Ένα ακόμα αγαπημένο λογοτεχνικό δρώμενο, το Παίζοντας με τις Λέξεις ολοκληρώθηκε και ήρθε η στιγμή των αποκαλύψεων!
Η Lysippe, διάλεξε τις λέξεις όντας νικήτρια του προηγούμενου παιχνιδιού, κι όπως ανέφερε η οικοδέσποινα Me Maria " Το 14ο "Παίζοντας με τις λέξεις" μίλησε για τη φιλία, είχε χρώμα, και πάνω από έναν παραστάτη! ". Μαντέψτε λοιπόν ποιες ήταν οι λέξεις..!
Δύο συμμετοχές μοιράστηκα, εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους. Η μέρα με την νύχτα. Η πρώτη μου συμμετοχή ήταν μια γλυκιά νότα που μου ήρθε όταν έφερα στο μυαλό εκείνους τους φίλους που με κάνουν να χαμογελώ στα δύσκολα. Εκείνους που στηρίζουν τις αποφάσεις μου και δεν με κρίνουν. Εκείνους που αγαπώ, εκτιμώ, θαυμάζω, σέβομαι βαθιά και τους θεωρώ ευλογία. Αφιερωμένο!
Για σένα
Σαν παραστάτης του ονείρου μου
στάθηκες
χρωματίζοντας κάθε μου βήμα.
Με το βλέμμα σου
να κεντάς
και τη πιο μικρή πληγή.
Η φιλία σου
το ακριβότερο νόμισμα
ευλογία ιερή.
*****
Η δεύτερη συμμετοχή μου κινήθηκε σε εντελώς διαφορετικά επίπεδα, ξεκίνησα να την γράφω χωρίς να κινούμαι στον άξονα των λέξεων, εκείνες κούμπωσαν στην πορεία. Για να είμαι ειλικρινής ήταν μεγαλύτερη αρχικά και για να είμαι εντός του ορίου αφαίρεσα αρκετά. Διαβάζοντας την θα καταλάβετε από που πήρα την έμπνευση για να γράψω την συγκεκριμένη ιστορία.
Το όπλο της Ειρήνης
Όλα σε αυτή την αίθουσα αναμονής είχαν μια εκνευριστική συμμετρία που τον τρέλαινε. Λες και σε οδηγούσαν να ισορροπήσεις την σκέψη σου πριν ακόμα ξεκινήσει η συνεδρία. Σήμερα ήταν διαφορετικά, το βλέμμα του συναντήθηκε με της κοπέλας που περίμενε στον απέναντι καναπέ. Δεν ξέρει που βρήκε το θάρρος να τη ρωτήσει:
-Αν δεν ήσουν εδώ, που θα ήθελες να είσαι;
-Εδώ που βρίσκομαι τώρα. Δεν μ'αρέσουν οι υπεκφυγές. Σε ανάγκασαν να έρθεις, σωστά;
-Ναι! Λίγοι μήνες έμειναν όμως και θα αποφασίζω μόνος. Είμαι ο Άρης!
Καθώς της έτεινε το χέρι πρόσεξε το χρώμα των ματιών της, με τον ήλιο μέσα τους.
-Ειρήνη. Γιατί γελάς;
-Τα ονόματά μας είναι αντίθετα στον συμβολισμό τους.
-Έχεις φαντασία..
-Άρη; Μπορείς να περάσεις.
Θέλεις να μου πεις τι σου συμβαίνει σήμερα;
Άρχισε να διηγείται στην ψυχολόγο την γνωριμία του με την Ειρήνη.
-Θυμάσαι για ποιο λόγο συνεχίζεις να έρχεσαι εδώ;
Την κοίταξε σαστισμένος. Διάσπαρτες εικόνες τον περικύκλωσαν. Μετά σκοτάδι.
-Πριν από ενάμιση χρόνο ήρθες για την πρώτη μας συνεδρία. Είχατε γνωριστεί με την Ειρήνη. Η φιλία σας μετατράπηκε γρήγορα σε δυνατό έρωτα. Ήσασταν πιο ώριμοι για την ηλικία σας.
-Σταμάτα. Δεν θέλω να θυμάμαι.
-Το καταλαβαίνω, όμως έτσι δεν θα μπορέσεις να διαχειριστείς την πραγματικότητα. Αν δεν το αποδεχθείς, θα ταλαιπωρείσαι διαρκώς. Πες μου για εκείνο το πρωί.
-Πήγα να την βρω στο σχολείο της. Είχε γενέθλια και θα της έκανα έκπληξη. Μπαίνοντας άκουσα κρότους και ουρλιαχτά. Άρχισα να τρέχω μέχρι που τα παπούτσια μου γέμισαν αίματα. Σκορπισμένες τσάντες, γυαλιά, νομίσματα.. Τότε την είδα πεσμένη κάτω,με άλλους πέντε συμμαθητές της.
-Πως αισθάνεσαι για τον δεκαεννιάχρονο που έκανε την επίθεση;
-Την αλήθεια; Μόνο μίσος.
-Και το μίσος που θα σε οδηγήσει;
-Και η συγχώρεση που θα με οδηγήσει; Θα την φέρει πίσω; Θα τους φέρει πίσω όσους σκοτώθηκαν έτσι άδικα;
-Το μίσος δεν γεννά μόνο μίσος αλλά περισσότερα δεινά. Μπορεί να σε κάνει ίδιο με το τέρας που μισείς, πιθανόν και χειρότερο.
-Και τι να κάνω;
-Αν έκανες πράξη το όνομά της; Να πολεμάς την αδικία με διαφορετικούς τρόπους;
-Είναι τόσο δύσκολο.Της το χρωστάω όμως. Στεκόταν δίπλα μου σε όλα, παραστάτης της ύπαρξής
-Άρη! Να θυμάσαι ότι το μεγαλύτερο όπλο που έχουμε όλοι είναι η ελπίδα για αλλαγή. Να αγαπάς τον εαυτό σου και να προσέχεις.
Ένας ηλίανθος - σαν το σχήμα των ματιών της- στεκόταν αγέρωχος και το what a wonderful world διέκοπτε μελωδικά τη σιωπή.
.jpg)
0 σχόλια