Είμαι ένα ον υπεραναλυτικό. Πάντα αμφισβητώ, πάντα έχω δεύτερες σκέψεις.
Και μου αρέσει, γιατί έτσι ανακαλύπτω καινούρια πράγματα και για τον κόσμο και για τον εαυτό μου.
Πρόσεξε όμως, αμφισβήτηση λόγω ενδιαφέροντος να εξετάσω μια πιθανότητα, όχι αντίδρασης. Απλά για να σκεφτώ "κι αν δεν είναι έτσι;".
Ανάλογα της ψυχοσύνθεσης μου μια δεδομένη στιγμή, μπορώ να έχω δεύτερες σκέψεις, ακόμα και για κάτι πολύ γνώριμο κι αγαπημένο. Ίσως γιατί πρέπει να υπάρξει μέσα μου μια συγκυρία για να κάτσω να αναρωτηθώ!
Πριν φύγω, ξέρεις τι μου ήρθε στο μυαλό; Αυτές τις κάρτες στη ψυχολογία που από τον καθένα ερμηνεύονται και κάπως διαφορετικά.
Πολύ μου άρεσε αυτή η ανάρτηση!
Σου στέλνω φιλί Σαββατόβραδου (που θα μπορούσε να είναι glamorous, αλλά είναι μαντρωμένο κι ολίγον μελαγχολικούλι) και αγκαλιά, γιατί οι διαδικτυακές είναι safe και covid free!

Κατερίνα μου δέξου της ευχές μου για την χρόνια για την γιορτή σου έστω και λίγο ετεροχρονισμένα.
Οσο για το καρουζέλ Κατερίνα μου δεν κάνω δεύτερες σκέψεις πίσω από το χαρούμενο και το χαμόγελο που μας χαρίζει για λίγα λεπτά.. αφήνω την χαρά απλά να με τυλίξει βλέποντας το να γυρίζει..
Περισσότερο θα ψάξω πίσω από μια θλιβερή κατάσταση ψάχνοντας για τα θετικά στοιχεία...
Να είσαι πολύχρονη και να σε χαίρονται οι αγαπημένοι σου καλό σου βράδυ να περνας καλά!! ❤

Το καταλαβαίνω απόλυτα αυτό που λες, συμβαίνει αλλά είναι ανάλογα με τις συνθήκες και σε τι ψυχολογική κατάσταση βρίσκεσαι εκείνη τη στιγμή ανάλογα τα βλέπεις...

Δεν νου αρέσει να ψάχνομαι με δεύτερες σκέψεις, ειδικά αν περνώ καλά με κάτι. Κάποτε το έκανα, με την ευκαιρία των εορτών των Χριστουγέννων, μάλιστα τις εξέφρασα δυνατά εκεί που ο κόσμος βρισκόταν για αν χαρεί... και κάποιος φρόντισε να με βάλει στη θέση μου και καλά έκανε. Απολαμβάνουμε τις στιγμές που μας κάνουν να νιώθουμε εμείς και οι δικοί μας άνθρωποι καλά, όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται αυτό.

Καλησπέρα Κατερίνα
Χτυπώ την πόρτα, πρώτα να πω Χρόνια Πολλά για την ονομαστική σου γιορτή.
Ιδιαίτερο το θέμα σήμερα, με ανάλυση σε βάθος. Δεν το είχα σκεφτεί όπως το μοιράζεσαι μαζί μας. Ισως επειδή εστίαζα στα χαμογελαστά πρόσωπα. Χμ, μια άψυχη ρέπλικα καλείται να δώσει χαρά σε μια ζωντανή ψυχή.. Βλέπω πως τα καταφέρνει, με τα συναισθήματα να είναι ζωντανά.
Καλό υπόλοιπο του Σ/Κ

Όμορφη και ενδιαφέρουσα ανάρτηση.
Αν μου συμβαινει συχνά;;;;ουυυυυυυυυυυυυυυ μια και έχουμε το ίδιο ζώδιο να σου πω ότι μου συμβαίνει συνεχώς. Είναι φυσικά ένα μονοπάτι που σε πάει παραπέρα αλλά και σε κουράζει στιγμές στιγμές που δεν σ'αφήνει να χαρείς ανέμελα.
Πχ μου φέρνουν μελαγχολία τώρα τις γιορτές τα άτομα που βάφονται σε όλο τους το πρόσωπο και μένουν ακίνητα σε μια στάση με στολή ανάλογη περιμένοντας λίγα χρήματα από τους περαστικούς. Φέτος δεν θα τα δούμε αλλά άλλες χρονιές ήταν στην Ερμού συνεχώς ανεβασμένοι σε βάθρο...δεν ξέρω με μελαγχολούν.
Το καρουζέλ όμως δεν με μελαγχολεί. Με διασκεδάζει και το αγαπώ πολύ. Έχω και συλλογή μάλιστα
Καλησπέρα Κατερίνα μου

Καλησπέρα Κατερίνα μου και χρόνια σου πολλά και εδώ στο σπιτικό σου καλή μας φίλη.
Η Αλήθεια είναι ότι κάθε καρουζέλ μου προκαλούσε ένα πολύ ευχάριστο συναίσθημα. Μάλιστα λατρεύω και τις μινιατούρες τους. Θες τα χρώματα, τα φωτάκια, οι μουσικές, έδιναν ένα δικό τους χορό.
Όμως, όπως σωστά λες, κάθε τι λαμπερό, έχει και τη δική του αθέατη πλευρά. Την σκοτεινή πλευρά της σελήνης. Μου ξύπνησες δεύτερες σκέψεις τώρα.
Τα αιχμαλωτισμένα ζώα, οι ακίνητες φιγούρες, ανέκφραστες, παγωμένες, ο ίδιος πάντα κύκλος. Μια παράξενη αίσθηση θλίψης συνοδεύει αυτήν την απομυθοποίηση.
Όχι, δεν έχω αυτή τη στιγμή ανάλογο παράδειγμα. Σίγουρα αυτό θα ήταν ένα φλας τη στιγμής. Δεν το έχω ή κάτι με κάνει, εσκεμμένα, να μην θυμάμαι.
Καλησπέρα αγαπημένη μου φίλη, να είσαι καλά.

Καλησπέρα Κατερίνα, πολύ μου άρεσε η ανάρτηση σου αυτή, τα καρουζέλ τα λατρεύω και η μόνη ''θλίψη'' μου είναι που δεν με παίρνει ηλικιακά να ανέβω κι ούτε έχω κάποιο άλλοθι μια που όλα τα ''παιδιά'' στην οικογένεια μου είναι πια πολύ μεγάλα για τέτοια παιχνίδια.
Κυρίως, μου θυμίζουν την Μαίρη Πόππινς και την σχετική ταινία.
Η ταινία ωστόσο πάντα μου έβγαζε μια μελαγχολία. Μάλλον είναι η θλίψη του μαγικού και του λαμπερού αλλά πρόσκαιρου.

Καλό απόγευμα σου εύχομαι

Κατερίνα μου, καλημέρα.
Αγαπω και εμπνεομαι με το καρουζελ.
Ωστοσο ο τιτλος σου με κεντρισε και βλεποντας και την ιστορια δεν ξερω, δεν τα γνωριζα αυτα, εμπνευστηκα περισσοτερο.
Ισως γραψω κατι αν μου βγει, αν τα καταφερω θα στο αφιεωρω!

Να περνας ομορφα!

Η αλήθεια είναι, και θέλω να το κάνω πιο συγκεκριμένο, οτι υπάρχουν πολλά παιχνίδια που έχουν να κάνουν με τα παιδιά, που προκαλούν ανάμικτα συναισθήματα, οπως το Καρουζελ που πολύ εύστοχα σκέφτηκες και αναφέρεις.

Ενδεχομένως να έχει να κάνει με την χαμένη αθωοότητα, ίσως με το ότι μεγαλώνουμε... Εννοώ πως υποσυνείδητα μπορεί οι σκέψεις αυτές, μπορεί να δημιουργούν συναισθήματα λύπης. Τα παιδιά λατρεύουν το Καρουζελ, ίσως γιατί γεύονται την στιγμή, μακριά απο σκέψεις μελλοντικές, έγνοιες, ανάγκες, απωθημένα. Νομίζω πως αυτο είναι. ίσως και αυτή η λάμψη να δείχνει στα μάτια, τα μάτια των μεγάλων, απατηλή...

Ωραίο κείμενο, ωραία οπτική!

ΥΓ. Εγώ να ξέρεις αυτό το παθαίνω με τις παντρεμένες. Φαινομενικά είναι κάτι όμορφο και χαρούμενο, στην πραγματικότητα ένα συζυγικό τσεκούρι πηγαινοέρχεται ως εκκρεμές πάνω απο το κεφάλι μου. Οπότε για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο, δε μπλέκω (πιά...χαχα). Φιλιά!