Κάποτε όταν ήμουν στις συγκοινωνίες έκλεινα συχνά τα ακουστικά για να αφουγκράζομαι τον παλμό του κόσμου. Να ακούω τις ιστορίες τους, να χαμογελάω αυθόρμητα με αμήχανα ή ιδιαίτερα περιστατικά.. Να συνδέομαι.

Τώρα πια φοβάμαι, μη διακοπεί η μουσική και πονέσουν τα αυτιά μου από το κενό. Κενό συναισθηματικό, αξιακό, ιδεολογικό, συμπεριφορικό. Είναι σπάνιες πια οι φορές που θα συνδεθώ με αγνώστους σε αυτές τις κοινές ώρες που μοιραζόμαστε στους δρόμους της Αθήνας.

Κι έτσι προτιμώ να παρατηρώ, πιο έντονα. Και καταλήγω ότι οι μόνες εικόνες που μου αποπνέουν ηρεμία είναι εκείνες της φύσης (όση απέμεινε) και των μικρών παιδιών (όσο τα αφήνουμε να παραμένουν παιδιά).

Και η ζωή συνεχίζεται.. πάντα θα συνεχίζεται.. Το πώς θα είναι πάντα το μεγάλο ερώτημα και το γιατί μια κοινωνικά ανοιχτή πληγή.