Ποιο καλοκαίρι προσμονούσες;

Εκείνο που ντύθηκε πάλι στις φλόγες;

Εκείνο που βλέπουμε σε ζωντανή μετάδοση

την πιο άγρια γενοκτονία χωρίς τέλος;

Για ποιο καλοκαίρι ανυπομονούσες;

Εκείνο με τους δειλούς ανθρώπους

που δεν ξέρουν πως να συνδεθούν;

Με αυτούς που κανονικοποίησαν το ψέμα;

Επιμένω σε άλλα καλοκαίρια

που λιγοστεύουν οι ελπίδες

να τα ζήσουμε

Επιμένω σε εκείνα τα καλοκαίρια

που γαλήνευε το μέσα μας

που περνούσαμε όμορφες στιγμές

σχεδιάζοντας το άμεσο μέλλον

Ανάμεσα σε ποια καλοκαίρια

χάθηκαν ακόμα και τα αυτονόητα

σαν να μην υπάρχει γυρισμός

Ανάμεσα σε ποια καλοκαίρια

μαζί με την πίστη χάσαμε 

και την ικανότητα να αλλάξουμε

Πες μου όμως αλήθεια

εσύ ποιο καλοκαίρι προσμονούσες;

****

ήταν η δεύτερη συμμετοχή μου στο δρώμενο 

ένα ποίημα για το καλοκαίρι

photo credits: Nina Barnini

Άλλο ένα υπέροχο βιβλίο που πλαισίωσε το καλοκαίρι μου. Μέσα σε 4 ημέρες διάβασα 450 σελίδες κι αυτό για εμένα είναι τεράστια επιτυχία. Δεν είναι μόνο ο μαγικός τρόπος που η γραφή του κυλάει, είναι οι λέξεις σαν χάδι. Σαν εκείνο το αεράκι που περίμενες για να μετακινηθείς. 

Ακολουθούν πληροφορίες από το Μεταίχμιο 

Το μόνο πράγμα που μπορεί να λύσει τα προβλήματα του Στίβεν είναι ο χορός. Χορεύει με την καλύτερή του φίλη Ντελ στο σαλόνι, σιγοτραγουδάνε χαρούμενα, τόσο κοντά που τα κεφάλια τους σχεδόν ακουμπάνε. Χορεύει μόνος του στο σπίτι, με τους δίσκους του πατέρα του, ανακαλύπτοντας τα θραύσματα ενός ανθρώπου που δεν γνώρισε ποτέ πραγματικά.

Ο Στίβεν ξέρει ποιος είναι πραγματικά μόνο μέσα από τη μουσική. Τι γίνεται όμως όταν ο ήχος της αρχίζει να χαμηλώνει και να χάνεται; Όταν ο πατέρας του μιλάει για ντροπή και θυσίες, όταν το σπίτι του δεν είναι πια δικό του; Πώς θα βρει χώρο για τον εαυτό του, ένα μέρος όπου θα νιώσει όμορφος, ένα μέρος όπου ίσως καταφέρει να νιώσει ελεύθερος;

Τρία καλοκαίρια στη ζωή του Στίβεν. Από το Λονδίνο στην Γκάνα, και πάλι πίσω. Ένα συναρπαστικό και συγκινητικό μυθιστόρημα για τους κόσμους που χτίζουμε για τον εαυτό μας, τους μικρούς κόσμους μέσα στους οποίους ζούμε, χορεύουμε και αγαπάμε.

Ο Caleb Azumah Nelson (Κάλεμπ Αζουμά Νέλσον, γ. 1993) είναι Βρετανο-γκανέζος συγγραφέας και φωτογράφος. Ζει στο Λονδίνο. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στο Litro, ενώ ήταν στη βραχεία λίστα για το BBC National Short Story Award 2020 με το διήγημα «Pray» και επελέγη ως ένας από τους 10 καλύτερους πρωτοεμφανιζόμενους μυθιστοριογράφους του 2021 από τον Observer. Για την Ανοιχτή θάλασσα κέρδισε το βραβείο Costa 2021, το βραβείο Dylan Thomas και ήταν υποψήφιος για το National Book Award. Το μυθιστόρημα Μικροί κόσμοι βρέθηκε στη βραχεία λίστα του Orwell Prize for Political Fiction 2023.

ΕΓΡΑΨΕ Ο ΤΥΠΟΣ

Ένας συγκινητικός στοχασμός γύρω από την εμπειρία των μεταναστών.

Guardian

Ένα αισιόδοξο, μελωδικό καλοκαιρινό ανάγνωσμα.

Times

Η περιγραφή μιας επίπονης εισόδου στον ενήλικο κόσμο, εξαιτίας του συστημικού ρατσισμού αλλά και των διαγενεακών τραυμάτων του παρελθόντος.

New Statesman

Ευαίσθητο, προσωπικό και ερωτικό… Ένας σπουδαίος νέος συγγραφέας.

Sunday Times

Μια διαχρονική ιστορία φιλίας και ενηλικίωσης.

The Millions

Ένα υπέροχα πλούσιο μυθιστόρημα που εξυμνεί την αγάπη και την τέχνη και διεξάγει μια εις βάθος εξερεύνηση της χαράς και του πόνου της μαύρης νεολαίας.

Booklist

Ένα μυθιστόρημα για τη σχέση πατέρα-γιου, για την πίστη και τη φιλία, που καλύπτει τρία καλοκαίρια στη ζωή ενός νεαρού Βρετανο-γκανέζου μουσικού.

Independent

Ο Nelson μιλάει πολύ γλυκά για το τι σημαίνει να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου.

Vogue

Ο Nelson δεν είναι απλώς ένας συγγραφέας – συντάσσει ένα πολιτισμικό αρχείο της εποχής μας. Στον πυρήνα του βιβλίου βρίσκεται η αγάπη και ο ίδιος μας προσκαλεί να βουτήξουμε στη μουσική και στις σχέσεις με τους ανθρώπους της ζωής μας, και να ξανασκεφτούμε την ιστορία μας.

Yomi Sode

Η πεζογραφία του Caleb Azumah Nelson είναι γεμάτη μουσικότητα και ευαισθησία. Είναι ένας σοφός ραψωδός.

Katie Kitamura

Μια αριστουργηματική εξερεύνηση της αγάπης, της αρρενωπότητας, της ενηλικίωσης και της κοινότητας. Η επιδέξια πένα του Nelson τα ζωντανεύει εκθαμβωτικά.

Bolu Babalola

Επιβεβαιώνει το ταλέντο του συγγραφέα.
Observer

                           Ακούστε την playlist με τα τραγούδια του βιβλίου στο Spotify.

Ένα απόλυτα τρυφερό βιβλίο που δεν στέκεται στο προφανές. Στα τραύματα που κουβαλάνε οι προηγούμενες γενιές και καταστρέφουν τις σχέσεις με τα παιδιά τους. Πηγαίνει σε βαθύτερα μονοπάτια και διεξόδους. Η ανάλυση στην συναισθηματική κατάσταση ιδιαίτερη. Η δύναμη της κοινότητας, επίσης, έχει κεντρικό και διάχυτο ρόλο στο μυθιστόρημα. Η ψυχοκοινωνική επίδραση της μουσικής, η πίστη, η φιλία, ο έρωτας.

"Ποιος είσαι; Τί ονειρεύεσαι;"

Ένα μικρό δάσος, ένας μεγάλος κόσμος!

Αρχές δεκαετίας του '90, είχαμε μετακομίσει από το κέντρο της Αθήνας στα βόρεια προάστια. Στην πολυκατοικία εκείνη που νοικιάζαμε ήταν κυρίως παιδιά κοντά στην ηλικία μας. Απέναντι ακριβώς ένα δασάκι που τώρα πια δεν υπάρχει. Τα καλοκαίρια γινόταν ολόκληρος ο κόσμος μας. Την είχαμε δει μικροί εξερευνητές, πηγαίναμε με τα ποδήλατά μας και καθόμασταν για ώρες. Τότε που δεν υπήρχαν κινητά, ακόμα δεν είχαμε ούτε φωτογραφικές μηχανές. Έτσι όλα έχουν αποθηκευτεί στο μυαλό!

Τα σημερινά παιδιά δεν γνωρίζουν πως να είναι δημιουργικά με απλά πράγματα στην φύση γιατί δεν έχουν μάθει ποτέ να είναι. Γιατί οι γονείς ξαφνικά έχουν ξεχάσει την παιδική τους ηλικία και τα έχουν πλαισιώσει σε έναν ψηφιακό κόσμο νομίζοντας πως έτσι τα ελέγχουν καλύτερα.

Εκείνος ο καλοκαιρινός θησαυρός μάς έδινε την ελευθερία και την απελευθέρωση που χρειαζόμασταν. Η φαντασία και η δημιουργικότητα στο ζενίθ. Και δεν υπάρχει τίποτα επικίνδυνο σε αυτό όταν έχεις μεγαλώσει σωστά.  Οι φιλίες τότε, δεν ξέραμε πόσο πολύτιμες και δυσεύρετες θα ήταν στην πορεία. Μπορεί να έχουμε χαθεί τώρα πια, όμως πάντα θα μας ενώνουν εκείνες οι αξέχαστες εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας!

Με αυτή την ανάμνηση μου ήρθε στο νου το τραγούδι που αγαπούσα τότε!

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δρώμενο της Κικής από το blog Εκφράσου!

Αύγουστος και..

σκέφτομαι όλα εκείνα

που τολμήσαμε 

και εξαφανίστηκαν 

στο πρώτο μεγάλο κύμα

Αύγουστος και..

δεν περιμένω  

τίποτα πια

κι αυτό από μόνο του είναι

τόσο απελευθερωτικό

Αύγουστος και..

αφήνομαι 

σε κάθε περιπέτεια

να με οδηγήσει

μηδενίζοντας

Αύγουστος και..

αναρωτιέμαι 

πότε θα πάψουν

να με εκπλήσσουν

οι άνθρωποι

Αύγουστος και..

έχω ακόμα τόσα 

να ανακαλύπτω

χωρίς να προσδοκώ

αυτό ήταν το σκληρότερο μάθημα

Αύγουστος και..

δεν μπορούμε να χαρούμε 

με την ψυχή μας

γιατί μας την βγάζουν 

λίγο λίγο κάθε μέρα

Αύγουστος και..

μπορούμε να νιώθουμε ευγνωμοσύνη

για όσα καταφέραμε

και αυτό είναι 

μια κινητήριος δύναμη

Ευφυές και βαθειά συγκινητικό, ένα συγκλονιστικό βιβλίο μόλις 119 σελίδων. Με κρυφούς διαλόγους καθώς είναι όλο ένας μονόλογος! Έχω ξεχωρίσει άπειρα αποσπάσματα, τροφή για σκέψη. Πολλά τα κοινωνικά, ανθρωπιστικά μηνύματα αλλά και τα εσωτερικά θέματα που διαπραγματεύεται.

Με ειλικρίνεια, αυθεντικότητα, ευαίσθητο κυνισμό, περιγράφει γλαφυρά όλους τους κοινωνικούς εγκλωβισμούς στους οποίους βρισκόμαστε. Όπως και τους κοινωνικούς εκβιασμούς και τους συμβιβασμούς. Αναφέρεται επίσης και στην ανισότητα των δύο φύλων στον εργασιακό τομέα και στις προκαταλήψεις. Στην αυταπάτη ενός καπιταλιστικού κόσμου και στον εγκληματικό εγωκεντρισμό. 

"Σε έναν κόσμο όπου οι λέξεις έχουν χάσει το περιεχόμενο τους οι άνθρωποι ψάχνουν να βρουν τον χαμένο εαυτό τους, μα δεν μπορούν..."

 

Στραβοπόδης Μηνάς

Γεννήθηκε το 1997 στη Ζάκυνθο. Από πολύ μικρός ασχολείται με τη Λογοτεχνία, την Τέχνη και τον Πολιτισμό, ενώ παράλληλα του κίνησαν το ενδιαφέρον οι κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες.

Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και το King’s College London, ενώ εκπονεί τη Διδακτορική του Διατριβή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Πριν μέρες τελείωσα το Napoli mon amour και ήθελα λίγο χρόνο να συνέλθω.. (γιατί όπως μπαίνω μέσα στις ταινίες, μπαίνω και στα βιβλία) Και πως συνδέονται όλα μαγικά. Πριν από λίγους μήνες είχα μια συζήτηση με τον καλύτερο μου φίλο, σχετικά με ένα ντοκιμαντέρ που τον προβλημάτισε. Αφορούσε αληθινές ιστορίες, μέσω βιογραφικής αφήγησης, μίας γυναίκας που στα 90s ανήκε στην γενιά των ηθοποιών "παιδιά-θαύματα". Μία εντελώς διαφορετική εποχή με την σημερινή, με κάτι κοινό. Αφουγκραζόμαστε πραγματικά τους ανθρώπους μας; Ακούμε τις ανάγκες, τους φόβους τους; Αγκαλιάζουμε τις αποτυχίες, τις αδυναμίες τους; Μόνο όταν συμβεί κάτι τραγικό αντιλαμβανόμαστε...

"Ο Ναπολιτάνος συγγραφέας Αλέσιο Φορτζόνε, γεννημένος το 1986, κατόρθωσε μέσα από το πρώτο μυθιστόρημά του, το «Napoli mon amour», να μετατρέψει την καθημερινότητα ενός 30χρονου Ναπολιτάνου λούζερ σε μια υπέροχη ιστορία, που αλλού είναι πνιγηρή και σκοτεινή, αλλού τρυφερή και ερωτική, αλλά πάντα βαθιά συναισθηματική, συγκινητική και κυρίως αληθινή." Νίκος Μπακουνάκης -Lifo

"Η αγάπη, η λογοτεχνία, η πολιτική κι η Νάπολη διαπλέκονται αξεδιάλυτα στο βραβευμένο, μελαγχολικό μυθιστόρημα του Αλέσιο Φορτζόνε, Napoli mon amour."

 

"Τα πάντα είναι πολιτική και ο Aμορεζάνο διατηρεί μοναχικές πρακτικές, γιατί πολιτική δε σημαίνει να διατυμπανίζεις μικρές τυχαίες ιδέες απλώς για να δώσεις τόνο. Είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό και οικείο."  https://poli-k.net/alesio-fortzone-to-na-grafeis-kap/ 

"Στην τελευταία σελίδα έκλεισα σοκαρισμένος το βιβλίο και άρχισα να φέρνω βόλτες πάνω κάτω στο σπίτι για να ηρεμήσω το σώμα μου από τις αλλεπάλληλες εκρήξεις συναισθημάτων που παλλόταν μέσα στο στήθος μου." Κώστας Πάρης- Οδός Λεωνίδου

•  έχει γίνει θεατρικό έργο για το Teatro Mercadante στη Νάπολη σε σκηνοθεσία Ροζάριο Σπάρνο
•  έχει κερδίσει και το βραβείο Berto το 2019  (https://www.myrrha.it/)

Alessio Forgione: Το να γράφεις για κάποιον είναι μια χειρονομία φροντίδας

Τα κύματα

Η συμμετοχή μου στο νέο καλοκαιρινό δρώμενο που μας κρατάει ενεργούς, "Ένα ποίημα για το καλοκαίρι" της Αριστέας από το blog Η ζωή είναι ωραία. Επέλεξα να μη γράψω για ακρογιαλιές δειλινά, για διακοπές στον ήλιο, για έρωτες, για ταξίδια ονειρεμένα, για σοκάκια με βουκαμβίλιες, για ξενύχτια με φίλους και χορούς. Γιατί τι σημασία έχουν όλα αυτά όταν δεν μπορούμε αληθινά να εκτιμάμε την ρουτίνα μας; Την καθημερινότητα "πίσω στο σπίτι"; Την υγεία μας, τους ανθρώπους μας, ακόμα και τις βαρετές στιγμές μας.  Με αφορμή τα εγκαίνια αυτού του δρώμενου, ας μεταφέρουμε την ενέργεια του καλοκαιριού στις δύσκολες στιγμές, στις μικρές χαρές, στις μάχες που δίνουμε καθημερινά, στις σχέσεις που χτίζουμε και σε ό,τι μας εξελίσσει!

Κι είπα να ζήσω λίγη απ' τη ζωή
και μου 'στειλε ο Θεός δυό κύματα.
Και άλλα δυό, κι ύστερα πάλι άλλα δυό,
μέχρι που κατάλαβα.
"Ζωή", είναι τα κύματα.

Παύλος Λιαρούτσος

Υπάρχουν άνθρωποι που αψηφούν όλων των ειδών τα κύματα, ακόμα και με κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή, προκειμένου να υπερασπιστούν για όλους μας τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σαν ελάχιστος φόρος τιμής, να μη σιωπούμε και να αγωνιζόμαστε με όποιο τρόπο μπορούμε ενωμένοι. 

Zaklin Polenaki

Αυτά που οι άλλοι προσπερνούν 🪐

****

Κλείνοντας, αφήνω εδώ δύο σχόλια που γράφτηκαν κατά την βαθμολογία και αντιπροσωπεύουν επάξια την συμμετοχή μου. Ευχαριστώ από καρδιάς!

"Η ποίηση στους δρόμους. Γιατί ανήκει σε αυτά τα "ποιήματα αγωνιστές", 
για να μην πεθάνει πριν από μας η Ελπίδα."  (Άννα Πάρος)

"Η ποίηση στους δρόμους": Πολύ σημαντικό για μένα το θετικό αγωνιστικό ύφος του ποιήματος. Κάθε συγγραφέας, κάθε πνευματικός άνθρωπος, οφείλει να ξεσηκώνει τους ανθρώπους στο δρόμο της χειραφέτησης. (Giannis Pit)