Τι γίνεται ρε παιδιά; Τι φάση; Τι ζούμε; 

Κι όσο αναρωτιέσαι, τόσο δεν έχουν τέλος όλα τα τραγελαφικά που συμβαίνουν. 

Γύρω μας, δίπλα μας, μέσα μας. 

Όλες οι εποχές έχουν τα δικά τους προβλήματα, δεν διαφωνώ. Σε αυτή την εποχή όμως που διανύουμε συμβαίνουν τα πάντα όλα, ασταμάτητα, βίαια, απανωτά, σκληρά, χαοτικά, σουρεαλιστικά γεγονότα. Σε όλους μα όλους τους τομείς. Και ο σκοπός μου δεν είναι να σας μαυρίσω την ψυχή. Σίγουρα αν συζητούσαμε για παραλίες, τι μαγιό θα φορεθεί φέτος και άλλα τέτοια θα ξεχνιόμασταν λίγο. Όλα απαραίτητα είναι και δεν υποτιμάμε τίποτα. Να όμως που έχω μια αμυδρή υποψία, τόση δα.. ότι σαν λαός, σαν κοινωνία έχουμε αποχαυνωθεί τελείως. 

Η πανδημία δεν δημιούργησε μόνο προβλήματα, έφερε στο φως όλα μας τα κακώς κείμενα. Τα οποία θα διαιωνίζονται. Μικρές χαραμάδες φωτός θα υπάρχουν πάντα και παντού αλλά δεν θα έχουν ιδιαίτερη υποστήριξη. Όσοι είναι τυχεροί θα τις δουν και όσοι είναι δυνατοί θα τις δώσουν.

Βομβαρδιζόμαστε καθημερινά μόνο με δυσάρεστες ειδήσεις, με πλύση εγκεφάλου και η κριτική μας σκέψη πηγαίνει περίπατο. Ανθρωποφαγία, κανένας σεβασμός ούτε στους ζωντανούς ούτε στους αποθανόντες. Ένα λαϊκό δικαστήριο επί μονίμου βάσεως και επί παντός επιστητού. Παντογνώστες, έτοιμοι για κάθε ετυμηγορία. Κολλημένοι στην social εικόνα μας και στην επανάσταση του πληκτρολογίου.

Και οι γειτονιές πάντα στον κόσμο τους: " Ήταν καλό παιδί, δεν έδινε δικαιώματα".

Σοκαριστήκαμε με τον χαμό ενός ανθρώπου που επεβίωσε πριν από 19 χρόνια σε ένα από τα συγκλονιστικότερα δυστυχήματα. Και φτάνουμε πάλι στο ίδιο ερώτημα. Γιατί καμία κυβέρνηση ποτέ δεν μεριμνά για την ψυχολογική υποστήριξη αυτών των ανθρώπων; Γιατί δεν μεριμνά ποτέ για την πρόληψη; Δεν μας σοκάρει που βρισκόμαστε στο 2022 και ακόμα δεν έχουμε κάνει βήμα μπροστά στα αυτονόητα. Με τόση ενδοικογενειακή βία, με τόσο bullying, με τόσες γυναικοκτονίες, με τόση φτώχεια, με τόσο κακές εργασιακές συνθήκες, με τόση κατάθλιψη.

Είναι Ιούλιος αλλά δεν μπορούμε να χαρούμε. Παντού με όποιον συζητάω, όλοι αντιμετωπίζουμε θέματα υγείας και άλλες δυσκολίες. Έχουμε κουραστεί όλοι. Δεν παίρνουμε ανάσα πια. Και είμαστε πολλοί που προβληματιζόμαστε για το επίπεδο που επικρατεί. Για τις συμπεριφορές, για το πόσο δύσκολες έγιναν οι ανθρώπινες σχέσεις, ερωτικές, φιλικές, επαγγελματικές, οικογενειακές. Φωτιές παντού, ευθύνες πουθενά, εγκλήματα χωρίς δικαίωση.

Έχω σταματήσει να αναρωτιέμαι τι άλλο θα ζήσουμε γιατί ξεκάθαρα το σύμπαν το εκλαμβάνει ως πρόκληση! Πάρε να'χεις. Και φυσικά αν βιώσουμε κάτι όμορφο νιώθουμε και ενοχικά. Λες και δεν το αξίζουμε. Έχουμε χάσει εντελώς την ουσία και τον προσανατολισμό μας. (Οι μόνες ενοχές που μου επιτρέπω να νιώθω είναι αυτές που αναφέρονται στο τραγούδι των Μπλε! )

Μερικές φορές όταν περπατάω στον δρόμο ακούγοντας μουσική διερωτώμαι αν όλα αυτά που ζούμε είναι η πραγματική ζωή ή ένα δοκιμαστικό. Δεν μπορεί λέω να τα έχουμε κάνει σαν τα μούτρα μας. (ναι ξέρω πρέπει να ελαττώσω τις σειρές και τις ταινίες)

Όσο μπορώ πατάω pause από όλους και από όλα, όχι γιατί εθελοτυφλώ. Αλλά για να βρω τον δρόμο μου και να μη χάσω το μυαλό και την ψυχή μου. Αυτά αντιστέκονται σθεναρά στην τρέλα της εποχής. Εξακολουθώ να αναζητώ το καλό στους ανθρώπους και στις καταστάσεις, να μην απογοητεύομαι, να έχω εμπιστοσύνη στις εξαιρέσεις. Να μην αναλώνομαι. Να χαίρομαι με το πιο απλό, να ονειρεύομαι, να νιώθω ευγνωμοσύνη. Τίποτα δεν τελείωσε, είμαστε ακόμα εδώ!

- Νίκος Εγγονόπουλος -

Και κάπως έτσι αισθάνομαι ότι θα κάνουμε πιο εύκολη την καθημερινότητά μας!


Σας αγαπώ και σας φιλώ 🌻