28 Απριλίου 1989

Περπατούσε βιαστική στα στενά της Πλάκας παραδομένη στις σκέψεις της. Σκέψεις που συμβάδιζαν με το πνεύμα των ημερών. Μ. Παρασκευή και οι καμπάνες χτυπούσαν πένθιμα συνοδεύοντας την θλίψη της.  Ένιωθε να πνίγεται, επιτάγχυνε το βάδισμά της προσπερνώντας τους ανθρώπους που πήγαιναν να προσκυνήσουν. Έκατσε στα σκαλοπάτια στην οδό Θρασύβουλου να πάρει μια ανάσα. Πριν από λίγους μήνες είχε κλείσει τα 20 και τα φτερά της είχαν ήδη κοπεί. Όλα συνέβησαν γρήγορα. Βρέθηκε στο λάθος μέρος με τους λάθος ανθρώπους. 

Το εκκλησάκι της Παναγίας Χρυσοκαστριώτισσας είχε αρχίσει να γεμίζει και ο κόσμος την εμπόδιζε. Παιδάκια ενθουσιασμένα χοροπηδούσαν στα σκαλοπάτια και τότε ακριβώς αναρωτήθηκε πόσο εύκολο είναι να χάσεις την ξεγνοιασιά σου από την μια στιγμή στην άλλη. 

Μ. Δευτέρα: Στην καφετέρια της γειτονιάς τους ήταν μαζεμένοι από νωρίς το απόγευμα, συμφοιτητές και φίλοι. Μετά κάποιος έριξε την ιδέα και ούτε που το κατάλαβε για πότε βρέθηκε σε ένα έρημο μέρος στο Φάληρο, με την φίλη της και γνωστούς από την Σχολή. Η μουσική από το κασετοφωνάκι στην διαπασών. Bon Jovi, Madonna, Roxette, Duran Duran, Cure, R.E.M, το ένα τραγούδι διαδεχόταν το άλλο. 



Τότε ήταν που την πρόσεξε. Μία κοπέλα έφηβη πάνω στα βράχια να κλαίει, σαν σκηνή από ταινία. Έσβησε βιαστικά το τσιγάρο και παραμερώντας την παρέα της, κατευθύνθηκε προς το μέρος της κοπέλας.

- Γεια.. Είσαι καλά; Μήπως χρειάζεσαι κάτι;
- Θέλω να μείνω μόνη μου, αν δεν σε πειράζει..
- Οκ. Είναι λίγο επικίνδυνα εδώ. Μήπως είναι καλύτερα να κάτσεις πιο πίσω;
- Όχι, σ'ευχαριστώ. Δεν έχει κανένα νόημα πλέον. Έχω χάσει τα πάντα!
Η κοπέλα άρχισε να ταράζεται και να χάνει την ισορροπία της. Τότε τις πρόσεξαν όλοι όσοι ήταν πίσω και έτρεξαν κοντά τους. Φωνές μπλεγμένες, η υγρασία της τρυπούσε το δέρμα και το μόνο που ήθελε ήταν να γυρίσει στο σπίτι της. Να βάλει στο walkman Cure, U2 και να ακούει μέχρι να ξημερώσει κάνοντας σχέδια για το μέλλον. Της έτεινε το χέρι, εκείνη το γράπωσε και ύστερα την έχασαν. Έτρεχε τόσο που δεν είχε καν το κουράγιο να την ακολουθήσει. Άλλωστε είναι μια άγνωστη, σκέφτηκε, τίποτα παραπάνω.

Τα αγόρια της παρέας ήδη ξέχασαν την σκηνή που προηγήθηκε κι αφού πέταξαν τα μπουκάλια της μπύρας κάλεσαν την υπόλοιπη παρέα για τον δρόμο της επιστροφής. Το τιμόνι το έπιασαν τα λάθος χέρια. Η παρέα αδιαφόρησε για το ποιος είχε πιει παραπάνω. Τα νιάτα και η αλλαζονεία πως τίποτα δεν μπορεί να τα νικήσει. Σε μια σκοτεινή στροφή του δρόμου η νύχτα έληξε άδοξα. Άνοιξε τα μάτια της λίγα λεπτά αργότερα όταν όλα γυρνούσαν και δεν μπορούσε να διακρίνει που βρισκόταν. Κατάφερε με δυσκολία να βγει από το σπασμένο παράθυρο του αυτοκινήτου, κανένας από την παρέα δεν αποκρινόταν στις φωνές της. Μπροστά τους η έφηβη κοπέλα χτυπημένη.


26 Απριλίου 1999 

Κάθε χρόνο μετά το εφιαλτικό δυστύχημα, όπου ήταν η μόνη επιζήσασα, η Μεγάλη Εβδομάδα περνούσε για εκείνη σαν αιώνας. 10 χρόνια ατελείωτης μοναξιάς και θλίψης. Μόνο τα βιβλία ήταν η συντροφιά της και οι λίγες ώρες στην πολυθρόνα του ψυχολόγου της. Απέφευγε ακόμα και τα βλέμματα των γειτόνων, εκείνα τα γεμάτα οίκτο. Η οικογένειά της πάλευε καθημερινά να της δώσει δύναμη, να την κάνει να αισθανθεί "τυχερή" που επέζησε. Τυχερή... Που κουβαλούσε μια τραγωδία ανελλιπώς σε κάθε της βήμα. Το βράδυ της Μ. Παρασκευής δεν την χωρούσε το σπίτι. Άνοιξε την πόρτα και μια σκιά γύρισε αμήχανα προς το μέρος της. Ένας συνομίληκος άντρας, γύρω στα τριάντα, έκανε ένα αναποφάσιστο βήμα και την χαιρέτησε.

- Καλησπέρα Ζωή! Με συγχωρείς που πήρα το θάρρος και ήρθα εδώ, μπορώ να σου μιλήσω; Και πριν τρομάξεις που γνωρίζω το όνομά σου, συνδεόμαστε κατά κάποιο τρόπο από το παρελθόν. Μπορούμε να πάμε κάπου να μιλήσουμε; Δεν σου συστήθηκα, είμαι ο Δημήτρης. Ο αδελφός του κοριτσιού που έπεσε στο αυτοκίνητό σας πριν από δέκα χρόνια.

Σαν υπνωτισμένη τον ακολούθησε σε ένα κοντινό καφέ. Μη μπορώντας να τον κοιτάζει στα μάτια και ταυτόχρονα να μη μπορεί να τον αποφύγει. Τον άκουγε προσεκτικά. Υπήρξε μάρτυρας εκείνο το βράδυ στο Φάληρο που την είδε να βοηθάει την αδελφή του να μη πέσει από τα βράχια.

- Έμαθα για σενα πριν από πέντε χρόνια, όμως δεν βρήκα την δύναμη να έρθω να σου μιλήσω. Κοινοί γνωστοί μας μου είπαν πόσο βασανίζεσαι, πως έχεις απομακρυνθεί από τα πάντα. Δεν θα είχα την συνείδησή μου ήσυχη αν δεν ερχόμουν να σε βρω.
- Για ποιο λόγο; Δεν με θεωρείς κι εμένα υπεύθυνη; Επέτρεψα σε κάποιον να οδηγήσει ενώ δεν ήταν ικανός εκείνη την στιγμή. Αδιαφόρησα.
- Άκου Ζωή. Όλοι μας έχουμε βρεθεί σε παρόμοιες στιγμές να μη δίνουμε βαρύτητα σε κάποια πράγματα μη γνωρίζοντας τι μπορεί να συμβεί. Δεν είμαι εδώ για να ρίξω ευθύνες σε κανέναν. Ακόμα και αν ο οδηγός που ήταν στην παρέα σου ζούσε τώρα. Οι γονείς μου έμαθαν από έναν άντρα που βρισκόταν κοντά στο σημείο ότι μια κοπέλα, εκείνη που επέζησε, βοήθησε την αδελφή μου να μην  αυτοκτονήσει. Δεν ξέρω αν η μοίρα της ήταν γραμμένη εκείνο το βράδυ, η αδελφή μου έπασχε από μια σπάνια ασθένεια και είχε κουραστεί να το παλεύει. Οι πόνοι δεν της άφηναν καθαρή σκέψη. Και όλοι στα δύσκολα την εγκατέλειψαν. Εσύ όμως μια άγνωστη της μίλησες, έδωσες το χέρι σου. Αυτό για εμάς σήμαινε πολλά. Σου έχουμε ευγνωμοσύνη για τα λίγα λεπτά ανθρωπιάς που της προσέφερες απλόχερα.
Οι λέξεις είχαν χαθεί από το στόμα της, τα δάκρυα που είχαν στερέψει εμφανίστηκαν ξανά. Αυτός ο άντρας έστω και τόσα χρόνια μετά ήρθε για να φωτίσει την ζωή της. Άρχισαν να βγαίνουν δειλά δειλά και μέσα σε λίγους μήνες που ήταν πια σίγουροι ότι τους ένωναν πολλά περισσότερα από όσα φαντάζονταν έγιναν αχώριστοι.

Απρίλιος 2009

Δέκα χρόνια κοινής πορείας, η Ζωή και ο Δημήτρης, είχαν καταφέρει να αφήσουν πίσω τους το παρελθόν και να ζήσουν το σήμερα. Έδωσαν στην κόρη τους το όνομα του έφηβου κοριτσιού, για να ισορροπήσουν την μοίρα με τον πιο τρυφερό τρόπο. Έκαναν Ανάσταση πάντα στην Παναγία Χρυσοκαστριώτισσα. Ήταν το αγαπημένο μέρος της Ζωής, το μοναδικό που της έδινε δύναμη από εκείνη την Μεγάλη Εβδομάδα και μετά. Στα σκαλοπάτια που άλλοτε πίστευε πως όλα είχαν τελειώσει, άρχισε ξανά να ονειρεύεται. Πρώτα μόνη της, ύστερα στην αγκαλιά του και τώρα στην αγκαλιά του πιο όμορφου πλάσματος, εκείνου που δημιούργησαν.

Απρίλιος 2019

Τελείωσε βιαστικά όλες τις δουλειές του σπιτιού για να κάνει την αγαπημένη της βόλτα στην Πλάκα. Ο Δημήτρης με την Ηρώ είχαν βγει για ψώνια και θα την συναντούσαν μετά. Μπήκε στην αγαπημένη της εκκλησία κι έκατσε να πάρει μια ανάσα. Δεν ήταν πολύ της θρησκείας, η πίστη της δεν χωρούσε εκεί, ήταν πολύ ανώτερη από κάθε τι δογματικό. Εκείνες τις μέρες όμως πάντα της άρεσε να κάθεται στην εκκλησία όταν ακόμα δεν είχε κόσμο. Ένα κορίτσι στην ηλικία της κόρης της Ηρώς, μπροστά της έκλαιγε βουβά. Της έδωσε χαρτομάντηλο και την ρώτησε αν είναι καλά. Όταν γύρισε και την κοίταξε στα μάτια ένιωσε ανατριχίλα. Πως είναι δυνατόν, το ίδιο βλέμμα.. Εκείνο το βλέμμα.. Την νύχτα στα βράχια. Της έπιασε το χέρι και το κορίτσι χαμογέλασε.

"Μη ξεχάσεις το φως μέσα σου... Θα βρεις την άκρη σου, μην παραιτηθείς ποτέ." της είπε και βγήκε αμέσως στον δρόμο.

Οι ακτίνες του ήλιου έλαμψαν το πρόσωπό της και ένιωσε για πρώτη φορά με έναν ανεξήγητο τρόπο γαλήνη.