****

Κλείνοντας, αφήνω εδώ δύο σχόλια που γράφτηκαν κατά την βαθμολογία και αντιπροσωπεύουν επάξια την συμμετοχή μου. Ευχαριστώ από καρδιάς!

"Η ποίηση στους δρόμους. Γιατί ανήκει σε αυτά τα "ποιήματα αγωνιστές", 
για να μην πεθάνει πριν από μας η Ελπίδα."  (Άννα Πάρος)

"Η ποίηση στους δρόμους": Πολύ σημαντικό για μένα το θετικό αγωνιστικό ύφος του ποιήματος. Κάθε συγγραφέας, κάθε πνευματικός άνθρωπος, οφείλει να ξεσηκώνει τους ανθρώπους στο δρόμο της χειραφέτησης. (Giannis Pit)

•

Ένα από τα ποιήματα που ξεχωρίζω, σε αυτήν την υπέροχη συλλογή και μπορώ να πω ότι ταυτίζομαι σε αρκετές γραμμές του. Κάποτε θεωρούσα πως όσοι νοιαζόμαστε τόσο πολύ για τους άλλους είμαστε καταδικασμένοι να υποφέρουμε. Στην πορεία κατάφερα όχι μόνο να το ελέγχω και να μην με καταβάλλει, αλλά και να αντλώ δύναμη μέσα από αυτό χωρίς να έχω προσδοκίες. Ταυτίζομαι απόλυτα και με τις δύο τελευταίες στροφές. Είναι απίστευτο κι όμως αληθινό, όταν κάποιοι γίνονται καχύποπτοι με το νοιάξιμό σου. Στο τέλος χάνουν κάτι πολύτιμο που δεν μπόρεσαν ποτέ να αισθανθούν. 

Γι'αυτό και για πολλούς ακόμα λόγους κατάλαβα πόσο τυχεροί είμαστε τελικά όσοι έχουμε την δύναμη να νοιαζόμαστε ανιδιοτελώς. Και το πιο μαγικό από όλα... θα συνδεθείς με ανθρώπους που και για εκείνους η τέχνη του να νοιάζεσαι είναι τρόπος ζωής.

Κι όταν πέφτουν οι μάσκες 

εκείνη η μικρή στιγμή 

που σε μεγαλώνει

απ' τον κόσμο μιαν ανάσα 

κι απ' τον θόρυβο 

της σκέψης σου

Είναι τότε 

που συνειδητοποιείς 

πως αγωνίζεσαι 

σε μια χώρα 

καρναβάλι 

Κι αν τα ρημάξατε όλα

μας έμεινε 

η αξιοπρέπεια

Η δύναμη να αγωνιστούμε 

και για όσους δεν είναι πια εδώ

Ενωμένοι 

μέχρι το τέλος 

μέχρι να αναπνεύσουμε 

ξανά

Δεν τρέφουμε αυταπάτες 

ούτε εγκαταλείπουμε

Η χαμένη γενιά μας

βρίσκει τρόπο 

να νικάει

•

Photo credits: Γιώργος Αλεξόπουλος 

Μια φράση που συνοψίζει όλα όσα ζούμε τελευταία και όλα όσα έπονται.. Καλά θα πάει κι αυτό! Όσο κι αν θέλεις να είσαι ψύχραιμος και να μη χάνεις το κουράγιο σου, συχνά μοιάζει αδιανόητο και ακατόρθωτο. Νομίζεις πως δεν είναι αυτή η πραγματικότητα, πως παίζεις σε μια σουρεάλ ταινία στον ύπνο σου και θα ξυπνήσεις ανακουφισμένος που όλα αυτά ήταν ένας εφιάλτης. 

Στο μυαλό μου γυρίζουν εκείνοι οι στίχοι του Παντελή Ροδοστόγλου από τα Διάφανα Κρίνα...

Δεν υπάρχει ομορφιά

παρά μόνο στο βλέμμα

που τη φρίκη κοιτάει

κι όμως αντέχει.

Κάποτε θα ’ρθει η στιγμή

που όλα θα πάρουν ένα νόημα βαθύ.

Θα σου θυμίζουν οι ουρανοί 

άγνωστες πτήσεις.

Κι η θάλασσα η παντοτινή

τρεμούλιασμα νωχελικό

στον πιο αθώο σου εαυτό.

Και οι σταθμοί παλιές, 

καλές αναχωρήσεις.

Κι η αγάπη πάλι θα καλεί

στον κόρφο της γλυκά να ‘ρθεις

να ξαποστάσεις,

να ιστορήσεις μια ζωή

βγάζοντας στεναγμό βαθύ

και στην ποδιά της να τινάξεις

σαν λείψανα αγίων μαρτυρικά

όλες σου τις θλίψεις.

Δεν υπάρχει ομορφιά

παρά μόνο στο βλέμμα

που τη φρίκη κοιτάει

κι όμως αντέχει.

🔻

Δεν αντέχουμε την φρίκη, όση ομορφιά έχει μείνει στην ψυχή μας είναι το καταφύγιο και η διέξοδος μαζί. Χωρίς ανάσα το ένα γεγονός μετά το άλλο, ενώ παράλληλα αγωνιζόμαστε για την δική μας καθημερινότητα.

Παρ'όλα αυτά μέσα σε όλη την αγριότητα και το σκοτάδι, γίνονται όμορφα πράγματα και πρωτοβουλίες, καθημερινές επαναστάσεις και κινητοποιήσεις. Ξεκαθαρίζει το τοπίο και ο ορίζοντας μαζί. Γνωρίζεις πως ο δρόμος είναι ατελείωτος και η διαδρομή θα γίνει πιο ομαλή με εκείνους που θα επιλέξεις να είστε μαζί. 

Μερικές τελευταίες σκέψεις για την ώρα

Venceremos!

Από πέρυσι τον Ιανουάριο έχω ξεκινήσει έναν μαραθώνιο ταινιών, κυρίως στο σπίτι και λιγότερο στο σινεμά. Όσο κι αν αγαπώ τον κινηματογράφο από μικρό παιδί, μεγαλώνοντας δεν παύει να με κουράζει η συμπεριφορά του κόσμου στις αίθουσες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μη μπορώ να απολαύσω στον μέγιστο βαθμό ένα έργο, να χάνω την μαγεία του σινεμά μέσα στον εκνευρισμό και να φεύγω απογοητευμένη. Για σήμερα σας έχω ένα top 10 από 8 ταινίες και 2 σειρές που ξεχώρισα με δυσκολία, καθώς είναι αρκετές αυτές που τελικά με κέρδισαν. Αντί της πλοκής παραθέτω σύντομες φράσεις από κριτικές που ταυτίστηκαν οι απόψεις μας.

1.  All We Imagine as Light

"Μεγάλο Βραβείο του Φεστιβάλ Καννών για ένα ημιντοκιμαντερίστικο, μα συνάμα μυσταγωγικό οδοιπορικό γυναικείας χειραφέτησης. Κοινωνικά ανήσυχο, πάλλεται από ποιητική ευαισθησία."  Χρήστος Μήτσης - Αθηνόραμα

2. The substance

"Το The Substance είναι μια ευθεία σάτιρα, βαριά και σπλατερική μέχρι το κόκκαλο, μια περιπέτεια μεταμόρφωσης." {...} ξεσκίζει στα ίσα και με τη δική του ντοπιολαλιά το Χόλιγουντ και τη μανία για το ελιξίριο της νεότητας."  Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος - Lifo

3. Ιστορίες Καλοσύνης

"Με το Kinds of Kindness ο Γιώργος Λάνθιμος και o σεναριογράφος του και θεατρικός συγγραφέας Ευθύμης Φιλίππου, ξανασυναντιούνται, επανενώνουν τις δυνάμεις τους και πλησιάζουν ξανά στο στιλ του καθαρού weird wave." Θόδωρος Σούμας- bookpress.gr

4. Small things like these

"Μικρά πράγματα, μεγάλες αλήθειες. Ένα δράμα που αναδεικνύει τη δύναμη του να κάνεις το σωστό. Κάποιες ταινίες σε χτυπούν με κρότο και άλλες έρχονται αθόρυβα και αφήνουν ένα ανεξίτηλο σημάδι. Το Small Things Like These, σε σκηνοθεσία Tim Mielants και με πρωταγωνιστή τον μαγνητικό Cillian Murphy, ανήκει στη δεύτερη κατηγορία."  
Φωτεινή Λεβογιάννη- unboxholics

5. The Room Next Door

"Το βραβευμένο με Χρυσό Λέοντα στο τελευταίο Φεστιβάλ Βενετίας ΔΙΠΛΑΝΟ ΔΩΜΑΤΙΟ είναι η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Ισπανού σκηνοθέτη Πέδρο Αλμοδόβαρ. Είναι ένα κοινωνικό έργο με ηθοποιούς μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού, με ένα πραγματικό δύσκολο θέμα στο επίκεντρο της ιστορίας του." Αχιλλέας Βασιλείου - cinepivates.gr

6. Juror #2

"Στο «Juror #2» αναδεικνύονται (προσοχή, δεν καταδεικνύονται) όλες οι αντιφάσεις, όλες οι συγκρούσεις και τα προβλήματα του αμερικανικού συστήματος απονομής δικαιοσύνης, σε συνδυασμό με μια σειρά από προβληματικές που απασχόλησαν τον Ίστγουντ στο σύνολο της καριέρας του." Γιάννης Βασιλείου - Lifo

7. Nosferatu

"To Nosferatu αποτελεί ένα σύγχρονο αριστούργημα που δίνει τον κατάλληλο φόρο τιμής στην πρωτότυπη ταινία του 1922 και την ευκαιρία σε μια νέα γενιά σινεφίλ και ατόμων γενικότερα, να γνωρίσουν ένα είδος τρόμου, διαφορετικό από αυτό που έχουν συνηθίσει." Γιώργος Ναστούλης - depart.gr

8. The Teacher Who Promised the Sea

"Πρόκειται για μια ταινία με πολλαπλές πτυχές: ιστορική, ιδεολογική, πολιτική, εκπαιδευτική, για μια ταινία δραματική μα ταυτόχρονα και λυρική και βαθιά ανθρωπιστική." Νίκος Τσούλιας - fractalart.gr

9. Disclaimer 

10. The Bear

"Το «The Bear» παραμένει αριστούργημα, ακόμα κι όταν μας βγάζει την ψυχή." Δημήτρης Πολιτάκης - LIFO

Ιστορίες Καθημερινότητας S1 Ep 3

Η φιλανθρω-ποιά;

Είναι ένα θέμα που θέλω να θίξω εδώ και καιρό μιας και προβληματίζομαι έντονα. Στο εργασιακό πλαίσιο που βρίσκομαι τα τελευταία 3 χρόνια καλούμαι να διαχειριστώ, εκτός των άλλων, δωρεές. Ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων σήμερα είναι αρκετά γενναιόδωροι, έχουν εισχωρήσει σε μια διαφορετική φιλοσοφία και νοιάζονται πραγματικά για τον συνάνθρωπο. Όσο κι αν σας κάνει εντύπωση ισχύει. Όμως... υπάρχουν και εκείνοι που ενώ πάνε να κάνουν μια καλή πράξη με δική τους πρωτοβουλία και θέληση καταλήγουν να σου βγάζουν την ψυχή, να γίνονται αγενείς (στην καλύτερη περίπτωση) και παρεμβατικοί στο έργο σου. Και αναρωτιέμαι γιατί να ψειρίσεις τόσο μια υπηρεσία με κοινωνικό έργο, γιατί δεν κατανοείς ότι υπάρχουν κάποιοι κανόνες- κανονισμοί- διαδικαστικά και κάποια αυτονόητα πράγματα τελοσπάντων. Αν είσαι τόσο καχύποπτος ή μη συνεργάσιμος μην κάνεις τίποτα. Γιατί να δυσκολεύεις το έργο και τη ζωή κάποιων ανθρώπων; Γιατί να βγάζεις τόσο βιαστικά συμπεράσματα για κάποιους εργαζόμενους και να γίνεσαι άδικος; 

Ιστορίες Καθημερινότητας S1 Ep 4

Η απάθεια

Κάποτε πίστευα πως ως πεζός κινδυνεύεις λιγότερο. Όλο και πιο συχνά οι οδηγοί εκεί έξω μας αποδεικνύουν το αντίθετο. Πηγαίνοντας στην γιατρό μου για μια μηνιαία θεραπεία, περνάω την διάβαση πεζών με καταπράσινο και με σηματοδότη αντίστροφης μέτρησης. Ένας από τους άπειρους ασυνείδητους οδηγούς εκεί έξω κατεβαίνει από στροφή με κατακόκκινο, γκαζωμένος όσο δεν πάει και για κλάσματα του δευτερολέπτου δεν θα έγραφα αυτή την στιγμή. 
Ο λόγος που το μοιράζομαι, γιατί ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία -δυστυχώς- είμαι που κινδυνεύει κάθε μέρα από ασυνείδητους οδηγούς, είναι για ένα λόγο. Στην ενδιάμεση νησίδα που είχα την τύχη να φτάσω εγκαίρως, ερχόταν ένας πατέρας με τον μικρό του γιο. Βλέποντας την υπερβολική ταχύτητα του οδηγού και συνειδητοποιώντας τι θα μπορούσε να είχε συμβεί, του ούρλιαξε έντρομος. Και δυστυχώς προλάβαμε να δούμε την αντίδραση του οδηγού, απαθέστατη με ένα μειδίαμα χαμόγελου. Και εκεί παγώσαμε περισσότερο.
Την επόμενη μέρα, εξυπηρετούμενή μας στην δουλειά μου είπε το εξής. Προσπαθώ να ξεσηκώσω τον κόσμο, να τους κινητοποιήσω για σοβαρά ζητήματα να πάρουν θέση και είναι όλοι απαθείς, αδιάφοροι και χωρίς συναίσθημα. 

Τα συμπεράσματα όλα δικά σας..
Να προσέχετε ♡

 Ιστορίες Καθημερινότητας episode 1&2

Το 2013 είχα μια ιδέα στο πρώτο μου blog. Να ξεκινήσω ένα Ημερολόγιο Αισιοδοξίας 
το οποίο θα ταξιδέψει σε bloggers σε όλη την Ελλάδα. 

Και το δημιουργήσαμε! Ταξίδεψε ταχυδρομικώς σε πόλεις και νησιά της Ελλάδας, από τον έναν στον άλλον σαν μια σκυτάλη. Οι συμμετοχές έφτασαν τις 33 και η μία ήρθε από Αμερική. Η πορεία του ολοκληρώθηκε το 2017 και το αποτέλεσμα ήταν μαγικό! Σκέψεις, στίχοι, τραγούδια, κολάζ, χειροτεχνίες, ζωγραφική, φωτογραφίες... Μπορεί στις μέρες μας να φαίνεται ρομαντικό, παιδικό ή πολύ γυναικείο, όσοι το έλαβαν όμως έζησαν μια πρωτότυπη και πολύ συγκινητική εμπειρία. 

Μου φαίνεται αιώνας από τότε κι ας κλείνω φέτος 13 χρόνια στο blogging! Εκτός από το μοίρασμα σε σκέψεις, εμπειρίες, μικρές ιστορίες, ποιήματα, κοινωνικά άρθρα, μουσικά και κινηματογραφικά αφιερώματα, ημερολόγια στιγμών, συλλογικά διηγήματα.. δημιουργήθηκαν και όμορφες ανθρώπινες σχέσεις. Όλα αυτά τα χρόνια έχει αφήσει ο καθένας μας το στίγμα του, έχουμε εξελιχθεί, έχουμε αλλάξει. Ακόμα και τώρα που γράφω λιγότερο, το blog είναι πάντα ένα σημείο αναφοράς. Τίποτα από όλα αυτά δεν είχα φανταστεί όταν πάτησα το 2012 εκείνο το κλικ... Πέρα από όσα έχω κρατήσει μέσα μου, έχω κι ένα πολύτιμο δώρο στο συρτάρι μου, σαν έργο τέχνης!

Αποσπάσματα από τις συμμετοχές 

"Πως να γράψεις σ'ένα ημερολόγιο αισιοδοξίας όταν περνάς δύσκολες μέρες; Όταν τελικά το κράτησα, τα χέρια μου έτρεμαν. Τώρα που τελικά μπόρεσα να γράψω, έχω τόση ανάγκη να ξαναβρώ αυτή την αισιοδοξία. Με πόση αγάπη και τρυφερότητα αφήσατε το χνάρι σας όσες το κρατήσατε πριν από μένα… Η δική σας φροντίδα γι'αυτό το ημερολόγιο με βοήθησε σήμερα. Θα σηκωθεί ξανά ο ήλιος αύριο, θα χαμογελάσουμε, θα μαλώσουμε, θα σκεφτούμε, θα συνεχίσουμε να ζούμε… Σας ευχαριστώ που το μοιραστήκατε αυτό μαζί μου, που με βοηθήσατε να ξαναδώ το στόχο που είχα χάσει".

" Κρατάω στα χέρια μου το ημερολόγιο αισιοδοξίας! Μια ιδέα γεμάτη, πραγματικά, ζωή, ζωντάνια και αισιοδοξία! Για μένα η αισιοδοξία αποτελεί στάση ζωής. Με όλα τα δύσκολα που μας περιβάλλουν, ας μάθουμε να διακρίνουμε όλα εκείνα τα "μικρά" που θα κάνουν να χαμογελάσουμε, να χαρούμε, να μοιραστούμε κάθε τι απλό και όμορφο!"

"Μέρες πριν το Πάσχα είχαμε αφίξεις στην γειτονιά. Έφτασε το ονειρικό ημερολόγιο αισιοδοξίας, λαμπερό, χαμογελαστό, μυρωδάτο και μας ξεσήκωσε μια διαφορετική ανάσταση- ανάταση πασχαλιάς".

"Και διάλεξα να συμμετάσχω σ'αυτό το ημερολόγιο αισιοδοξίας για να δώσω το δικό μου στίγμα κι εγώ. Κι ας μην είμαι full positive. Αλλά προσπαθώ πολύ! Και το έδειξα σε όλους και με άφησαν να μιλάω για αυτό. Για την Κατερίνα, για τους bloggers. Το αγάπησα πολύ και όσο το κρατώ και γράφω ακόμα περισσότερο. Καλό ταξίδι!"

"Ήρθες στα χέρια μου και με γέμισες γλύκα, αισιοδοξία και δύναμη! Και τώρα πως θα σ'αποχωριστώ, μου λες; Όλες οι σελίδες σου καταγράφουν σκέψεις από διαφορετικούς ανθρώπους που παρ'όλα τα στραβά της ζωής δεν χάνουν την ελπίδα τους και σκέφτονται θετικά".

Ο λόγος του αφιερώματος δεν αφορά την νοσταλγία ή την προσκόλληση στο παρελθόν. Είναι κάτι βαθύτερο και πιο ουσιαστικό. Παρατηρώντας πόσο δημιουργικοί ήμασταν τότε ενώ είχαμε και πάλι ζόρια στις ζωές μας, πως τα διαχειριζόμασταν και τα εκτονώναμε με θετικό τρόπο. Γνωρίζοντας λίγα πράγματα για κάποιους bloggers, ήθελα και εκείνοι να θυμηθούν πόσα έχουν καταφέρει από τότε ή πως έβρισκαν πάντα δύναμη και αντοχές. Αρκετοί σταμάτησαν και ίσως αυτή η κοινή μας ανάμνηση να τους ξυπνήσει κάτι όμορφο ή ακόμα και να τους παρακινήσει. 

Προσωπικά συγκινήθηκα πολύ με όλο το εγχείρημα στο σύνολό του. Κάθε φορά που το ξεφυλλίζω (γιατί είχα χρόνια να το πιάσω στα χέρια μου), βλέπω και αισθάνομαι την αγάπη που βάλατε, την προσωπική σας πινελιά. Και πως κατάφερε τον στόχο του πέρα από το αναμενόμενο, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία. Με δικαιώνει ο ρομαντισμός μου και η πεποίθηση ότι χρειαζόμαστε καθημερινά ή έστω συχνά μικρές επαναστάσεις που θα μας κινητοποιούν, θα μας εμπνέουν και θα μας φέρνουν πιο κοντά! 

Με αυτό το σημείωμα ευχαρίστησα τότε τους συμμετέχοντες 

(το κείμενο ανήκει στην Ιωάννα Γκανέτσα)

Είσαι ο χρόνος που αφιέρωσες σε άλλους και ο χρόνος που άλλοι αφιέρωσαν σε εσένα. Γι’ αυτό προσπάθησε να γίνεις έρωτας, αγάπη, γονιός, προστάτης, φίλος. Να γίνεις γέλιο, τραγούδι, ποίημα ή βιβλίο. Να γίνεις μουσική, παιχνίδι ή ευτυχία, όνειρα, βόλτες και ξενύχτια. Να γίνεις ταξίδι, πάθος, πόθος ή επιθυμία. Γίνε στιγμές, γίνε συναισθήματα και φρόντισε να είσαι πάντα από εκείνα που έχουν αξία.

Κάποιες σελίδες έχουν μείνει κενές... Συνειδητοποίησα πως δεν έγραψα ποτέ πέρα από την εισαγωγή και την κατακλείδα. Ακόμα και ο συντονισμός αυτού του project είχε κάτι ξεχωριστό. Γνωρίζω bloggers που θα ήθελα να αφήσουν το στίγμα τους.. 

Οπότε, τι λέτε, συνεχίζεται...;

3, 2, 1

Πριν από λίγες μέρες ετοίμαζα τις χριστουγεννιάτικες κάρτες για τους φίλους μου και σκεφτόμουν πως όσο μεγαλώνω τόσο πιο old soul γίνομαι (το boomer δεν ακούγεται τόσο όμορφα). Και αναρωτιέμαι επίσης πόσα γεγονότα μπορεί να χωρέσει ένας χρόνος. Ίσως δεν έχω πάρει ακόμα το μάθημά μου γιατί όσο περισσότερο αναρωτιέμαι τόσο αυξάνονται και πληθαίνουν τα challenges.  Ειδικά το τελευταίο εξάμηνο δοκίμασε άπειρες φορές τα όρια και τις αντοχές μου. Και όχι μόνο τα δικά μου φυσικά. Δεν νομίζω να επικοινώνησα με άνθρωπο και να μη του είχαν συμβεί τα μύρια όσα σε εκείνον και σε δικούς του ανθρώπους. Σε συνδυασμό με όσα γίνονται τόσο στη χώρα μας όσο και παγκοσμίως που σε κάνουν να χάνεις κάθε ελπίδα πια. Υπάρχει πάντα λίγο κουράγιο ακόμα, λίγη υπομονή ακόμα, λίγα όνειρα ακόμα. Και αν μετουσιώσεις τον πόνο και την απογοήτευση σε ό,τι πιο όμορφο έχει απομείνει μέσα σου.. μάντεψε!

Το Diary of bliss λειτουργεί πάντα ως αντίδραση και ως πείσμα. Ναι έχουν και θετικό πρόσημο αν το θέλουμε. Ο κύριος Γκαουντάμα Σιντάρτα το φιλοσόφησε αλλιώς. Στο τέλος μόνο τρία πράγματα μετράνε.

3. Πόσο πολύ αγάπησες

2. Πόσο ευγενικά έζησες

1. Με πόση ευγνωμοσύνη άφησες 

να φύγουν όσα δεν προορίζονταν για σενα

3, 2, 1

Να έχεις μια χρονιά καλύτερη από όσο φαντάζεσαι

Να βρίσκεις λόγους να χαμογελάς

Να νιώθεις, να νιώθεις, να νιώθεις

σε μια κυνική κοινωνία

να μη χάσεις την ευαισθησία σου.

Λιγότερος εγωισμός, περισσότερη κατανόηση.

Να προχωράς.. έχει πάντα παρακάτω!

Είμαστε εδώ τώρα, ας δώσουμε νόημα σε αυτό...

3, 2, 1

Καλή χρονιά! 

Σας καλωσορίζω στη νέα στήλη...  Λίγα λόγια για το πως γεννήθηκε. 

Όσο με θυμάμαι παρατηρώ τα πάντα, όσα συμβαίνουν γύρω μου. Στον χώρο εργασίας, στα μέσα μεταφοράς, σε μαγαζιά, σε κέντρα διασκέδασης, στη θάλασσα και γενικά όπου βρίσκεται πολύς κόσμος. Και φυσικά οι προσωπικές μου εμπειρίες ή εκείνες των φίλων μου με εμπνέουν και με προβληματίζουν. Μιας και προβληματίζομαι διαρκώς, αποφάσισα να τα μοιράζομαι και εκτός των social. Τους αξίζει μια στήλη, ήταν δίκαιο και έγινε πράξη...! Θα είναι σύντομες και περιεκτικές, καθώς ο χρόνος όλων μας είναι πολύτιμος. Όσο μεγαλώνω προσπαθώ να μην υπεραναλύω, να εστιάζω στην ουσία και να μην αναλώνομαι. Περιμένω τις σκέψεις σας και τις προτάσεις σας!

Ιστορίες Καθημερινότητας S1E1

Ιστορίες Καθημερινότητας S1E2

Όταν επιστρέφω μόνη τα βράδια με ταξί όλο και πιο πολλοί οδηγοί μου λένε όσο πιο διακριτικά μπορούν "θέλετε να περιμένω μέχρι να μπείτε στο σπίτι;" Κι εγώ που λατρεύω την ευγένεια και την καλοσύνη, μένω έκπληκτη γιατί δεν το συναντούσα αυτό μέχρι τώρα.

Κάποιο βράδυ μάλιστα ένας κύριος μου είπε με αποφασιστικότητα, όταν του αρνήθηκα ευγενικά λέγοντας πως είμαι εντάξει και δεν χρειάζεται: "Δεν πειράζει, εγώ θα περιμένω μέχρι να μπείτε. Καλό σας βράδυ". Μπορεί να έχει κόρη και να ξέρει. Μπορεί να έχει συμβεί κάτι σε δικό του άνθρωπο, να έχει κινδυνέψει. Μπορεί και όχι, απλά να είναι άνθρωπος.

Κοίτα να δεις δεν μας κοστίζει τίποτα η ενσυναίσθηση, η ανθρωπιά, ο σεβασμός και το νοιάξιμο. Γιατί όμως είναι τόσο δύσκολο να τα συναντάμε; Κι όταν τα συναντάμε τα αναφέρουμε σαν να πρόκειται για θαύμα. Ε εμένα κάτι τέτοια μικρά καθημερινά θαύματα, με συγκινούν και με εμπνέουν πολύ. Με κάνουν να μη χάνω την πίστη μου στους ανθρώπους.