 |
Πίσω από οθόνες
Ερωτευόμαστε την ιδέα.
Αγγίζοντας πληκτρολόγια.
Αγαπάμε με emoticons.
Χωρίζουμε και διαγράφουμε
με την ίδια ευκολία.
Σβήνουμε μηνύματα
μα στην μνήμη μας
υπάρχουν ακόμα.
Είναι όλα εκεί.
Μέσα σε γραφικά όμορφα
σε φίλτρα και ωραιοποίηση
ξεγελάμε την θλίψη μας.
Φοβόμαστε.
Φοβόμαστε να κοιτάζουμε στα μάτια.
Γιατί αυτά δεν κρύβονται.
Φοβόμαστε το άγγιγμα.
Γιατί αυτό δεν κάνει λάθος.
Φοβόμαστε να δεθούμε.
Δεν έχουμε μάθει να αποδεχόμαστε
μια ιστορία που τελειώνει.
Φοβόμαστε να γελάσουμε.
Μήπως χαλάσει μετά.
Φοβόμαστε να κλάψουμε.
Μην εκτεθούμε.
Φοβόμαστε τον φόβο.
Από συνήθεια.
Φοβόμαστε να ζήσουμε.
Λες και δεν το αξίζουμε.
Πίσω από οθόνες πολεμάμε
έναν αόρατο εχθρό
που ίσως και να είναι
ο εαυτός μας.
****
➡️Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή, αναδημοσίευση του κειμένου χωρίς αναφορά στην πηγή
.jpg)
4 σχόλια
Ένα ακόμα σημαντικό σου ποίημα, Κατερίνα μου, απέναντι στη σύγχρονη κοινωνική μας πραγματικότητα. Ένα ακόμα αντιφέγγισμα αναμέτρησης με τον ίδιο μας τον εαυτό μέσα απ' το διαδίκτυο και τον εικονικό του κόσμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφο καλή μου φίλη, όπως είναι πάντα η λυρική σου γραφή. Την καλησπέρα μου.
Καταγράφεις την οδυνηρή πραγματικότητα σ' ένα ποίημα, Κατερίνα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνυπογράφω κυρίως τους τελευταίους σου στίχους...
Κι ελπίζω αυτός ο αόρατος εχθρός γρήγορα να ηττηθεί.
Να είσαι καλά!
Στο τέλος φθάνεις στη βασική διαπίστωση: φοβόμαστε τον φόβο
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι φοβόμαστε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας. Για αυτό εξάλλου οι
άνθρωποι ασχολούνται με τους άλλους. Για να μην ασχοληθούν
με τους ίδιους!
Θέλει πολλή τόλμη, επιμονή και αποφασιστικότητα, μα κυρίως
κίνητρο. Πού να βρεθούν όλα αυτά μαζί όταν λιώνεις μπροστά
σε μια οθόνη;
Φιλάκια πολλά!
Εντέλει, αυτό που μας τρομάζει είναι το να μάθουμε, να αναλύσουμε, να έρθουμε σε επαφή, με τον Εαυτό μας. Πόσο θλιβερό αλήθεια είναι αυτό...Κι έτσι πάει η ζωή χαμένη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην αγάπη μου σου στέλνω!