Λες και ένα σκοτεινό σύννεφο βρίσκεται διαρκώς από πάνω μας. Με όλα αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνία και στον καθένα μας προσωπικά. Σαν να μην έχει τελειωμό. Με κατακλύζουν σκέψεις όλων των ειδών. Παλεύω να τις πειθαρχήσω, μου μοιάζουν και δεν καταπιέζονται! Που καταλήγω πάντα, αφού περάσω όλα τα απαραίτητα δυσάρεστα στάδια;

Στην ευγνωμοσύνη. Κι όμως! Χιλιοειπωμένη (δεν ξεπερνάει το "τοξικός" και την "ενσυναίσθηση" που έγινε της μόδας μόνο η αναφορά της) αλλά δεν θέλουμε να αντιληφθούμε την αξία της. Και πόσο μας ενεργοποιεί! Μέσα σε αυτό το θέατρο του παραλόγου που ζούμε, μέσα σε όλη την αγριότητα, την κατρακύλα, την σαπίλα και τον κυνισμό... Πάντα μα πάντα καταλήγω στους λόγους που οφείλουμε να έχουμε ευγνωμοσύνη αλλά και σε αυτές τις λίγες ακτίδες φωτός που πάντα υπάρχουν. Έρχονται με διάφορες μορφές και είτε είμαστε πολύ απασχολημένοι με χίλια πράγματα που μας αγχώνουν είτε κλεινόμαστε στον εαυτό μας και δεν μπορούμε να δούμε πιο πέρα. 

Είναι πολύ εύκολο να το χάσεις, ειδικά όταν τα θέματα βιοπορισμού είναι διαρκώς στο προσκήνιο μαζί με θέματα υγείας. Νιώθεις σαν να κάνεις συνεχώς μια τρύπα στο νερό. Οι χαρές ελάχιστες, η διασκέδαση ανύπαρκτη. Η ξεγνοιασιά χάθηκε προ πολλού. Γελάς και φοβάσαι τι θα γίνει μετά, αφήνεσαι να χαρείς και φοβάσαι ότι θα στραβώσει. Η θλίψη σου χτυπάει καμπανάκι πολλές φορές, ότι κάτι πρέπει να αλλάξεις. Σκέψη, τακτική, σχέδια, στόχους, όραμα, παρέες; Μόνος θα το ανακαλύψεις. Πάρε μια απόσταση ακόμα και από τον εαυτό σου. Εξέτασε τα όλα από την σκοπιά ενός ουδέτερου παρατηρητή. Πόσο καθαρά αλήθεια βλέπουμε όταν πρόκειται για τους άλλους; 

Η ευγνωμοσύνη δεν σχετίζεται απαραίτητα με περιόδους που όλα κυλάνε ομαλά, όταν έχουμε αυτά που θέλουμε και δεν αντιμετωπίζουμε δυσκολίες. Το ακριβώς αντίθετο. Προσωπικά, την επικαλούμαι όταν όλα πηγαίνουν ανάποδα. Όταν χάνω το κουράγιο μου. Τότε κυρίως μου είναι απαραίτητη. Χωρίς φυσικά να σταματάω να αντιλαμβάνομαι την αξία των όσων έχω τις καλύτερες ημέρες. Όταν είμαστε κλεισμένοι στα προβλήματα μας και δεν αφήνουμε μια χαραμάδα να μπει λίγο φως, μοιραία θα πηγαίνουμε όλο και πιο πίσω. Το φως μπαίνει συνήθως από εκεί που δεν το περιμένεις, με μικρές απροσδόκητες ακτίδες.

Οι δικές μου απροσδόκητες ακτίδες μετά από πολλούς συνεχόμενα δύσκολους μήνες ήταν κάποιοι άνθρωποι και η συνειδητοποίηση πόσο θετικά επηρεάζουμε τις ζωές των άλλων χωρίς να το γνωρίζουμε. Όταν δεν αφήνουμε τα δικά μας προβλήματα να επηρεάσουν εκείνους που συναναστρεφόμαστε. Όμορφα λουλούδια και ζεστές ευχές για γρήγορη ανάρρωση στον νέο εργασιακό σου χώρο. Εκεί που ήσουν συνηθισμένη σε ένα εχθρικό ανταγωνιστικό περιβάλλον γεμάτο αρνητισμό. Γιατί δεν έγινες σαν εκείνους, συνεχίζεις με χαμόγελο να παλεύεις για κάτι καλύτερο! Καθημερινά μηνύματα από φίλους που νοιάζονται πραγματικά. Όταν έρχονται να σου πουν μετά από χρόνια "όποτε ακούω αυτό το τραγούδι έρχεσαι εσύ στο μυαλό μου" ή "σε έχω συνδυάσει με τον ηλίανθο" και έχουν πάντα έναν καλό λόγο να πουν για σένα αληθινά. "Μικρές", απλές κινήσεις που είναι τόσο σημαντικές. Όταν τελειώνεις με αξιοπρέπεια σχέσεις παλιές και νέες που δεν μπορούν να προχωρήσουν. Χωρίς κακίες και δράματα. Κρατάς μόνο τα όμορφα και συνεχίζεις το ταξίδι... Για να συμβεί αυτό βέβαια θέλει πολύ δουλειά με τον εαυτό μας. Κι αυτό είναι εφικτό μόνο αν μείνεις μόνος σου, αν δεις τα λάθη σου, αν ανακαλύψεις τι ακριβώς αναζητάς και αν συνειδητοποιήσεις την δύναμη της ανεξαρτησίας σου.

Αφήνουμε τελικά το αποτύπωμα μας από όπου κι αν περνάμε.

Ας φροντίσουμε εκτός από αυθεντικό, να είναι όμορφο και χρήσιμο!

Σας φιλώ και σας αγαπώ 🌻

****

Το Diary of Bliss ήταν η πρώτη μου στήλη πριν από 9 περίπου χρόνια στην οποία συμμετείχαν πολλοί φίλοι bloggers μέσα από τα δικά τους blogs. Μετράμε ευλογίες και όχι στερήσεις.. Λόγους που μας κάνουν να νιώθουμε ευγνωμοσύνη. Στιγμές που ξεχωρίζουμε.