Κι όσα δε μπορώ να πω
τα κάνω στίχους
να ταξιδεύουν παντού.
Κι όσα δε μπορώ να δείξω
γίνονται λέξεις που
χορεύουν μέσα μου.
Είναι σκληρός ο κόσμος μωρό μου.
Κι εμείς ακόμα πιο πολύ.
Δεν μάθαμε να τον φτιάχνουμε από την αρχή.
Υποκύπτουμε. Πέφτουμε. Πονάμε.
Και σηκωνόμαστε χώρια.
Χάσαμε το μαζί μας.
Συνηθίσαμε έτσι.
Τρελή που επιμένω
να μη συμβιβάζομαι.
Τρελή που πιστεύω
ακόμα στο ασυμβίβαστο μαζί.
.jpg)
4 σχόλια
Μελαγχολικό, πως να φτιάξουμε μαζί τον κόσμο οταν δεν τον θέλουμε ίδιο
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα! Νομίζω πως το ζήτημα δεν είναι να το θέλουμε ίδιο. Θα ήταν και βαρετό έτσι. Να συνυπάρχουμε όσο το δυνατόν με κατανόηση και σεβασμό, χωρίς εγωισμό.
ΔιαγραφήΝα καλλιεργούμε την ουσιαστική έννοια του μαζί. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε ερωτικές σχέσεις αλλά σε όλες!
Δεν είχα μελαγχολική διάθεση όταν το έγραψα αλλά αυτό είναι το ωραίο με την ποίηση, ο καθένας την εκλαμβάνει με τον δικό του τρόπο. Σε ευχαριστώ πολύ, καλή συνέχεια!
Όσο αυτά που δεν μπορούμε να πούμε, γίνονται λέξεις, να μη φοβόμαστε τίποτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ απόλυτα με το σχόλιο σου παραπάνω. Είναι ωραίο να μαθαίνουμε να συνυπάρχουμε αρμονικά, σεβόμενοι το χώρο και τα όρια του άλλου, αλλά και τα δικά μας.
Το να μάθουμε αυτά που "δε μάθαμε", όπως γράφεις, είναι που θέλουν κόπο και ιδρώτα. Αλλά μαθαίνονται.
Μαθαίνονται...Θέλει προσπάθεια και από τις δύο πλευρές!
ΔιαγραφήΕυτυχώς που γίνονται λέξεις και κάπως αποτυπώνονται. Τίποτα δεν χάνεται αν δεν θέλεις να χαθεί 😊