•

Ένα από τα ποιήματα που ξεχωρίζω, σε αυτήν την υπέροχη συλλογή και μπορώ να πω ότι ταυτίζομαι σε αρκετές γραμμές του. Κάποτε θεωρούσα πως όσοι νοιαζόμαστε τόσο πολύ για τους άλλους είμαστε καταδικασμένοι να υποφέρουμε. Στην πορεία κατάφερα όχι μόνο να το ελέγχω και να μην με καταβάλλει, αλλά και να αντλώ δύναμη μέσα από αυτό χωρίς να έχω προσδοκίες. Ταυτίζομαι απόλυτα και με τις δύο τελευταίες στροφές. Είναι απίστευτο κι όμως αληθινό, όταν κάποιοι γίνονται καχύποπτοι με το νοιάξιμό σου. Στο τέλος χάνουν κάτι πολύτιμο που δεν μπόρεσαν ποτέ να αισθανθούν. 

Γι'αυτό και για πολλούς ακόμα λόγους κατάλαβα πόσο τυχεροί είμαστε τελικά όσοι έχουμε την δύναμη να νοιαζόμαστε ανιδιοτελώς. Και το πιο μαγικό από όλα... θα συνδεθείς με ανθρώπους που και για εκείνους η τέχνη του να νοιάζεσαι είναι τρόπος ζωής.