Ένα μικρό δάσος, ένας μεγάλος κόσμος!

Αρχές δεκαετίας του '90, είχαμε μετακομίσει από το κέντρο της Αθήνας στα βόρεια προάστια. Στην πολυκατοικία εκείνη που νοικιάζαμε ήταν κυρίως παιδιά κοντά στην ηλικία μας. Απέναντι ακριβώς ένα δασάκι που τώρα πια δεν υπάρχει. Τα καλοκαίρια γινόταν ολόκληρος ο κόσμος μας. Την είχαμε δει μικροί εξερευνητές, πηγαίναμε με τα ποδήλατά μας και καθόμασταν για ώρες. Τότε που δεν υπήρχαν κινητά, ακόμα δεν είχαμε ούτε φωτογραφικές μηχανές. Έτσι όλα έχουν αποθηκευτεί στο μυαλό!

Τα σημερινά παιδιά δεν γνωρίζουν πως να είναι δημιουργικά με απλά πράγματα στην φύση γιατί δεν έχουν μάθει ποτέ να είναι. Γιατί οι γονείς ξαφνικά έχουν ξεχάσει την παιδική τους ηλικία και τα έχουν πλαισιώσει σε έναν ψηφιακό κόσμο νομίζοντας πως έτσι τα ελέγχουν καλύτερα.

Εκείνος ο καλοκαιρινός θησαυρός μάς έδινε την ελευθερία και την απελευθέρωση που χρειαζόμασταν. Η φαντασία και η δημιουργικότητα στο ζενίθ. Και δεν υπάρχει τίποτα επικίνδυνο σε αυτό όταν έχεις μεγαλώσει σωστά.  Οι φιλίες τότε, δεν ξέραμε πόσο πολύτιμες και δυσεύρετες θα ήταν στην πορεία. Μπορεί να έχουμε χαθεί τώρα πια, όμως πάντα θα μας ενώνουν εκείνες οι αξέχαστες εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας!

Με αυτή την ανάμνηση μου ήρθε στο νου το τραγούδι που αγαπούσα τότε!

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δρώμενο της Κικής από το blog Εκφράσου!