Ιστορίες καθημερινότητας

By Katerina V - Οκτωβρίου 19, 2024

 


Σας καλωσορίζω στη νέα στήλη...  Λίγα λόγια για το πως γεννήθηκε. 

Όσο με θυμάμαι παρατηρώ τα πάντα, όσα συμβαίνουν γύρω μου. Στον χώρο εργασίας, στα μέσα μεταφοράς, σε μαγαζιά, σε κέντρα διασκέδασης, στη θάλασσα και γενικά όπου βρίσκεται πολύς κόσμος. Και φυσικά οι προσωπικές μου εμπειρίες ή εκείνες των φίλων μου με εμπνέουν και με προβληματίζουν. Μιας και προβληματίζομαι διαρκώς, αποφάσισα να τα μοιράζομαι και εκτός των social. Τους αξίζει μια στήλη, ήταν δίκαιο και έγινε πράξη...! Θα είναι σύντομες και περιεκτικές, καθώς ο χρόνος όλων μας είναι πολύτιμος. Όσο μεγαλώνω προσπαθώ να μην υπεραναλύω, να εστιάζω στην ουσία και να μην αναλώνομαι. Περιμένω τις σκέψεις σας και τις προτάσεις σας!



Ιστορίες Καθημερινότητας S1E1


Μπαίνει στο βαγόνι του μετρό Σάββατο βράδυ ένας κύριος που δηλώνει ότι έχει αποφυλακιστεί πρόσφατα και χρειάζεται βοήθεια. Δίπλα μου ένα ζευγάρι με παιδί (γύρω στα 45-50) του δίνουν χρήματα και ξεκινούν συζήτηση μαζί του. Όχι από εκείνες τις τσιτάτες, τις αδιάκριτες. Ανθρώπινη.


Τους παρατηρώ (κουσούρι του επαγγέλματος) : ο τρόπος που τον κοιτάνε, το αληθινό τους ενδιαφέρον. Και πριν κατέβουν ο άντρας κάνει μια γερή χειραψία στον άνθρωπο αυτό. Ο οποίος έμεινε έκπληκτος, μαζί του και εγώ.


Τον ακούω να λέει μετά σε μια άλλη κυρία που καθόταν δίπλα πως νιώθει μοναξιά και θέλει κάπου να μιλήσει. Κι εκείνη του αποκρίθηκε κυνικά "ε μη νομίζετε όλος ο κόσμος έχει μοναξιά."

Τα συμπεράσματα δικά σας.. 


Ιστορίες Καθημερινότητας S1E2




Όταν επιστρέφω μόνη τα βράδια με ταξί όλο και πιο πολλοί οδηγοί μου λένε όσο πιο διακριτικά μπορούν "θέλετε να περιμένω μέχρι να μπείτε στο σπίτι;" Κι εγώ που λατρεύω την ευγένεια και την καλοσύνη, μένω έκπληκτη γιατί δεν το συναντούσα αυτό μέχρι τώρα.

Κάποιο βράδυ μάλιστα ένας κύριος μου είπε με αποφασιστικότητα, όταν του αρνήθηκα ευγενικά λέγοντας πως είμαι εντάξει και δεν χρειάζεται: "Δεν πειράζει, εγώ θα περιμένω μέχρι να μπείτε. Καλό σας βράδυ". Μπορεί να έχει κόρη και να ξέρει. Μπορεί να έχει συμβεί κάτι σε δικό του άνθρωπο, να έχει κινδυνέψει. Μπορεί και όχι, απλά να είναι άνθρωπος.

Κοίτα να δεις δεν μας κοστίζει τίποτα η ενσυναίσθηση, η ανθρωπιά, ο σεβασμός και το νοιάξιμο. Γιατί όμως είναι τόσο δύσκολο να τα συναντάμε; Κι όταν τα συναντάμε τα αναφέρουμε σαν να πρόκειται για θαύμα. Ε εμένα κάτι τέτοια μικρά καθημερινά θαύματα, με συγκινούν και με εμπνέουν πολύ. Με κάνουν να μη χάνω την πίστη μου στους ανθρώπους.



  • Share:

You Might Also Like

2 σχόλια

  1. Λοιπόν, αυτή η σύντομη γραφή σου, για θέματα απλά, αλλά σημαντικά, από την καθημερινότητά σου, μου αρέσει ιδιαιτέρως. Καλή αρχή κι εύχομαι να διαβάσω πολλά ακόμα ανάλογα κείμενα από την εξαίσια πένα σου ( έστω και διαμέσου του πληκτρολογίου)!!!
    Την Καλημέρα μου, Κατερίνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ, με τιμάει ιδιαίτερα αυτό που λες!
      Το έχω στα σκαριά μήνες και δεν καταφέρνω τελευταία να ασχολούμαι πολύ με το blogging δυστυχώς. Έστω και σε περιορισμένες εμφανίσεις, θα χαρώ να σχολιάζουμε θέματα καθημερινότητας!

      Καλή εβδομάδα να έχεις!

      Διαγραφή