υπάρχει γυρισμός

Ανάμεσα σε ποια καλοκαίρια

μαζί με την πίστη χάσαμε 

και την ικανότητα να αλλάξουμε

Πες μου όμως αλήθεια

εσύ ποιο καλοκαίρι προσμονούσες;

****

ήταν η δεύτερη συμμετοχή μου στο δρώμενο 

ένα ποίημα για το καλοκαίρι

photo credits: Nina Barnini

Άλλο ένα υπέροχο βιβλίο που πλαισίωσε το καλοκαίρι μου. Μέσα σε 4 ημέρες διάβασα 450 σελίδες κι αυτό για εμένα είναι τεράστια επιτυχία. Δεν είναι μόνο ο μαγικός τρόπος που η γραφή του κυλάει, είναι οι λέξεις σαν χάδι. Σαν εκείνο το αεράκι που περίμενες για να μετακινηθείς. 

Ακολουθούν πληροφορίες από το Μεταίχμιο 

Το μόνο πράγμα που μπορεί να λύσει τα προβλήματα του Στίβεν είναι ο χορός. Χορεύει με την καλύτερή του φίλη Ντελ στο σαλόνι, σιγοτραγουδάνε χαρούμενα, τόσο κοντά που τα κεφάλια τους σχεδόν ακουμπάνε. Χορεύει μόνος του στο σπίτι, με τους δίσκους του πατέρα του, ανακαλύπτοντας τα θραύσματα ενός ανθρώπου που δεν γνώρισε ποτέ πραγματικά.

Ο Στίβεν ξέρει ποιος είναι πραγματικά μόνο μέσα από τη μουσική. Τι γίνεται όμως όταν ο ήχος της αρχίζει να χαμηλώνει και να χάνεται; Όταν ο πατέρας του μιλάει για ντροπή και θυσίες, όταν το σπίτι του δεν είναι πια δικό του; Πώς θα βρει χώρο για τον εαυτό του, ένα μέρος όπου θα νιώσει όμορφος, ένα μέρος όπου ίσως καταφέρει να νιώσει ελεύθερος;

Τρία καλοκαίρια στη ζωή του Στίβεν. Από το Λονδίνο στην Γκάνα, και πάλι πίσω. Ένα συναρπαστικό και συγκινητικό μυθιστόρημα για τους κόσμους που χτίζουμε για τον εαυτό μας, τους μικρούς κόσμους μέσα στους οποίους ζούμε, χορεύουμε και αγαπάμε.

Ο Caleb Azumah Nelson (Κάλεμπ Αζουμά Νέλσον, γ. 1993) είναι Βρετανο-γκανέζος συγγραφέας και φωτογράφος. Ζει στο Λονδίνο. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στο Litro, ενώ ήταν στη βραχεία λίστα για το BBC National Short Story Award 2020 με το διήγημα «Pray» και επελέγη ως ένας από τους 10 καλύτερους πρωτοεμφανιζόμενους μυθιστοριογράφους του 2021 από τον Observer. Για την Ανοιχτή θάλασσα κέρδισε το βραβείο Costa 2021, το βραβείο Dylan Thomas και ήταν υποψήφιος για το National Book Award. Το μυθιστόρημα Μικροί κόσμοι βρέθηκε στη βραχεία λίστα του Orwell Prize for Political Fiction 2023.

ΕΓΡΑΨΕ Ο ΤΥΠΟΣ

Ένας συγκινητικός στοχασμός γύρω από την εμπειρία των μεταναστών.

Guardian

Ένα αισιόδοξο, μελωδικό καλοκαιρινό ανάγνωσμα.

Times

Η περιγραφή μιας επίπονης εισόδου στον ενήλικο κόσμο, εξαιτίας του συστημικού ρατσισμού αλλά και των διαγενεακών τραυμάτων του παρελθόντος.

New Statesman

Ευαίσθητο, προσωπικό και ερωτικό… Ένας σπουδαίος νέος συγγραφέας.

Sunday Times

Μια διαχρονική ιστορία φιλίας και ενηλικίωσης.

The Millions

Ένα υπέροχα πλούσιο μυθιστόρημα που εξυμνεί την αγάπη και την τέχνη και διεξάγει μια εις βάθος εξερεύνηση της χαράς και του πόνου της μαύρης νεολαίας.

Booklist

Ένα μυθιστόρημα για τη σχέση πατέρα-γιου, για την πίστη και τη φιλία, που καλύπτει τρία καλοκαίρια στη ζωή ενός νεαρού Βρετανο-γκανέζου μουσικού.

Independent

Ο Nelson μιλάει πολύ γλυκά για το τι σημαίνει να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου.

Vogue

Ο Nelson δεν είναι απλώς ένας συγγραφέας – συντάσσει ένα πολιτισμικό αρχείο της εποχής μας. Στον πυρήνα του βιβλίου βρίσκεται η αγάπη και ο ίδιος μας προσκαλεί να βουτήξουμε στη μουσική και στις σχέσεις με τους ανθρώπους της ζωής μας, και να ξανασκεφτούμε την ιστορία μας.

Yomi Sode

Η πεζογραφία του Caleb Azumah Nelson είναι γεμάτη μουσικότητα και ευαισθησία. Είναι ένας σοφός ραψωδός.

Katie Kitamura

Μια αριστουργηματική εξερεύνηση της αγάπης, της αρρενωπότητας, της ενηλικίωσης και της κοινότητας. Η επιδέξια πένα του Nelson τα ζωντανεύει εκθαμβωτικά.

Bolu Babalola

Επιβεβαιώνει το ταλέντο του συγγραφέα.
Observer

                           Ακούστε την playlist με τα τραγούδια του βιβλίου στο Spotify.

Ένα απόλυτα τρυφερό βιβλίο που δεν στέκεται στο προφανές. Στα τραύματα που κουβαλάνε οι προηγούμενες γενιές και καταστρέφουν τις σχέσεις με τα παιδιά τους. Πηγαίνει σε βαθύτερα μονοπάτια και διεξόδους. Η ανάλυση στην συναισθηματική κατάσταση ιδιαίτερη. Η δύναμη της κοινότητας, επίσης, έχει κεντρικό και διάχυτο ρόλο στο μυθιστόρημα. Η ψυχοκοινωνική επίδραση της μουσικής, η πίστη, η φιλία, ο έρωτας.

"Ποιος είσαι; Τί ονειρεύεσαι;"

Ένα μικρό δάσος, ένας μεγάλος κόσμος!

Αρχές δεκαετίας του '90, είχαμε μετακομίσει από το κέντρο της Αθήνας στα βόρεια προάστια. Στην πολυκατοικία εκείνη που νοικιάζαμε ήταν κυρίως παιδιά κοντά στην ηλικία μας. Απέναντι ακριβώς ένα δασάκι που τώρα πια δεν υπάρχει. Τα καλοκαίρια γινόταν ολόκληρος ο κόσμος μας. Την είχαμε δει μικροί εξερευνητές, πηγαίναμε με τα ποδήλατά μας και καθόμασταν για ώρες. Τότε που δεν υπήρχαν κινητά, ακόμα δεν είχαμε ούτε φωτογραφικές μηχανές. Έτσι όλα έχουν αποθηκευτεί στο μυαλό!

Τα σημερινά παιδιά δεν γνωρίζουν πως να είναι δημιουργικά με απλά πράγματα στην φύση γιατί δεν έχουν μάθει ποτέ να είναι. Γιατί οι γονείς ξαφνικά έχουν ξεχάσει την παιδική τους ηλικία και τα έχουν πλαισιώσει σε έναν ψηφιακό κόσμο νομίζοντας πως έτσι τα ελέγχουν καλύτερα.

Εκείνος ο καλοκαιρινός θησαυρός μάς έδινε την ελευθερία και την απελευθέρωση που χρειαζόμασταν. Η φαντασία και η δημιουργικότητα στο ζενίθ. Και δεν υπάρχει τίποτα επικίνδυνο σε αυτό όταν έχεις μεγαλώσει σωστά.  Οι φιλίες τότε, δεν ξέραμε πόσο πολύτιμες και δυσεύρετες θα ήταν στην πορεία. Μπορεί να έχουμε χαθεί τώρα πια, όμως πάντα θα μας ενώνουν εκείνες οι αξέχαστες εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας!

Με αυτή την ανάμνηση μου ήρθε στο νου το τραγούδι που αγαπούσα τότε!

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δρώμενο της Κικής από το blog Εκφράσου!