Γιατί εμείς δεν θέλαμε το πολύ.
Θέλαμε το καλό.
Δεν ψάχναμε το ιδανικό.
Αναζητούσαμε το αυθεντικό.
Γιατί εμείς δεν γυρεύαμε μόνο τον ήλιο.
Μαγευόμασταν με το ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα.
Ακόμα και όταν δεν έβγαινε, το φανταζόμασταν.
Γιατί εμείς αγαπούσαμε τις ατέλειες.
Ζωγραφίζαμε πάνω στις ουλές μας
και τους δίναμε νέα μορφή.
Γιατί εμείς θαυμάζαμε την παραδοχή.
Των αδυναμιών. Των ελαττωμάτων.
Προτρέπαμε για την αποδοχή.
Φάγαμε τα μούτρα μας δίνοντας ευκαιρίες.
Και θα το κάναμε ξανά και ξανά.
Γιατί εμείς τέτοιοι είμαστε.
Για κάθε ταξίδι που τελείωνε
είχαμε ήδη έτοιμες αποσκευές για το επόμενο.
Χωρίς χάρτη. Χωρίς πυξίδα.
Γιατί εμείς αγαπούσαμε το άγνωστο
και το άγνωστο αγαπούσε εμάς.
Και μας αποζημίωνε.
Γιατί εμείς κοιτάμε βαθιά στα μάτια
και βλέπουμε το μη ορατό.
Γιατί εμείς αφήνουμε να μας δουν
μόνο όσοι μας εκτιμούν πραγματικά.
Γιατί εμείς θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε.
Την φλόγα μέσα μας δεν θα την σβήσει κανείς.
.jpg)
4 σχόλια
Ένα ακόμα εξαίρετο ποίημα, δημιουργία της σκέψης και της καρδιάς σου, Κατερίνα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕστιάζω στις δύο τελευταίες στροφές για ένα δυνατό μήνυμα ζωής και κάθαρσης.
"Γιατί εμείς αφήνουμε να μας δουν
μόνο όσοι μας εκτιμούν πραγματικά.
Γιατί εμείς θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε.
Την φλόγα μέσα μας δεν θα την σβήσει κανείς..."
Καλή βδομάδα καλή μου φίλη.
Γιάννη μου ευχαριστώ για το υπέροχο σχόλιο σου 🙏 Πάντα βλέπεις πίσω από τις λέξεις! 🙂
ΔιαγραφήΠολύ δυνατό! Γράφεις αυτά ακριβώς τα οποία θα έπρεπε να αποτελούν τις αλήθειες μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα! 🧡
ωωω σε ευχαριστώ πολύ Γιώτα μου ❤️
Διαγραφή