πηγή εικόνας: https://www.debop.gr/
Πριν μέρες τελείωσα το Napoli mon amour και ήθελα λίγο χρόνο να συνέλθω.. (γιατί όπως μπαίνω μέσα στις ταινίες, μπαίνω και στα βιβλία) Και πως συνδέονται όλα μαγικά. Πριν από λίγους μήνες είχα μια συζήτηση με τον καλύτερο μου φίλο, σχετικά με ένα ντοκιμαντέρ που τον προβλημάτισε. Αφορούσε αληθινές ιστορίες, μέσω βιογραφικής αφήγησης, μίας γυναίκας που στα 90s ανήκε στην γενιά των ηθοποιών "παιδιά-θαύματα". Μία εντελώς διαφορετική εποχή με την σημερινή, με κάτι κοινό. Αφουγκραζόμαστε πραγματικά τους ανθρώπους μας; Ακούμε τις ανάγκες, τους φόβους τους; Αγκαλιάζουμε τις αποτυχίες, τις αδυναμίες τους; Μόνο όταν συμβεί κάτι τραγικό αντιλαμβανόμαστε...
Δεν έχω διαβάσει κάποια κριτική που να ταυτιστώ απόλυτα ή να με συνεπάρει. Ξεχώρισα δύο από τις παρακάτω με μία ένσταση μόνο στον χαρακτηρισμό "λούζερ". Κάθε άλλο παρά αυτό ήταν ο πρωταγωνιστής. Η κοινωνία και μόνο είναι λούζερ. Εμπιστεύτηκα τον γνωστό βιβλιοφάγο Κώστα Πάρη που μου το πρότεινε! Ω ναι το δικό του αφιέρωμα είναι μακράν το καλύτερο. Και μου το έλεγε... μη το διαβάσεις καλοκαίρι, αντιδραστική όμως δεν τον άκουσα. Δεν το μετάνιωσα όσο και αν με βάρυνε! Με άγγιξε βαθιά, για την ακρίβεια. (Δείτε εδώ στο blog του υπέροχα άρθρα για τα άπειρα βιβλία που διαβάζει, με την ίδια συχνότητα που αναπνέει και πολλά ακόμα άκρως ενδιαφέροντα, μοναδικά αυθεντικά!)
Από τη μέση ειδικά μέχρι το τέλος δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου. Καταρχάς λάτρεψα το πόσο κοινωνικοπολιτικό είναι χωρίς να κάνει καμία απολύτως αναφορά. Αυτό είναι ευφυές! Η ζωή στα 30 σήμερα, συγκεκριμένα στην Νάπολη αλλά υπάρχουν τόσες ομοιότητες και με την Ελλάδα. Πώς έχει γίνει η αναζήτηση εργασίας, η εκμετάλλευση των εταιρειών, η εξαθλίωση της ανεργίας, οι σχέσεις, οι οικογένειες, τα λάθη των γενεών, οι κοινωνικές ανισότητες, η ακρίβεια. Πόσο φιλική είναι αυτή η πραγματικότητα σε άτομα με κατάθλιψη και αυτοκτονικό ιδεασμό; Πως οι γονείς βουτηγμένοι στην ρουτίνα και στα προβλήματα τους δεν αφουγκράζονται τις ανάγκες των παιδιών τους και δεν εντοπίζουν το πρόβλημα από την ρίζα. (Μήπως γιατί είναι κι εκείνοι μέρος του; ) Πώς ένας νέος άντρας εγκλωβίζεται και δεν ξέρει καν ποιος είναι. Πόσο σπάνια δείχνει τον πραγματικό του εαυτό στους άλλους, πόσο δύσκολα μοιράζεται σκέψεις και συναισθήματα. Πώς εναποθέτει όλες του τις ελπίδες-προσδοκίες σε έναν μόνο άνθρωπο και σε ένα όνειρο και όταν (νομίζει πως) τα χάνει, παραιτείται από τη ζωή. Πώς καταλήγει να αγαπάει εγωκεντρικά, αυτοκαταστροφικά.. μη έχοντας την δύναμη να αλλάξει και να αγωνιστεί. Το αίσθημα της ματαιότητας είναι διάχυτο.
Γραμμένο με καυστικό έξυπνο χιούμορ όπως ακριβώς μου αρέσει, με ωμή ειλικρίνεια και ενίοτε με πάθος. Με ξετρέλαιναν οι συχνές αναφορές σε ταινίες και βιβλία, με αυτούσια αποσπάσματα και λεπτομερή ανάλυση. Και δεν πρέπει να παραλείψω την εξαιρετική ελληνική μετάφραση η οποία συνοδεύεται από 64 σημειώσεις- επιγραμματικές αναφορές.
Είναι ένας συγγραφέας που δικαίως έχει ξεχωρίσει και έχει βραβευτεί. Και το γεγονός ότι είναι, όπως αποκαλύπτει ο ίδιος, κατά 73% αυτοβιογραφικό το κάνει ακόμα πιο αξιέπαινο.
"Ο Ναπολιτάνος συγγραφέας Αλέσιο Φορτζόνε, γεννημένος το 1986, κατόρθωσε μέσα από το πρώτο μυθιστόρημά του, το «Napoli mon amour», να μετατρέψει την καθημερινότητα ενός 30χρονου Ναπολιτάνου λούζερ σε μια υπέροχη ιστορία, που αλλού είναι πνιγηρή και σκοτεινή, αλλού τρυφερή και ερωτική, αλλά πάντα βαθιά συναισθηματική, συγκινητική και κυρίως αληθινή." Νίκος Μπακουνάκης -Lifo
"Η αγάπη, η λογοτεχνία, η πολιτική κι η Νάπολη διαπλέκονται αξεδιάλυτα στο βραβευμένο, μελαγχολικό μυθιστόρημα του Αλέσιο Φορτζόνε, Napoli mon amour."
"Τα πάντα είναι πολιτική και ο Aμορεζάνο διατηρεί μοναχικές πρακτικές, γιατί πολιτική δε σημαίνει να διατυμπανίζεις μικρές τυχαίες ιδέες απλώς για να δώσεις τόνο. Είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό και οικείο." https://poli-k.net/alesio-fortzone-to-na-grafeis-kap/
"Στην τελευταία σελίδα έκλεισα σοκαρισμένος το βιβλίο και άρχισα να φέρνω βόλτες πάνω κάτω στο σπίτι για να ηρεμήσω το σώμα μου από τις αλλεπάλληλες εκρήξεις συναισθημάτων που παλλόταν μέσα στο στήθος μου." Κώστας Πάρης- Οδός Λεωνίδου
- έχει γίνει θεατρικό έργο για το Teatro Mercadante στη Νάπολη σε σκηνοθεσία Ροζάριο Σπάρνο
- έχει κερδίσει και το βραβείο Berto το 2019 (https://www.myrrha.it/)
Alessio Forgione: Το να γράφεις για κάποιον είναι μια χειρονομία φροντίδας