Χωρίς αγάπη
Η Μελίνα ήταν δύσκολο παιδί. Τον πρώτο χρόνο δεν κοιμήθηκα πάνω από πέντε ώρες, κάθε βράδυ κλάμα και γκρίνια. Τότε ήταν που αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε με τον Σπύρο. Δεν κατανοούσε τι περνούσα, γιατί ήμουν μονίμως εξαντλημένη. Δώσαμε ευκαιρίες και τελικά έφυγε από το σπίτι λίγα χρόνια μετά. Η στήριξή του σχεδόν ανύπαρκτη. Εργάστηκα οπουδήποτε για να καταφέρουμε να επιβιώσουμε. Χωρίς να το καταλάβω είχα ήδη απομακρυνθεί από την κόρη μου. Κατάθλιψη διέγνωσε η ψυχολόγος. Δεν είχα δυνάμεις για να δώσω μάχη, ούτε και να την κερδίσω.
Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, δεν είδα ποτέ την εικόνα της μητέρας μου γελαστή. Εκτός από ελάχιστες φορές που αναγκαζόταν για κοινωνικούς λόγους. Όλη η κούραση και ο πόνος της εγκατάλειψης της έβγαινε με αυστηρότητα πάνω μου. Δεν τολμούσα να της πω τίποτα, οι σχέσεις μας ήταν τυπικές. Δεν έζησα τρυφερότητα, ούτε την αγκαλιά. Κι έτσι από τα 17 μου άρχισα να την αναζητώ σε αγόρια της ηλικίας μου, προσπαθώντας να καλύψω το κενό. Όταν ερωτεύτηκα τον Μάνο, η φίλη μου η Άννα μου έβαλε τις φωνές. Ότι θα με εκμεταλλευτεί όπως έκανε και με άλλες κοπέλες. Μου φερόταν όμως καλά, μέχρι την ημέρα που του αποκάλυψα την εγκυμοσύνη μου. Η φωνή του άλλαξε ηχόχρωμα, μου ζήτησε να κάνω έκτρωση αλλιώς να μη του ξαναμιλήσω. Ήταν ήδη αργά..
Κάθε βράδυ έκλαιγα και προσπαθούσα να σκεφτώ πως θα τα καταφέρω.Η Άννα ξέκοψε και ο Μάνος δεν μου ξαναμίλησε. Ο πατέρας μου αγνοούσε τις κλήσεις μου. Αν με ρωτάτε πως βρήκα την δύναμη να το αποκρύψω από την ίδια μου την μάνα, δεν μπορώ ακόμα να σας απαντήσω με σιγουριά. Φορούσα φαρδιά ρούχα, κλεινόμουν πιο πολλές ώρες στο δωμάτιό μου και φρόντιζα να πηγαίνω στον γιατρό τις ημέρες που είχα φροντιστήριο. Λένε πως η ψυχή της γυναίκας είναι άβυσσος, μάλλον έχουν δίκιο.
Εκείνο το βράδυ είχα εφημερία. Όταν με φώναξαν για έκτακτο περιστατικό και είδα τα μάτια του τραυματιοφορέα κατακόκκινα, το ένστικτό μου, μου έλεγε πως θα είναι δύσκολη νύχτα. Έχουμε δει τα άπειρα στο νοσοκομείο, μα αυτό που αντίκρισα δεν ξέρω αν θα καταφέρω να το ξεπεράσω. Σκόρπιες λέξεις συγκράτησαν τα αυτιά μου από το σοκ, μωρό- φωταγωγός- νεαρή κοπέλα. Κάποιοι είχαν αρχίσει ήδη να κατακρίνουν "μα πως μπόρεσε το τέρας;". Πήγα και έριξα νερό στο πρόσωπό μου. Για πρώτη φορά έχασα την αυτοσυγκράτηση μου. Έπιασα μια νοσοκόμα από το μανίκι "πως μπορείς να κρίνεις μια κοπέλα χωρίς να ξέρεις την ιστορία της; Ακόμα κι αν την μάθεις, ποια είσαι εσύ να χαρακτηρίσεις έτσι έναν άνθρωπο όταν δεν γνωρίζεις τι μπορεί να έχει βιώσει;". Κανείς μας δεν μίλησε ξανά. Το μωρό είχε ήδη ξεψυχήσει.
- Γιατί Μελίνα μου; Γιατί κόρη μου το έκανες αυτό; Γιατί δεν μου μίλησες;
- Μα.. δεν μιλάγαμε ποτέ μαμά. Με φόβιζε και μόνο η σκέψη της αντίδρασής σου.
- Πως το πέρασες μόνη όλο αυτό; Πως γέννησες στο μπάνιο;
- Εκείνη την ώρα σκεφτόμουν μόνο το μωρό μου, δεν πρόλαβα. Θα το πήγαινα μετά στο νοσοκομείο. Δεν πρόλαβα.
- Δεν είσαι δολοφόνος μ'ακούς; Εγώ είμαι δολοφόνος που δεν σε φρόντισα όταν έπρεπε. Ο πατέρας σου είναι δολοφόνος που δεν νοιάστηκε για εμάς. Εσύ δεν είσαι μ'ακούς; Μάρτυράς μου ο Θεός αν σε αφήσω ξανά μόνη..
Υπάρχουν άνθρωποι που μεγάλωσαν χωρίς αγάπη.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξεπέρασαν την εγκατάλειψη.
Υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται την βοήθειά μας.
Υπάρχουν άνθρωποι που ξοδεύουν την ζωή τους βάζοντας ταμπέλες.
****
Άλλο ένα Παίζοντας με τις Λέξεις ολοκληρώθηκε..! Εδώ μπορείτε να διαβάσετε και τις 24 συμμετοχές που δημιουργήθηκαν με τις πέντε τονισμένες λέξεις. Η δική μου ιστορία είχε ως σκοπό μέσα από τις τρεις αφηγήσεις (και τον διάλογο στο τέλος) να δούμε το ίδιο θέμα από την οπτική του καθενός.. Ένα θέμα που μας συγκλόνισε κι ας μην είναι η πρώτη φορά. Ταμπέλες που μπαίνουν ολοένα και με μεγαλύτερη ευκολία δίχως να αναλογιστούν ότι και ο θύτης είναι θύμα. Μια εποχή διανύουμε που οι ενδοοικογενειακές σχέσεις κλονίζονται όλο και πιο πολύ. Δείτε εδώ τα αποκαλυπτήρια και μάθετε ποιος έγραψε την κάθε ιστορία!
.jpg)
0 σχόλια