Μέσα σε όλα αυτά που βιώνουμε, η μουσική είναι πάντα μια όαση.

Αν είναι κάτι που χαρήκαμε αυτό το καλοκαίρι ήταν οι συναυλίες. Από όλα τα είδη μουσικής, έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες, φεστιβάλ... Είναι ένα είδος διασκέδασης που αγαπώ ιδιαίτερα.  Υπήρξαν εμπόδια και ατυχίες αλλά κάτι καταφέραμε!

Η αρχή έγινε με τον αγαπημένο Αλκίνοο Ιωαννίδη στο θέατρο Βριλησσίων Αλίκη Βουγιουκλάκη (πρώην Νταμάρι).  Sold out, γεμάτο με κόσμο όλων των ηλικιών και μεγάλη προσέλευση νέων. Ο Αλκίνοος έχει αυτή τη μαγική ιδιότητα, ενώ τα τραγούδια του είναι μελαγχολικά, να μεταδίδει δύναμη, ενέργεια και χιούμορ. Με την κοινωνική του συνείδηση τοποθετείται τόσο όσο χρειάζεται!

Μία στάση στο City Garden Festival για τον Μίλτο Πασχαλίδη. Εδώ θα ήθελα να γκρινιάξω για τον κόσμο εκείνο το βράδυ. Δεν σταμάτησαν να μιλάνε δυνατά, άκουγες μια ηχορρύπανση αντί της μουσικής. Πηγαινοέρχονταν συνεχώς κι έτσι δεν κατάφερα να τον απολαύσω λόγω όλης αυτής της βαβούρας. Ο Μίλτος είναι πάντα παλικάρι στις συναυλίες του, η φωνή του αλώβητη στον χρόνο και με χιούμορ που χρειάζεται για να ξορκίζουμε όλα τα δυσάρεστα. Μία ιδιαίτερη στιγμή όταν κάλεσε την κόρη του να τραγουδήσουν μαζί.

Κι ύστερα ήρθαν οι Prodigy! Τα λόγια είναι περιττά. Ξέχασα τη θλάση στα πλευρά και χόρευα πάλι σαν έφηβη. Δύο μέρες μετά έμεινα στο κρεβάτι με πόνους αλλά...το άξιζαν! Δεν είναι κάτι που κάνεις πολλές φορές στη ζωή σου. Οι Primal Scream που έπαιξαν νωρίτερα ήταν μια μεγάλη απογοήτευση που εξανεμίστηκε από τους σαρωτικούς Prodigy. Ο κόσμος εκστασιασμένος μέσα στην πιο δύσκολη μέρα του καύσωνα, θυμηθήκαμε πως νιώσαμε όλες εκείνες τις φορές που ακούγαμε και βλέπαμε τα βιντεοκλιπ "no good", "breathe", "firestarter".

Ο Σεπτέμβρης μπήκε ανορθόδοξα, φρόντισε όμως η Ιουλία Καραπατάκη με την γλυκιά της αύρα, τη μεταδοτικότητα και το ταλέντο της να μας ξεσηκώσει! Γινόταν το αδιαχώρητο στην Τεχνόπολις στο Γκάζι, το κοινό της σούπερ φανατικό, άντρες και γυναίκες την λατρεύουν και μπράβο της γιατί το αξίζει. Η καλοσύνη και η ταπεινότητα πάντα κερδίζει!

Η πρώτη μέρα του Οκτωβρίου μας βρήκε στο Burger festival στο Γκάζι, στον Cayetano. Θα γκρινιάξω πάλι για τον κόσμο που ήταν το πιο αδιάφορο και ξενέρωτο κοινό που έχω δει στη ζωή μου.  Ωστόσο η παρουσία του με την  μπάντα και με τον χαρισματικό καλλιτέχνη Georges Perin, μας χάρισαν μια όμορφη βραδιά. Και τους αξίζουν διπλά συγχαρητήρια, δεν είναι εύκολο να κρατάς δυνατούς ρυθμούς χωρίς να υπάρχει αλληλεπίδραση!

Συνεχίζουμε με μια βραδιά στο Gagarin, που είδαμε τον Trentemoller. Τη συναυλία άνοιξαν οι Marva Von Theo, electropop, synthwave duo. Ο Trentemoller έπαιξε ως επί το πλείστον δυναμικά, ηλεκτρονική και όχι μόνο μουσική. Μαζί με ατμοσφαιρικές μελωδίες, post punk και στοιχεία από Cure & New Order.

Επόμενη στάση, οι Boogie Belgique στο Peireus club Academy τον Νοέμβριο. Έχοντας ακούσει μόνο το πιο γνωστό τους "forever and ever" δεν είχα καθόλου προσδοκίες. Μαγεύτηκα από τους νεαρούς Βέλγους μουσικούς και την ερμηνεύτρια τους Emily Van Overstraeten. Με σαξόφωνο, τρομπέτα, φλογέρα, ντραμς και πλήκτρα μας ξεσήκωσαν με nu- jazz και electro swing ρυθμούς! Τα visuals και τα βίντεο που έπαιζαν πίσω τους σε συνδυασμό με την όμορφη αύρα τους μας άφησαν μια αισθητική που ξεχωρίζει. Ονειρικοί!

Και κλείνει (προς το παρόν) αυτό το αφιέρωμα με τους Mikro στο Gazarte! Πρώτη μου επαφή μαζί τους το Νετρίνο από την ταινία e- mail (2000). Όσο έγραφα την παρένθεση έφυγε ένας αναστεναγμός για τα 23 χρόνια που πέρασαν.. Στις 4 Νοεμβρίου στο Gazarte roof stage, κάναμε ένα πάρτι σαν να είμαστε ξανά στο 2000. Και χορέψαμε "όπως τότε ξανά" και απογειωθήκαμε! Συνέβαλαν σε αυτό οι εξαιρετικοί Lip Forensics που άνοιξαν την βραδιά με τους υπέροχους ήχους τους, ηλεκτρονική μουσική που συνδυάζει κάτι από τα παλιά με το τώρα. Καταφέρνουν να έχουν μια ανοδική πορεία. Δεν τους προλάβαμε στο Release που άνοιξαν το φεστιβάλ πριν τους Prodigy, έτσι μας δόθηκε η ευκαιρία να τους απολαύσουμε εδώ και από πιο κοντά.

Για όσους φτάσατε μέχρι εδώ ελπίζω να απολαύσατε αυτό το μουσικό ταξίδι! We are for the festivals λοιπόν... Γιατί η ζωή μας είναι στιγμές και το soundtrack το επιλέγουμε εμείς...