Το σημείωμα που έλειπε.

Κάθε μέρα άνθρωποι που δεν γνωρίζουμε ή που επικοινωνούμε ελάχιστα γίνονται κομμάτι της καθημερινότητάς μας.

Βιαστικοί για την δουλειά και για τον δρόμο της επιστροφής αργότερα τρέχουμε βιαστικοί και δεν μιλάμε, ούτε καν χαρίζουμε ένα χαμόγελο με ένα νεύμα.

Προσπερνάμε.

Τους θεωρούμε δεδομένους μαζί με τόσα ακόμα που ξεχνάμε να εκτιμάμε και να δίνουμε προσοχή, λίγη παραπάνω σημασία.

Στις γειτονιές του κέντρου της Αθήνας όταν απουσιάζουν από τα καταστήματά τους οι ιδιοκτήτες αφήνουν μια ειδοποίηση. Πολλές φορές μάλιστα αιτιολογούν και τον λόγο της απουσίας τους.

Σήμερα το πρωί το σημείωμα έλειπε.

Ο κ. Σ. ταξίδεψε αιφνιδίως λίγο πριν τα εξήντα του.

Ένιωσα έντονα θλίψη κι ας είχα ψωνίσει ελάχιστες φορές από το κατάστημά του. Ήταν το σημείο κατατεθέν μας, ένα από τα πολλά δεδομένα της ρουτίνας μας καθημερινώς.

Πόσες καλημέρες στερούμαστε και στερούμε. Πόσα χαμόγελα και πόσες απλές πράξεις καλοσύνης;

Δεν ξέρω γιατί, το σημείωμα που έλειπε ήρθε σαν μαχαιριά απευθείας στην συνείδησή μου..