Θέλεις να γράψεις τόσα πολλά, το κεφάλι σου κοντεύει να σπάσει από τις ατελείωτες σκέψεις και τα συναισθήματα. Δυστυχώς τα περισσότερα αρνητικά, όσες φιλότιμες προσπάθειες κι αν έχεις κάνει έρχεται η πραγματικότητα και σου τα διαλύει όλα.
Πόσα να αντέξουμε, αλήθεια;
Μια ατελείωτη πανδημία με όλη την τρέλα που βιώνουμε καθημερινά, τις φωτιές που έχουν κάψει όλη την χώρα προκαλώντας οικολογικές και υλικές καταστροφές, τους άδικους θανάτους, τα ακραία καιρικά φαινόμενα, την εγκληματικότητα, τις γυναικοκτονίες, έναν κόσμο που αλλάζει και μας τρομάζει..;
Έχουμε παγώσει και παρακολουθούμε τα γεγονότα που μας ξεπερνάνε. Ανήμποροι να δράσουμε γιατί κάποια χέρια είναι ανώτερα από εμάς και οι προσπάθειές μας για έναν καλύτερο κόσμο γίνονται μια τρύπα στο νερό.
Πλέον τα προσωπικά σου προβλήματα μοιάζουν ασήμαντα μπροστά στην ολική καταστροφή που έρχεται πιο γρήγορα απ'ότι περίμενες.
Ξεχάσαμε τις απλές αληθινές χαρές, χαμογελάμε μουδιασμένα και ενοχικά και αδυνατούμε να κάνουμε σχέδια για το κοντινό μέλλον.
Τα χτυπήματα έρχονται το ένα μετά το άλλο, δεν ξέρεις από που να φυλαχτείς.
Και μέσα σε όλα αυτά, αντί να ενωθούμε περισσότερο και από ποτέ, αναλωνόμαστε σε ανώφελα στρατόπεδα. Υιοθετούμε ακραίες απόψεις, κάνουμε προπαγάνδα στα μέσα μεταφοράς, διχαζόμαστε, γινόμαστε επιθετικοί, αγενείς και κυνικοί. Ξεσπάμε τα νεύρα μας σε ανθρώπους που δεν πρέπει και μεγαλώνουμε νευρικά παιδιά που δεν σέβονται τίποτα και κανέναν. Το μόνο που μας νοιάζει είναι η εικόνα μας στα social media και το πόσους followers θα αποκτήσουμε σαν ινφλουένσερς. Γινόμαστε γιατροί και επιστήμονες του facebook.
Χρειαζόμαστε μιαν ανάσα και συνεχόμενες αναθεωρήσεις.
Χρειαζόμαστε μια κοινωνία που να δρα συλλογικά. Και όπως είχα διαβάσει πριν χρόνια:
Χρειαζόμαστε επαναστάτες για την ουσία και όχι για τον θόρυβο
(Ρενέ Στυλιαρά)
Γράφοντας αυτές εδώ τις γραμμές δεν κουνάω σε κανέναν το δάχτυλο. Τρομάζω και μόνο με την σκέψη της ανθρωπότητας για τις επόμενες γενιές. Είμαι εξουθενωμένη ψυχολογικά και προσπαθώ να βρω ένα νόημα σε όλα... Κάτι για να πιαστώ και να πάρω δύναμη, να συνεχίσω να αγωνίζομαι για τα πάντα.
Να πιστέψω στον άνθρωπο που ενώ κατάφερε μεγαλειώδη πράγματα... δεν έχει κατορθώσει ακόμα τα βασικότερα: να σέβεται τον συνάνθρωπο, το περιβάλλον και τα ζώα...
 |
| http://www.cartoonralph.co.uk |
ΥΓ: το κείμενο γράφτηκε την τρίτη ημέρα των πυρκαγιών. Δεν θέλησα να αλλάξω τίποτα για να μην αφήσω τον θυμό και την οργή να με οδηγήσουν σε λάθος μονοπάτια.
.jpg)
2 σχόλια
Είναι σίγουρο Κατερίνα μου ότι θέλουμε επαναστάτες στη ζωή; Που δεν κάνουν θόρυβο για το "φαίνεσθαι" αλλά για την ουσία; Γιατί επανάσταση σημαίνει ανατροπή και μάλιστα βίαιη του σημερινού κοινωνικού στάτους. Εγώ μέσα είμαι, να το πω έτσι λαϊκά αλλά δεν ξέρω κατά πόσο δεν θα διωχθούμε ανηλεώς για τυχόν τέτοια μας επιλογή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ διαχείριση μιας κρίσης, κάθε κρίσης, είναι κατ' εξοχήν πολιτική και ιδεολογική πράξη. όποιος προσπαθήσει να θεωρήσει εαυτόν "ουδέτερο" απέναντι σε θέσεις και στρατόπεδα, τότε έχει εαυτόν απόλυτα στρατευμένο σε κάποιο από αυτά! Απλά δεν θέλει να το πει.
Δεν είναι συγκλίνοντα αγαπημένη μου φίλοι τα συμφέροντα μέσα στην κοινωνία. Υπάρχουν "κύκλοι" που θα κάνουν business στην καταστροφή, στη φωτιά, στα καμένα. Συνεπώς πως θα σταθούμε αγκαλιά μαζί τους; Πως θα πούμε "όλοι μαζί";
Ερωτήματα δύσκολα. Εδώ είμαστε να τα χειριστούμε, να συζητήσουμε.
Στέλνω τα φιλιά και την αγάπη μου.
Γιάννη μου το σχόλιό σου όπως κάθε φορά βαθιά σκεπτόμενο που δύσκολα μπορεί να συζητηθεί εδώ.. Καταλαβαίνω από ποια σκοπιά το προσεγγίζεις, σε καμία περίπτωση δεν αναφέρομαι να σταθούμε αγκαλιά μαζί τους, αλλά για το μεταξύ μας οι πολίτες. Ερωτήματα δύσκολα, πράξεις ακόμα δυσκολότερες γιατί χτυπάνε τοίχο.. Σε μια εποχή που είμαστε ήδη πολύ καταβεβλημενοι, προβληματισμενοι και μπουχτισμένοι.
Διαγραφή