Μαζί με εκείνους
έχουν βομβαρδιστεί
και οι δικές μας ψυχές
Ανελέητα
Τίποτα δεν είναι το ίδιο
Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο
από εδώ και πέρα
Αναζητούμε λίγες διεξόδους
σαν ψευδαίσθηση
αληθινές στιγμές
σε έναν κόσμο ψεύτικο
που ματώνει
τη συνείδηση μας
Κοιμόμαστε
όλο και πιο ανήσυχα
Ξυπνάμε
όλο και πιο βαριά
Γελάμε
όλο και πιο δύσκολα
Κι όμως εκείνοι
γυρνάνε πλευρό
πατάνε ένα κουμπί
και εύκολα
καταστρέφουν
τις ζωές μας
Μοιάζουμε εκπληκτικά
στο σύνδρομο της Στοκχόλμης
Διαρκώς γυρνάμε
στους βασανιστές
γιατί μόνο αυτό ξέρουμε
Που να αλλάζουμε τώρα
ας τρωγόμαστε μεταξύ μας
Είναι το μόνο που κάνουμε
εξαιρετικά
*Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι πέρα για πέρα αληθινή.
.
«Σκέφτηκα, να μην κοιτάξω κανέναν
αν περάσει δίπλα μου.
Να μην γυρίσω αν με φωνάξει κάποιος.
Να μη δω, ό,τι βλέπω.
Να μην ακούω.
Πια.
Το σκέφτηκα..
Σκέφτηκα πολλά:
Αν πέσεις, να μην φωνάξω αχ..
Αν φυσήξει ο άνεμος,
να μην τον ρωτήσω αν κρυώνει.
Αν βρέξει, να μην αρχίσω
να κλαίω συμπάσχοντας.
Κυρίως, σκέφτηκα, να μη σας σκέφτομαι.
Να σκέφτομαι εμένα.
Να μη με ξεχνάω.
Να μη με προσπερνάω.
Αλλά, δ ε ν θα το κάνω.
Δεν θα δώσω σε κανέναν τη χαρά πως ηττήθηκα.
Πως παραιτήθηκα να διεκδικώ να 'μαι παρών.
Ξέρω, δεν θα μου το συγχωρήσετε.
Ποτέ..»
Τσιμάρας Τζανάτος
«Άμα έχεις μάτια ανοιχτά, βλέπεις.
Τον άλλον.
Αλλιώς είσαι καταδικασμένος.
Να βλέπεις τον εαυτό σου. Μόνο...»
.jpg)
.gif)
.jpg)
2 σχόλια
Κατερίνα μου, διαβάζοντας τα λόγια σου νιώθω την ένταση και την αλήθεια που κρύβεται πίσω από κάθε φράση. Μιλάς για μια κοινωνία που πληγώνεται, για ψυχές που έχουν υποστεί αληθινό πόλεμο, αλλά και για την παγίδα του φόβου και της σιωπής που μας κρατάει δεμένους. Η περιγραφή σου για το «σύνδρομο της Στοκχόλμης» στην καθημερινότητα είναι τόσο αληθινή, τόσο πικρή, αλλά ταυτόχρονα και μια κραυγή αντίστασης — να μην παραιτηθούμε, να συνεχίσουμε να διεκδικούμε την αξιοπρέπεια και τη ζωή μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Τσιμάρας Τζανάτος μας θυμίζει πόσο σημαντικό είναι να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά — όχι μόνο να κοιτάμε μέσα μας, αλλά και γύρω μας. Μόνο έτσι βρίσκουμε το νόημα και τη δύναμη να προχωρήσουμε.
Σε ευχαριστώ πολύ που μοιράζεσαι μαζί μας αυτή τη φωνή, που αφυπνίζει και συγκινεί. Είναι ένα πολύτιμο κάλεσμα να μην αφήσουμε τη ζωή να μας νικήσει.
Καλό απόγευμα, το οποίο, να είναι η αρχή!
Αγαπημένη μου φίλη, δεν είναι όλοι οι συνανθρωποί μας ανάλογα ευαίσθητοι με την καρδιά σου. Και μια χαρά κοιμούνται και μια χαρά μακαρίζουν τους μακελάρηδες και πανηγυρίζουν μαζί τους. Τους βλέπεις δα ολόγυρά σου. Είναι δύο οι κόσμοι, Κατερίνα μου. Σκοτάδι και φως. Παλεύουμε για την αλήθεια και το δεύτερο. Την καλησπέρα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή