Pablo Neruda: ο ποιητής του λαού

By Katerina V - Σεπτεμβρίου 26, 2025

Με αφορμή την ημερομηνία που έφυγε από την ζωή γράφει μία αγαπημένη μου σελίδα, το Περιθώριο, για τον Pablo Neruda (12/7/1904- 23/9/1973):

και συ με φιλάς, και γώ βγαίνω
πουλώντας φως στους δρόμους.

Σαν σήμερα μας άφησε ο Neruda, με ένα θάνατο, τυλιγμένο με σκιές αμφιβολίας και πολιτικής βίας.
Υπήρξε ποιητής που "πουλούσε φως στους δρόμους" μα έφυγε στο σκοτάδι της καταπίεσης...
Παραμένει όμως ζωντανός, μέσα από το έργο του και αυτό ίσως να είναι η δικαίωση κάθε δημιουργού.

Να πεθαίνει το σώμα, αλλά να ζει η φωνή του μέσα από τις ψυχές που αγγίζει.
Chris Pinturicchio, Περί ανέμων γράφω

ΤΟ ΠΛΟΙΟ

Αλλά αν έχουμε ήδη πληρώσει

τα εισιτήριά μας

σε αυτόν τον κόσμο,

γιατί, γιατί δεν μας αφήνουν

να καθίσουμε να φάμε;

Θέλουμε να δούμε τα σύννεφα,

θέλουμε να κάνουμε ηλιοθεραπεία

και να μυρίσουμε το αλάτι·

ειλικρινώς δεν πρόκειται

να ενοχλήσουμε κανέναν,

είναι τόσο απλό: είμαστε επιβάτες.

Όλοι περνάμε, και ο χρόνος μαζί μας:

η θάλασσα περνά,

το τριαντάφυλλο λέει αντίο,

η γη περνάει απ’ τη σκιά

και από το φως,

και εσείς και εμείς περνάμε,

επιβάτες.

Τότε τι τους συμβαίνει;

Γιατί είναι τόσο εξοργισμένοι;

Ποιον γυρεύουν κρατώντας περίστροφο;

Δεν ξέραμε

ότι τα είχαν πιάσει όλα:

τα κύπελλα, τις καρέκλες,

τα κρεβάτια, τους καθρέφτες,

τη θάλασσα, το κρασί, τον ουρανό.

Τώρα προκύπτει

ότι δεν έχουμε τραπέζι.

Δεν μπορεί, πιστεύουμε.

Δεν μπορούν να μας πείσουν.

Ήταν σκοτάδι, όταν γεμίσαμε το πλοίο.

Ήμασταν γυμνοί.

Από το ίδιο μέρος φτάσαμε όλοι.

Ήρθαμε, γυναίκες και άντρες,

ήρθαμε όλοι.

Ήμασταν όλοι πεινασμένοι

και είχαμε τα δόντια μας έτοιμα.

Σε όλους μας μεγάλωσαν τα χέρια

και τα μάτια

για να δουλέψουν και να ποθήσουν

ό,τι υπάρχει.

Και τώρα μας λένε πως δεν μπορούμε,

πως δεν υπάρχει χώρος στο σκάφος,

δεν θέλουν να μας χαιρετήσουν

δεν θέλουν να παίξουν μαζί μας.

Γιατί τόσα οφέλη για εσάς;

Το κουτάλι ποιος τους τό ’δωσε,

προτού ακόμα γεννηθούν;

Δεν είναι ευχαριστημένοι εδώ,

δεν λειτουργούν έτσι τα πράγματα.

Δεν μου αρέσει στο ταξίδι

να συναντάω στις γωνιές τη θλίψη,

χωρίς αγάπη τα μάτια,

πεινασμένο το στόμα.

Δεν υπάρχουν ρούχα για τούτο το φθινόπωρο που μεγαλώνει

και ακόμα πιο λίγα, πιο λίγα, πιο λίγα

για τον χειμώνα που ’ρχεται.

Και χωρίς παπούτσια

πώς θα γυρίζουμε στον κόσμο,

με τόσες πέτρες στους δρόμους;

Χωρίς τραπέζι πού θα φάμε,

πού θα καθίσουμε,

αν δεν έχουμε καρέκλα;

Αν είναι σαχλό αστείο,

αποφασίστε, κύριοι,

να το τελειώσετε σύντομα,

για να μιλήσουμε τώρα σοβαρά.

Κι έπειτα η θάλασσα είναι σκληρή.

Και βρέχει αίμα.

Από την ποιητική συλλογή Navegaciones y Regresos (1959).
πηγή: https://mag.frear.gr/

«El Poeta del Pueblo» (ο ποιητής του λαού)

«Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι η ζωή μου ήταν μοιρασμένη ανάμεσα στην ποίηση και την πολιτική», είπε ο Πάμπλο Νερούδα στην ομιλία αποδοχής του στις 30 Σεπτεμβρίου 1969 ως υποψήφιος του Χιλιανού Κομμουνιστικού Κόμματος για την προεδρία. «Είμαι ένας Χιλιανός που εδώ και δεκαετίες γνωρίζει τις ατυχίες και τις δυσκολίες της εθνικής μας ύπαρξης και που συμμετέχει σε κάθε θλίψη και χαρά του λαού. Δεν είμαι ξένος σε αυτούς, προέρχομαι από αυτούς, είμαι μέρος του λαού. Προέρχομαι από μια οικογένεια της εργατικής τάξης... Δεν ήμουν ποτέ με αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία και πάντα ένιωθα ότι η κλίση και το καθήκον μου ήταν να υπηρετώ τον χιλιανό λαό με τις πράξεις μου και με την ποίησή μου. Έζησα τραγουδώντας και υπερασπιζόμενος τον».

(πηγή: https://www.theparisreview.org/ - Ronald Christ)

πηγή εικόνας: www.themarginalian.org

«Σ' αγαπώ χωρίς να ξέρω πώς, ή πότε, ή από πού,
σε αγαπώ απλά, δίχως προβλήματα ή περηφάνια:
σ' αγαπώ έτσι, γιατί αλλιώς δεν ξέρω να αγαπώ,
έτσι, γιατί αλλιώς δεν ξέρω να αγαπώ».