Pause Blog

Πως να αποχαιρετήσεις μια χρονιά σαν αυτή που έφυγε; Μία από τις πιο γεμάτες χρονιές που έχω ζήσει. Μία καθοριστική χρονιά. Απαιτητική, δύσκολη, κουραστική, πρωτόγνωρη, απογοητευτική, εξελίσσιμη. Μα άκρως συνειδητοποιημένη, όπου τέθηκαν βάσεις για την πορεία.

Εύχομαι για όλους μας αυτή η χρονιά, να μας κάνει πιο χρήσιμους ανθρώπους, λιγότερο κουρδισμένα ρομποτάκια που ζουν μηχανικά. Να ονειρευόμαστε γιατί είναι πηγή ενέργειας!

Να μαθαίνουμε διαρκώς, γιατί αυτή είναι η μαγεία της ζωής! Να αγαπάμε ανιδιοτελώς και να προσφέρουμε απλόχερα όλα τα μη υλικά που μπορούν να κάνουν πιο εύκολη την καθημερινότητα.

Προς τα που είναι η έξοδος παρακαλώ;

Ξυπνάς.
Με ένα τέντωμα ξεκινάει η μέρα σου.
Βιαστικά πλένεσαι, βιαστικά ετοιμάζεσαι.
Η διαδικασία του καφέ μια ρουτίνα
που κρατάει χρόνια.

Έτοιμος να αντιμετωπίσεις τον κόσμο;
Όχι, βέβαια.
Πότε ήσουν πραγματικά;

Η πόρτα κλείνει βαριά
μαζί με όλα αυτά που αφήνεις πίσω σου.
Όλα αυτά που θέλεις να θυμάσαι
μα πρέπει να ξεχάσεις.

Όλα αυτά που ξεχνάς
για να είσαι συγκεντρωμένος.
Στην δουλειά σου, στις υποχρεώσεις.

Κι όταν όλα κρέμονται από μια κλωστή
τίποτα δεν ξεχνιέται.
Όλα είναι εδώ.

Σε περικυκλώνουν απειλητικά
που τόλμησες να ξεχάσεις
ποιος πραγματικά είσαι.
Τι πραγματικά επιθυμείς.

Στριμώγνεσαι σε ένα βαγόνι.
Ασφυκτιά η ανάγκη να ξεφύγεις.
Πονάνε τα όνειρα που καταπιέζεις.

Προς τα που είναι η έξοδος παρακαλώ;

Ο κίνδυνος στο μυαλό σου.
Εκεί βρίσκονται όλα.
Λες και υπάρχει μαγικός διακόπτης.

Άνοιξε, κλείσε.
Άνοιξε, κλείσε.

Προς τα που είναι η έξοδος παρακαλώ;

Η βουή σε επαναφέρει.
Τα γέλια των παιδιών
σου ζωντανεύουν το βλέμμα.

Άνθρωποι μουτρωμένοι,
μπερδεμένοι σε ένα σύστημα
που αλλάζει συνεχώς
κι όλο ίδιο μένει.

Άνοιξε, κλείσε.
Άνοιξε, κλείσε.

Η πόρτα ανοίγει.
Κατεβαίνεις ορμητικά.

Κάπως έτσι θα αγωνιστείς
και σήμερα.

Μέχρι να βρεις διέξοδο
να μην αναζητάς
ποτέ την Έξοδο.

****

Η συμμετοχή μου στην Φωτο- Συγγραφική Σκυτάλη #4

της Mary Pertax από την Γήινη Ματιά...

Παραδίδω την σκυτάλη στην Μαρίνα και το  e-periodiko μας
με αυτή την εικόνα και την

Επιλεγμένη λέξη: ΜΕΛΛΟΝ

Κάποτε αυτή η στήλη γέμιζε με posts το blog μου (ειδικά το προηγούμενο).
Οι καιροί αλλάζουν!
Παρ'όλα αυτά πάντα θα αποτυπώνω τις στιγμές που θέλω να θυμάμαι.

Και κάποιες από αυτές θα τις μοιράζομαι μαζί σας..
(τυχερούληδες, όχι πείτε είχατε κάτι καλύτερο να κάνετε;; ε;;)

"Saving one dog will not change the world,
but surely for that one dog, the world will change forever."

#newfamilymember #loveatfirstsight #adoptadog

➳ "When I look into the eyes of an animal, I do not see an animal.
I see a living being. I see a friend. I feel a soul". ➳

Στο αγαπημένο θέατρο της Ελένης Ράντου...

Θέατρο Διάνα.

Παρακολουθήσαμε την παράσταση Τζασμίν,

βασισμένο στο σενάριο Βlue Jasmine του Γούντυ Αλλεν
σε Σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή.

λόγω των περίεργων ωραρίων εργασίας και της κούρασης

οι στιγμές στο σπίτι ΟΦΕΙΛΟΥΝ να είναι χαλαρωτικές.

Σειρές, ταινίες, ντοκιμαντέρ ατελείωτα..!

Λόγω Τιμής, 20 χρόνια μετά.

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια,
μόνο τρόπο να κοιτάνε!



Same places
Different point of view!


Ο Charlie είναι το πιο γλυκό σκυλάκι θεραπείας
που θα μπορούσαμε να έχουμε στην δουλειά μου.
Μάθετε περισσότερα εδώ

Μία κυρία ρωτήθηκε τι ένιωσε όταν τον είχε στην αγκαλιά της:

"Θαλπωρή, αγάπη.."

****

Ο Οκτώβρης κύλησε πολύ γρήγορα, καθόλου εύκολα..
Όπως λέει κι ένας καλός μου φίλος,
"το 2019 μας επιφύλασσε λίγες ακόμα μαλακίες πριν το τέλος!".

Έρχεται ένας μήνας που αγαπώ ιδιαίτερα
και φυσικά σαν... μικρό παιδί χαρά γεμάτο
ανυπομονώ και για τα Χριστούγεννα!

Όσα εμπόδια κι αν συναντώ
βρίσκω άλλους τόσους λόγους
να χαμογελώ!

Καλό Νοέμβριο να έχουμε!

Πρώτα ερωτεύτηκα
την χημεία μας.

Ύστερα τα μάτια σου

και τον τρόπο που με κοιτούσαν.

Τα μαγικά σου χέρια

και την εξυπνάδα σου.

Τον τρόπο που διεκδικείς.

Τον τρόπο που εκφράζεσαι.

Τον τρόπο που με αγαπάς.

Ένα ταξίδι είναι η αγάπη μας.

Ένα ασταμάτητο περιπετειώδες ταξίδι.

Και τις στιγμές που θέλω
να μείνω μόνη
σε θέλω πιο πολύ.

Και τις στιγμές που σε ζορίζω
με αγαπάς πιο πολύ.

Λατρεύω τις στιγμές
που γελάμε μέχρι δακρύων.
Όταν τσαλακωνόμαστε.

Τις στιγμές που φιλάμε
ο ένας την πληγή του άλλου.

Που αγκαλιάζουμε
τα σκοτεινά μας σημεία.

Πόσα χάνουν όσοι δεν ξέρουν
και όσοι δεν θέλουν να μάθουν.

Πόσα χάνουν όσοι δεν ρισκάρουν
κλεισμένοι στο καβούκι τους.



"Somebody"  (πηγή)

(Picture: Dave Anderson/Metro.co.uk)

Όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας έχουμε γίνει δέκτες ή και "θύματα" αδιακρισίας. Σήμερα θα ήθελα να θίξω ένα ζήτημα που τα περισσότερα ζευγάρια στην Ελλάδα (και πιστέψτε με όχι μόνο στα χωριά) έχουν έρθει αντιμέτωποι. Και φυσικά ο λόγος για την μεγαλύτερη αδιακρισία του "εσύ πότε θα κάνεις παιδάκι;". Το οποίο κυκλοφορεί πάντα συνοδευόμενο από τα: "άντε τι περιμένετε!", "μην καθυστερείτε άλλο", "παίρνετε προφυλάξεις;", "τώρα που είσαι ακόμα νέα", "τώρα που μπορούν οι γονείς σου να σας βοηθάνε", "ε το λέω γιατί είσαι σε ηλικία για παιδί".

Να έχεις ένα υποστηρικτικό και διακριτικό οικογενειακό περιβάλλον και να βομβαρδίζεσαι από τέτοιου είδους αδιακρισίες στον εργασιακό σου χώρο, σε συγγενικό ή φιλικό περιβάλλον (μη σου τύχει).

Αν έχεις περάσει τα 30, αν κάνεις πολιτικό γάμο τον χειμώνα, αν είσαι παντρεμένος πάνω από ένα χρόνο, αν αντιμετωπίζεις θέματα υγείας που σου προκαλούν ζαλάδες ή πρήξιμο, αν πάρεις λίγα κιλά παραπάνω... τότε συγχαρητήρια, την πάτησες και επίσημα!

Και φυσικά μην πέσεις ποτέ στην παγίδα να... απολογηθείς κιόλας! Δεν αφορά κανέναν γιατί δεν έχεις κάνει παιδί και όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά δεν θα σε φέρει σε δύσκολη θέση. Η απουσία ενσυναίσθησης δεν είναι σίγουρα κάτι καινούργιο. Όμως αντί να νιώθουμε άβολα που δεχόμαστε αδιάκριτες συμπεριφορές, έτσι για αλλαγή γιατί να μην τους φέρουμε εμείς σε δύσκολη θέση; 

Δεν θα γράψω πιασάρικα tips για το πως να απαντάς, θεωρώ ότι αυτό είναι στην κρίση του καθενός και (όχι να το παινευτώ) οι αναγνώστες μου έχουν μυαλό και επίπεδο!

Μήπως την επόμενη φορά μασήσουν κάτι πριν μιλήσουν, μήπως φιλτράρουν την σκέψη και κουτσομπολίστικη διάθεσή τους. Γιατί ένα ζευγάρι μπορεί να έχει ήδη χάσει ένα παιδί και δεν είναι υποχρεωμένοι να το μοιραστούν, μπορεί να υπάρχει πρόβλημα γονιμότητας, ίσως να έχει οικονομικές δυσκολίες, ενδέχεται επίσης να μην επιθυμεί να κάνει παιδί. Θέτουμε τα όριά μας και δεν αφήνουμε να μας επηρεάζουν, να μας προκαλούν θυμό, πίεση, άγχος, ταραχή ή θλίψη.

Ας σταματήσουμε, λοιπόν, τις αδιάκριτες ερωτήσεις κι ας επιλέξουμε να τις αντικαταστήσουμε με ευγενικές και ανθρώπινες συζητήσεις αληθινού ενδιαφέροντος! 

Be sure to taste your words before you spit them out. 

Επιστροφή στα.. θρανία του blogging! Μου έλειψε όσο δεν φαντάζεστε, μου λείψατε όσο δεν ξέρετε! Αναπολώ τις εποχές που είχα τον απαραίτητο χρόνο να γράφω, να αλληλεπιδρώ. Πλέον ο προσωπικός χρόνος είναι απειροελάχιστος, η έμπνευση από την κούραση πηγαίνει περίπατο και μένω με τις ιδέες και τα θέλω μου στο συρτάρι. Ελπίζοντας πως σύντομα θα καταφέρω να τα ισορροπήσω όλα! Ας εγκαινιάσουμε τον μήνα με μια μικρή αναπόληση ενός καλοκαιριού αλλιώτικου, δύσκολου, με αναποδιές, προβληματάκια υγείας, ακύρωση διακοπών,αναταραχές και μόνο τρία μπάνια στην θάλασσα. Ναι ναι τα τραβάει πάντα ο οργανισμός μου σαν μαγνήτης όλα αυτά, το έχω πάρει πια απόφαση και προσπαθώ να το διακωμωδώ (τις ώρες που δεν αρρωσταίνω από το άγχος).  Ποιος είπε ότι οι Κοινωνικοί Λειτουργοί έχουν πάντα ψυχραιμία;;  (είμαστε άνθρωποι, όχι ρομπότ).

Καλό Σεπτέμβρη να έχουμε με υγεία, ηρεμία και ό,τι συναντάμε
στον δρόμο μας να έχουμε το κουράγιο να το αντιμετωπίζουμε!

ΥΓ: για τους βιαστικούς, μη μπερδεύεστε το Φθινόπωρο μπαίνει 22/9...

***

Πατάμε Pause..

Το αποτύπωμά μας

Ονευρεύτηκα ταξίδια μακρινά,

εξωτικά μέρη, ανθρώπους 

και πολιτισμούς διαφορετικούς

να γνωρίσω.

Να ξυπνάω με το άγνωστο

και να μη με νοιάζει.

Να χάνομαι 

στο βάθος της αγκαλιάς σου

καθώς θα αφήνουμε άλλο ένα

αποτύπωμα στο χάρτη.

Μα όλα ήρθαν αλλιώς.

Κι όμως...

Τα μεγαλύτερα ταξίδια τα κάναμε

στην πορεία της αγάπης μας.

Βιώναμε το άγνωστο 

της επόμενης ημέρας

και ζούσαμε αγκαλιασμένοι

τις περιπέτειες που αδιάκοπα

μας έστελνε η ζωή.

Στα μάτια σου είδα τα καλύτερα

ηλιοβασιλέματα.

Στα χείλη μας σφραγίσαμε

τα πιο μεγάλα μας όνειρα.

Και δεν μετάνιωσα λεπτό.

Αφήνουμε το αποτύπωμά μας

σε έναν κόσμο επιφανειακό.

Εσύ και εγώ.

✍

Μία μικρή προθέρμανση.. επιστροφής στα δρώμενα της γειτονιάς μας!

Μετά από πολύ καιρό, συμμετείχα στο Συμπόσιο Ποίησης, που

διοργανώνει η Αριστέα από το blog Η ζωή είναι ωραία...
Εδώ μπορείτε να τα διαβάσετε όλα.