Πόσο άδειος είναι μερικές φορές ο θόρυβος, σκέφτηκε η Βάλια καθώς διέσχιζε την πολύβουη Αθήνα. Βλέμματα κενά, χαμόγελα παγωμένα, κινήσεις μηχανικές. Βυθισμένοι όλοι στις σκέψεις τους, δεν αντιδρούν εύκολα με θετικό τρόπο, παρά μόνο για να φανερώσουν την αγενή πλευρά τους. Τα δάχτυλα χορεύουν πάνω στα πληκτρολόγια, δημοσιεύοντας σε έναν κόσμο που κρύβει τον πραγματικό του εαυτό.
Μα εκείνη δεν την ένοιαζε τίποτα τότε. Το μόνο που σκεφτόταν ήταν πότε θα έρθει η Παρασκευή, να τελειώσει το σχολείο και να βρεθεί στην αγκαλιά του. Στα γλυκά δεκαεπτά της εκείνη μετρούσε αντίστροφα για να ενηλικιωθεί και να φύγει από το σπίτι της. Ο Ορέστης την είχε προετοιμάσει για όλες τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει μιας και εκείνος βρισκόταν ήδη στο δεύτερο έτος της σχολής του. Οι γονείς της δεν γνώριζαν για την σχέση τους, ήταν αρκετά απασχολημένοι στο να κρατήσουν ζωντανή την δική τους. Μέσα σε μια αρρωστημένη ατμόσφαιρα, λες και έκαναν διαγωνισμό ποιος θα υπερισχύσει και ποιος θα προσβάλλει καλύτερα τον άλλον. Μετά από τους έντονους καυγάδες κατέληγαν πίσω ο ένας στον άλλον σαν να ήταν φυσιολογικό αυτό που ζούσαν. Η οικογένειά τους βούλιαζε όπως εκείνοι στον καναπέ κάθε φορά που παρακολουθούσαν ριάλιτι.
Έτσι τα ακουστικά έγιναν η προέκτασή της και το laptop μια σανίδα σωτηρίας. Κάθε βράδυ μιλούσε ώρες ατελείωτες στο messenger και εκμυστηρευόταν τα πάντα στον Ορέστη. Η μόνη από όλα τα κορίτσια στο σχολείο που εμπιστευόταν ήταν η Νόρα. Ήρθε κάπου στα μέσα της χρονιάς, πάντα απέφευγε να τους αποκαλύψει τον λόγο. Δέθηκαν πολύ γρήγορα και χωρίς να το καταλάβει ξέκοβε λίγο λίγο κάθε μέρα από τους παλιούς της φίλους. Κι όσο εκείνοι ενδόμυχα κατηγορούσαν την Νόρα γι'αυτό, τόσο εκείνη απομακρυνόταν και θύμωνε μαζί τους. Ένιωθε πως η Νόρα την χρειαζόταν περισσότερο, ήταν ένα κορίτσι εντελώς μόνο σε ένα καινούργιο περιβάλλον. Και δεν καταλάβαινε γιατί δεν την συμπαθούσαν, τι έβλεπαν σε εκείνη που δεν ήταν ορατό στα δικά της μάτια;
❝ Το ‘χω αυτό το κουσουράκι από μικρή.
Όταν ρίχνουν κάποιον οι άλλοι κάτω, εγώ τρέχω να του συμπαρασταθώ. Μη χάσω…
Στο τέλος σηκώνεται αυτός και για ν’ αποδείξει τη δύναμή του, ρίχνει κάτω εμένα.❞
Αλκυόνη Παπαδάκη
Αυτό το απόσπασμα τριγυρνούσε συνέχεια στο μυαλό της Βάλιας. Με μεγάλα καλλιγραφικά γράμματα της το είχε γράψει η αγαπημένη της καθηγήτρια σε ένα βιβλίο που της δώρισε στα γενέθλιά της κρυφά από τα υπόλοιπα παιδιά. Ήταν σαν την μεγάλη αδελφή που ποτέ δεν είχε. Κάποιοι άνθρωποι έρχονται στην ζωή μας σαν φύλακες άγγελοι...
Ο χειμώνας έφτανε στο τέλος του και για πρώτη φορά δεν ανυπομονούσε για τον ερχομό της Άνοιξης. Ήταν ένας μήνας που οι εξελίξεις διαδέχονταν η μία την άλλη. Κι εκείνη που ήταν η πρωταγωνίστριά τους, αδυνατούσε να κατανοήσει και να αντιδράσει, μένοντας αμέτοχη και φοβισμένη σαν ένας απλός παρατηρητής. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί λάμβανε στα social media υβριστικά και χυδαία μηνύματα, γιατί την χώρισε ο φίλος της χωρίς πολλές εξηγήσεις, γιατί κάθε φορά που πάταγε το πόδι της στο σχολείο έβλεπε υποτιμητικά βλέμματα. Ακόμα και η Νόρα την απέφευγε. Περπατούσε τις Κυριακές στο Μοναστηράκι μόνη μέσα στο πλήθος. Άγνωστη μεταξύ αγνώστων, εκεί που κανένας δεν θα την κοιτούσε με απέχθεια.
Χτύπησε δειλά την πόρτα της διευθύντριας και ζήτησε να είναι παρούσα και η αγαπημένη της καθηγήτρια. Όταν τις είδε αναστατωμένες συνειδητοποίησε πως κάτι πολύ άσχημο έχει συμβεί και πως δεν είναι όλα στην σφαίρα της φαντασίας της. Λίγο πριν χάσει τις αισθήσεις της θυμάται να ακούει τα λόγια τους σαν να είχε φύγει από το σώμα της "προσωπικές σου φωτογραφίες διέρρευσαν παντού στο σχολείο, βίντεο με τον σύντροφό σου, μηνύματα που ανταλλάσατε..."
Όταν την βρήκαν οι γονείς της στο σπίτι, το χαστούκι του πατέρα ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Το μειδίαμα στα μουδιασμένα χείλη της μητέρας ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Λίγες ώρες μετά την επισκέφθηκε η καθηγήτρια στο σπίτι. Έπαιζε δυνατά στα ακουστικά της το Mad World και έκανε μοιραία πολύ σκοτεινές σκέψεις για να απαλλαγεί πιο γρήγορα από το μαρτύριο που ζούσε. Την αγκάλιασε και της μίλησε πολύ ζεστά, τόσο που ένιωθε το ρίγος να υποχωρεί.
- Βάλια μου εγώ είμαι εδώ για σένα, για ό,τι χρειαστείς. Θα μιλήσω ξανά στους γονείς σου. Δώσε τους λίγο χρόνο, τους βρήκε απροετοίμαστους και δεν γνωρίζουν πως να το διαχειριστούν.
- Ναι γιατί όταν όλα πήγαιναν καλά, ήξεραν πως να φερθούν;
- Άκουσε με. Αυτό που προέχει τώρα είναι να μιλήσεις με ειδικούς. Θα καλέσουμε μαζί την γραμμή υποστήριξης 116111 και θα σε καθοδηγήσουν. Το επόμενο βήμα είναι να...
- Να τους πω τι; Ντρέπομαι.
- Δεν χρειάζεται να ντρέπεσαι εσύ αλλά αυτός που σου το προκάλεσε όλο αυτό. Το επόμενο βήμα είναι η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Αν θυμηθείς σε ποιους είχες εμπιστευτεί τους κωδικούς σου θα βοηθήσεις πιο γρήγορα την έρευνα. Και μετά έρχεται η αλλαγή σχολείου.
- Και νομίζεις πως έτσι θα σωθώ;
- Ένα βήμα την φορά καλή μου. Τώρα μοιάζουν όλα βουνό. Δυστυχώς δεν είσαι ούτε το πρώτο θύμα ούτε το τελευταίο. Να κινηθούμε γρήγορα, να βρεθεί ο υπαίτιος και να πληρώσει γι'αυτό. Θα κλείσεις όλους τους λογαριασμούς για ένα διάστημα.
- Αυτό είναι το λιγότερο. Ο Ορέστης; Πως θα τον αντικρύσω ξανά;
- Είσαι σίγουρη πως δεν το έκανε αυτός;
- Μέχρι χθες έβαζα το χέρι μου στην φωτιά για δύο ανθρώπους και τώρα δεν έχω κανέναν.
Χάρη στην γραμμή υποστήριξης και το πολύτιμο έργο τους οι διαδικασίες κινήθηκαν αστραπιαία. Τώρα πια ήταν Άνοιξη και βρισκόταν σε έναν κρύο διάδρομο περιμένοντας, βλέποντας από το παράθυρο την φύση να ανθίζει. Όταν είδε την Νόρα να μπαίνει με τον πατέρα της και τον δικηγόρο τους πίστευε πως θα εκραγεί. Ένιωθε να καίει, να θέλει να ουρλιάξει. Κοιτούσε το άδειο της βλέμμα και σαν παζλ στην μνήμη της έδεσαν όλα τα γεγονότα. Τότε της έσφιξε το χέρι η μητέρα της, "ψυχραιμία, τώρα όλα τελείωσαν" ψιθύρισε σιγανά.
Αμίλητοι κατευθύνθηκαν προς το πάρκινγκ όταν διέκρινε μία γνώριμη φιγούρα. Ο Ορέστης την περίμενε αμήχανος κρατώντας στο χέρι του μία ανθοδέσμη.
- Το αγαπημένο σου.. ηλίανθος! της είπε η μητέρα της χαμογελώντας συνωμοτικά και κάνοντας νεύμα στον άντρα της για να απομακρυνθούν διακριτικά.
Έτρεξε στην αγκαλιά του που την ονειρευόταν κάθε ατελείωτο βράδυ. Δεν πίστευε ότι θα είχε την ευκαιρία να μυρίσει ξανά το άρωμά του και να τον νιώσει έτσι. Σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα από εκείνες τις ανέμελες στιγμές που έκαναν σχέδια για το κοινό τους μέλλον με ένα πακέτο ποπ κορν στο χέρι βλέποντας τις αγαπημένες τους ξένες σειρές.
- Σοβαρά τώρα; Εσύ κρατάς ανθοδέσμη μπροστά σε τόσο κόσμο;
- Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω αντί συγνώμης. Που δεν ήμουν δίπλα σου. Δεν είμαι δειλός το ξέρεις... Έπαθα σοκ γαμώτο μου δεν ήξερα τι να κάνω.
- Είσαι εδώ τώρα. Και αυτό μου αρκεί. Μπορώ να σου ζητήσω μια χάρη;
- Ό,τι θέλει το κορίτσι μου.
- Μπορούμε να περπατήσουμε στο Μοναστηράκι για λίγο χωρίς να μιλάμε;
Και ήταν η πρώτη φορά μετά από καιρό που δεν ένιωσε μοναξιά μέσα στο πλήθος.
****
Η συμμετοχή μου στο δρώμενο Μίνι Σκυτάλη
που διοργανώνει η Μαίρη από το blog Γήινη ματιά...
Λίγα λόγια για αυτή την μικρή νεανική ιστορία: Για όλα τα κορίτσια εκεί έξω που έχουν βρεθεί στην θέση της ηρωϊδας να μη φοβούνται και να μη ντρέπονται. Να ζητήσουν άμεσα βοήθεια. Για όλους τους καθηγητές εκεί έξω, να μη στέκονται απέναντι ασκώντας σκληρή κριτική. Να είναι δίπλα τους και να καθοδηγούν σαν την καθηγήτρια φύλακα- άγγελο. Τέλος, για όλους τους γονείς εκεί έξω και ειδικά εκείνους που έχουν παιδιά στην εφηβεία να είναι σε εγρήγορση...
* Απόσπασμα στίχων "Νιώθω μεγάλη μοναξιά " : Στιχουργός Βασίλης Γιαννόπουλος (2001)
Μουσική: Χριστόφορος Κροκίδης Ερμηνεία: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
* Πηγή εικόνας: https://pixabay
* Η Γραμμή Υποστήριξης 116111 από το Χαμόγελο του παιδιού, παρέχει δωρεάν ψυχολογική υποστήριξη σε παιδιά και ενήλικες.
* Πηγή εικόνας: https://pixabay
* Η Γραμμή Υποστήριξης 116111 από το Χαμόγελο του παιδιού, παρέχει δωρεάν ψυχολογική υποστήριξη σε παιδιά και ενήλικες.
