Καλοκαιρινός Θησαυρός: ένα μικρό δάσος, ένας μεγάλος κόσμος!

By Katerina V - Αυγούστου 07, 2025

Ένα μικρό δάσος, ένας μεγάλος κόσμος!

Αρχές δεκαετίας του '90, είχαμε μετακομίσει από το κέντρο της Αθήνας στα βόρεια προάστια. Στην πολυκατοικία εκείνη που νοικιάζαμε ήταν κυρίως παιδιά κοντά στην ηλικία μας. Απέναντι ακριβώς ένα δασάκι που τώρα πια δεν υπάρχει. Τα καλοκαίρια γινόταν ολόκληρος ο κόσμος μας. Την είχαμε δει μικροί εξερευνητές, πηγαίναμε με τα ποδήλατά μας και καθόμασταν για ώρες. Τότε που δεν υπήρχαν κινητά, ακόμα δεν είχαμε ούτε φωτογραφικές μηχανές. Έτσι όλα έχουν αποθηκευτεί στο μυαλό!

Τα σημερινά παιδιά δεν γνωρίζουν πως να είναι δημιουργικά με απλά πράγματα στην φύση γιατί δεν έχουν μάθει ποτέ να είναι. Γιατί οι γονείς ξαφνικά έχουν ξεχάσει την παιδική τους ηλικία και τα έχουν πλαισιώσει σε έναν ψηφιακό κόσμο νομίζοντας πως έτσι τα ελέγχουν καλύτερα.

Εκείνος ο καλοκαιρινός θησαυρός μάς έδινε την ελευθερία και την απελευθέρωση που χρειαζόμασταν. Η φαντασία και η δημιουργικότητα στο ζενίθ. Και δεν υπάρχει τίποτα επικίνδυνο σε αυτό όταν έχεις μεγαλώσει σωστά. Οι φιλίες τότε, δεν ξέραμε πόσο πολύτιμες και δυσεύρετες θα ήταν στην πορεία. Μπορεί να έχουμε χαθεί τώρα πια, όμως πάντα θα μας ενώνουν εκείνες οι αξέχαστες εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας!

Ένα κομμάτι του εαυτού μου
βρίσκεται κάτω από τις σκιές δέντρων
και ονειρεύεται να μεγαλώσει.
Δεν υπάρχει καμία παγίδα σε αυτό, γιατί άλλωστε!
Ο σκληρός κόσμος δεν θα αργήσει να σου δείξει

τις διαθέσεις του. Εσύ ακλόνητος!

Σαν τους κορμούς των δέντρων.

Σε ένα φύσημα του ανέμου

στο θρόισμα των φύλλων

ψιθυρίζεις όσα δεν θέλεις να ξεχάσεις.

Οι ψίθυροι επιστρέφουν σε σενα.

Γίνονται κραυγές, γίνονται τραγούδια,

γίνονται χάδια. Παίρνουν σάρκα και οστά.

Όλα τα δικά σου κομμάτια.

Όλος ο κόσμος σου.

Με αυτή την ανάμνηση μου ήρθε στο νου το τραγούδι που αγαπούσα τότε!

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δρώμενο της Κικής από το blog Εκφράσου!

10 Comments

10 σχόλια

morfeas7/8/25
Αν θυμάμαι καλά είσαι η Κατερίνα, συγνώμη εάν κανω λάθος
εκείνες οι εποχές ήταν ανέμελες, μπορούσες να ήσουν δημιουργικός χωρίς
την σημερινή τεχνολογία
Δυστυχώς έχεις δίκιο για τα παιδιά γιαπί τα βλέπω με τον ανεψιό μου
Οι Αληθινές φιλίες σήμερα σπανίζουν
Ήταν άλλες εποχές!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Giannis Pit.7/8/25
Λες κάτι πολύ σοφό, Κατερίνα μου. Οι γονείς σήμερα εμποδίζουν τα παιδιά τους να έρθουν σε επαφή με τη φύση γιατί τρέμουν στην ιδέα μην ...πάθουν κάτι. Στο μυαλό τους φυσικά όλο αυτό. Έτσι έρχεται η ψηφιακή υστερία να αγκαλιάσει και να κυριεύσει τις αναμνήσεις και τις ζωές.
Καλησπέρα Κατερίνα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Κική Κωνσταντίνου8/8/25
Κατερίνα μου καλημέρα, το κείμενό σου είναι ένας μικρός θησαυρός μνήμης και ευαισθησίας. Με συγκίνησε βαθιά η εικόνα του μικρού δάσους – εκεί όπου όλα ήταν πιθανά, εκεί όπου η φαντασία μας έπλαθε κόσμους χωρίς όρια. Η νοσταλγία σου δεν είναι απλώς ανάμνηση, είναι μια υπενθύμιση του τι σημαίνει να μεγαλώνεις ελεύθερος, αληθινός, ριζωμένος στη φύση και στη φιλία.

Το ποίημά σου, σαν συνέχεια αυτής της αφήγησης, έχει κάτι από τον ψίθυρο του ανέμου μέσα στα δέντρα – εκείνον που μόνο η παιδική καρδιά ξέρει να ακούει και να καταλαβαίνει.

Και έρχεται το τραγούδι του Τσακνή σαν σφραγίδα όλων αυτών. Το «Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι» δεν είναι απλώς ένα τραγούδι, είναι κάλεσμα. Σε έναν κόσμο που συχνά ξεχνάει να ονειρεύεται, μάς θυμίζει ότι μπορούμε ακόμα να φτιάξουμε το δικό μας παραμύθι, να δώσουμε νόημα, να αντέξουμε.

Ευχαριστώ που μας άφησες να ταξιδέψουμε μαζί σου. Ήταν μια ανάσα ψυχής!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Marina Tsardakli8/8/25
Τι όμορφο τραγούδι και τι όμορφες αναμνήσεις. Δυστυχώς οι γονείς σήμερα, έχουν χάσει το μέτρο. Ας ελπίσουμε πως θα υπάρξει αλλαγή νοοτροπίας, γιατί τα παιδιά του αύριο, θα μοιράζονται μόνο, "αναμνήσεις" που θα τους δείχνει το instagram!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις