Pause Blog

Είχαν περάσει τόσα χρόνια, μα ήταν σαν χθες. Πως ξεγελάστηκε έτσι και δεν ξεχώρισε το βλέμμα της εκείνο το βράδυ που τον επισκέφθηκε στο σπίτι τους, υποδυόμενη την αδελφή της! Αυτό το βλέμμα για το οποίο κάποτε πέθαινε, τώρα του φαινόταν άδειο. Κάθισαν αντικριστά.

Σ’ αγαπώ πολύ… πιο πολύ κανείς… Όποιος αγαπά δεν θα γίνει εμείς. Γιατί εμείς οι δυο μπήκαμε μπροστά… από το μαζί κι απ’ το χωριστά… Αντικριστά… Αντικριστά… (1)

Ο Δημήτρης της ζήτησε να συναντηθούν σε ουδέτερο μέρος, χωρίς αναμνήσεις. Δεν περίμενε να το δεχτεί, ήταν προετοιμασμένος για όλα. Μετά την απρόσμενη συνάντηση στο εξοχικό του Γιάννη, βρήκε εκείνη το θάρρος και επικοινώνησε μαζί του.

- Δημήτρη, θέλω να με ακούσεις... αποκρίθηκε με τρεμάμενη φωνή.

- Τουλάχιστον εσύ ξέρεις πως να με φωνάξεις. Δεν έχω διπλό όνομα, ούτε διπλή προσωπικότητα. 

- Αν ήξερες, αν με ένιωθες τότε, όλα θα ήταν διαφορετικά.

- Για μένα έχεις πεθάνει Ερατώ. Σε κήδεψα! Καταλαβαίνεις διάολε τι σημαίνει αυτό; Ή είναι όλα για σένα ένα παιχνίδι και τίποτα παραπάνω; Ποια είσαι; Εσύ ξέρεις στα αλήθεια ποια είσαι;

- Κι αν αυτό που ήμουν με αρρώσταινε; Το σκέφτηκες ποτέ πως με είχες εγκλωβίσει στον δικό σου κόσμο; Πόσο υπέφερα, δεν το έβλεπες. Κόλλησα πάνω σου, σε έβλεπα σαν σανίδα σωτηρίας. Ήμουν όμως δειλή και πριν από σένα. Πάντα θεωρούσα πως το πρόβλημά μου ήταν η Θάλεια. Το εμπόδιό μου να ξεχωρίσω. Η μουσική ήταν η μόνη μου διέξοδος. Έπρεπε να φύγω για να με ανακαλύψω. Ποτέ δεν περίμενα όμως ότι θα συνέβαινε με το πιο τραγικό τρόπο.

- Πες μου τι θέλεις να κάνω τώρα. Να υποκρίνομαι σε όλους; Να μοιραστούμε τις ενοχές σου; 

- Εσύ δεν έχεις ενοχές; Νομίζεις ότι είσαι τόσο αθώος;  Δεν θα αλλάξεις ποτέ Δημήτρη! 

Σηκώθηκε απότομα να φύγει, χάνοντας την ισορροπία της. Την άρπαξε αστραπιαία και για κλάσματα του δευτερολέπτου βρέθηκαν σε απόσταση αναπνοής.

Κλειδί που σπάει στη μέση. Η λογική μου και η τρέλα μου... Φοβάμαι φως μου... μ ‘ένα σώμα μια ψυχή...δίδυμος γκρεμός η ενοχή. (2)

Κράτησε σφιχτά το χέρι του, "Πάμε! Ήρθε η ώρα να μάθεις."

< >

Πίσω στο σπίτι η Ερασμία ξεκλείδωνε την πόρτα ανυποψίαστη. Τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ σκόρπισαν στο πάτωμα, μόλις αντίκρυσε το σπίτι του Δημήτρη άνω κάτω. Έτρεξε προς το τηλέφωνο να ειδοποιήσει την αστυνομία, όταν ένας άνδρας με κουκούλα μπήκε μπροστά της.

- Ούτε να το σκέφτεσαι! Και πες στον κανακάρη σου την επόμενη φορά που θα σκαλίσει παλιές ιστορίες δεν θα είναι τόσο τυχερός. 

Έφυγε από την πόρτα σαν επισκέπτης, κρατώντας στα χέρια του ένα παλιό dvd...

< >

Περπατούσαν πάνω από την θάλασσα αργά, αντίθετα από τον κόσμο. Έναν κόσμο πιο ξέγνοιαστο, που απολάμβανε μικρές χαρές της στιγμής. Εκείνοι δεν ήταν φτιαγμένοι έτσι. Θαρρείς πως πλήρωναν αμαρτίες γονέων. Έφτιαξαν το δικό τους παραμύθι μη μπορώντας να αντέξουν την πραγματικότητα. Και κάπως έτσι φυλάκισαν μια ζωή.

Εσύ κι εγώ κι οι δρόμοι... το φως δεν λέει συγγνώμη, τρέμει, χαράζει κι ανασταίνεται... μάτια που κλαίτε με αρρωσταίνετε... ζητώντας το όνειρο... μια ζωή παραμύθι κι όνειρο. (2)

Καθώς ο ήλιος έπεφτε, άλλαζε το χρώμα των ματιών της. Άλλαζε μαζί και η όψη της. Δεν την αναγνώριζε πια. Ύστερα από την απόλυτη σιωπή, το στόμα της πήρε φωτιά.

- Στην αρχή σε θεωρούσα τον μόνο υπεύθυνο. Και σε τιμωρούσα με την απουσία μου. Αργότερα προσέλαβα κρυφά ιδιωτικό ερευνητή. Εκείνος με οδήγησε γρήγορα στον Γιάννη. Δεν είναι αυτός που πιστεύουμε. Ποτέ δεν ήταν. Πρέπει να ενωθούμε, για την ψυχή της αδελφής μου. Και για την κόρη μου. Να ανοίξει πάλι η υπόθεση. Είναι το τελευταίο που σου ζητάω. Και μετά θα χαθώ.

Ένα μεγάλο κύμα έσκασε απειλητικά στα πόδια τους.

Να με σήκωνε ένα κύμα... να με λύτρωνε απ'το κρίμα της ψυχής. Να ξεπλύνει το θυμό μου να ξανάρθει τ' όνειρό μου να το δεις... Του μυαλού μου οι εικόνες να 'σβηναν σαν να 'ταν πόρνες της στιγμής. Να μην έχω να θυμάμαι όλα αυτά που με πονάνε ας χαθείς. (3)

<> 

Η υγρασία τρυπούσε βαθιά το δέρμα του. Έκλεισε το μπουφάν μέχρι πάνω, φόρεσε το κράνος και έγινε ένα με την άσφαλτο περνώντας μέσα από την ομίχλη.

…ο κόσμος όλος χίλια κυβικά… Είσαι αγριεμένος, είσαι κουρασμένος, έχεις τη ζωή στη σέλα σου γραμμένη. Για κάποιο φόνο είσαι γεννημένος… (4)

Ο Γιάννης του τηλεφώνησε από καρτοτηλέφωνο, για να είναι ασφαλείς, δίνοντας ραντεβού στον λόφο του Φιλοπάππου. Πάρκαρε την μηχανή λίγο πιο μακριά από το σημείο συνάντησης. Καθώς ανέβαινε τον λόφο, ανέβαινε και η αδρεναλίνη του.

-        -   Άλκη εδώ!

Στο παγκάκι με την ωραιότερη θέα, καθισμένες δύο τραγικές φιγούρες.

-        -   Πώς μας παγίδεψε έτσι; Όλους μας! Ακόμα και την ίδια της την αδελφή.

- Είναι διαταραγμένη Γιάννη, δεν το είδες;

-Δεν με ενδιαφέρει τι είναι. Πρέπει να δράσουμε γρήγορα, για να σώσουμε τους εαυτούς μας. Δεν έδωσα τόσους αγώνες στη ζωή μου, για να καταλήξω στην φυλακή.

- Λάθος. Να δράσουμε προσεκτικά, όχι γρήγορα. Είδες τι έγινε με το dvd. Χάσαμε   το μοναδικό μας πειστήριο. 

-  Η Ερασμία δεν σου είπε ότι ήταν καλά κρυμμένο; Πως σκατά το βρήκαν μου λες; Και τώρα…; 

-Τώρα τι ρε συ Γιάννη. Θα μας πει ο δικηγόρος. Εσύ πότε θα προχωρήσεις με το θέμα της Κλειώς; Αν είναι δικό σου παιδί; 

-Δεν ξέρω στ'αλήθεια τα έχω χαμένα. Ο Δημήτρης δεν πρέπει να μάθει την αλήθεια; Ευτυχώς που η Κάτια είναι μαζί μας. Που να'ξερε ο Αυγερινός!

- Για την ώρα όχι. Δεν είναι έτοιμος, δεν πρόκειται να πιστέψει εμάς. Ότι ο Αυγερινός και η Ερατώ...

<> 

Ο ήχος της πόρτας τον ξύπνησε βίαια.

- Κύριε Οικονόμου καλημέρα! Συγνώμη για την καθυστέρηση. Μπορούμε να ξεκινήσουμε αν είστε έτοιμος.

- Ποια είστε εσείς;

- Η ψυχοθεραπεύτρια της κλινικής. Είχατε ένα ατύχημα πριν από λίγους μήνες. Όταν επιστρέφατε από την βόλτα με την κουνιάδα σας. 

- Ορίστε; Τι ασυναρτησίες μου λέτε; Ποιος με έφερε εδώ; Δώστε μου το τηλέφωνό μου σας παρακαλώ. 

- Ηρεμήστε κύριε Οικονόμου, μην επιβαρύνετε άλλο την υγεία σας. Χτυπήσατε στο κεφάλι, χειρουργηθήκατε και μέχρι να επανέλθει η μνήμη σας μένετε εδώ τώρα.

- Δεν το πιστεύω, είναι όνειρο έτσι; Δεν το ζω αυτό αληθινά. Ποιος με έφερε εδώ;

- Ο φίλος σας ο Γιάννης. Σας παρακαλώ συνεργαστείτε για το δικό σας καλό. Σε κάθε μας συνεδρία κάνετε και ένα βήμα μπροστά. Είναι κρίμα να τα χαλάσετ...

Ο ήχος του τηλεφώνου διέκοψε απότομα τα λόγια της. Χαμήλωσε ξαφνικά τον τόνο της φωνής γυρνώντας από την μεριά του τοίχου. 

-Παρακαλώ; Ναι.. Δεν μπορώ να σου μιλήσω τώρα Ερατώ. Βρες γρήγορα τον Αυγερινό. Έχουμε πρόβλημα. Δεν ξέρω τι θα κάνεις, δεν μπορώ να συνεχίσω. Να καταστρέψω την καριέρα μου για τα λεφτά σας και την αθωότητά σου; Όταν με ξαναπάρεις θα έχει τελειώσει όλο αυτό. 

Ο Δημήτρης έκανε να σηκωθεί να την εμποδίσει μα η ηρεμιστική ένεση του έκοψε την φόρα. Το σώμα του έπεσε βαριά στο πάτωμα. 

 Σάστισε με το χαμόγελό του. 

Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά...και ποτέ δεν κλαίει, ποτέ δεν κλαίει. (5)