Ένα ακόμα όμορφο ποίημά σου, Κατερίνα μου, που βάζει σοβαρά ζητήματα, πέραν της λογοτεχνικής του αξίας.
Ο μινιμαλισμός και η απαίτηση της διεκδίκησης του ονείρου. Μπορεί το δεύτερο να θεωρηθεί καιροσκοπικός μαξιμαλισμός; Και κάτω από ποιες, καθώς λες, συνθήκες το αποφεύγουμε αυτό.
Να διεκδικήσει η νιότη το απόλυτο, το πολύ, το βλέπω, το καταλαβαίνω.
Εμείς στα ώριμα και ύστερά μας χρόνια, το μπορούμε άραγε;
Όμως αυτό που με αγκαλιάζει είναι ο τελευταίος στίχος σου:
"Όταν νιώθουμε και ζούμε πολύ είναι μια επανάσταση"
Αυτό ναι, το ασπάζομαι, το κρατώ.
Καλησπέρα καλή μου φίλη.

Μαζί σου, Κατερίνα μου. Αυτό το "πολύ" θέλω κι εγώ.

Κική από το μπλοκ "εκφράσου".

Σίγουρα Κατερινάκι μου, είναι μια επανάσταση. Μακάρι να βρίσκουμε πάντα αυτό το "πολύ" που μας γεμίζει.
Σου στέλνω γλυκό φιλί και ευχές για καλό Σαββατοκύριακο :)