Κάποιες φορές οι σκέψεις μας εκφράζονται με λίγα λόγια, χωράνε μόνο σε μικρά κείμενα αν και πλημμυρίζουν το μυαλό μας. Οι παρακάτω εικόνες συνοδεύονται με ορισμένες από τις σκόρπιες σκέψεις που κάνω τους τελευταίους μήνες και ήθελα να τις μοιραστώ! Γιατί η αλήθεια είναι πως οι περισσότερες δεν μοιράζονται εύκολα. 

Και μερικές τελευταίες σκέψεις για το κλείσιμο...

Αντιλαμβάνομαι πως όσο αυξάνεται η ηλικία και οι εμπειρίες μας, τόσο μειώνονται οι άνθρωποι που συνεχίζουν να είναι δίπλα μας. Όσο στενάχωρο και αν είναι, πρόκειται για μια υγιή διαδικασία. Η πορεία μας δεν μπορεί πάντα να συμβαδίζει με την πορεία των φίλων μας. Κάποιες φορές έρχεται η συνειδητοποίηση, πως πρέπει να τους αφήσουμε να φύγουν. Σε περιπτώσεις που δυσκολεύουμε διαρκώς ο ένας τον άλλον. Σε περιπτώσεις που δεν υπάρχει αμοιβαία κατανόηση και αποδοχή. Σε περιπτώσεις που ο εγωϊσμός υπερισχύει της αγάπης και όσων κάποτε μας ένωναν. Και ο χρόνος θα δείξει αν κάποια στιγμή συναντηθούν ξανά οι δρόμοι μας. 

Σας φιλώ με αγάπη 🌻

Πολλές φορές γράφω μέσα στο λεωφορείο, μέσα στο τρένο όσα μου έρχονται στο μυαλό γιατί μετά γίνεται ένα τσαφ και φεύγουν. Σκόρπιες λέξεις, λίγα λόγια από το πουθενά που δημιουργούνται από το κάτι. 

Πόσο τυχεροί είμαστε όταν μπορούμε μέσα σε τόσο σκοτάδι

να βλέπουμε ακόμα ακτίνες φωτός..

Δεν χρειάζεται κάποια ανάλυση αυτή η λεζάντα. 

Είναι αυτονόητο ότι γράφτηκε με αφορμή τις συνεχόμενες γυναικοκτονίες.

Πόσα τελικά εγκλωβίζονται μέσα σε ένα αύριο.

Ίσως γιατί εκεί δεν έχουμε την βοήθεια της τεχνολογίας...

Η εποχή που διανύουμε μας κάνει ολοένα και πιο ενοχικούς.

Μόνο τότε...

🍂 Καλό Νοέμβρη!

https://www.instagram.com/pause.blog/