Μέσα  σε όλο αυτό το χάος που βιώνουμε, τι να πεις και πως να εκφραστείς. Κάθε μέρα και μια νέα καταστροφή, άσχημες ειδήσεις, τρομολαγνεία, ανθρωποφαγία, ανασφάλεια, απαισιοδοξία.. Σου έμειναν λίγα για να χαρείς και σε κάνουν να νιώθεις ενοχές αν τα απολαμβάνεις. Αρνούμαι όμως να υποκύψω σε αυτές τις συνθήκες. Αρνούμαι να παραιτηθώ γενικότερα.

Προσπαθώ να μην είμαι παρορμητική, να μη γράφω εν βρασμώ, να βάζω όσο το δυνατόν τις σκέψεις μου σε μια σειρά. Κι αυτό γίνεται όλο και πιο ανέφικτο στις μέρες μας, κανονικός άθλος! Ο μόνος λόγος που συνεχίζω να γράφω είναι γιατί βλέπω και αφουγκράζομαι ότι έχουμε ανάγκη το μοίρασμα σκέψεων, εμπειριών και συναισθημάτων.

Δεν το κάνω ποτέ για να κουνήσω το δάχτυλο, για να κάνω προπαγάνδα, για να το παίξω ξερόλας. Πέρα από τους κοινωνικούς λόγους είναι και οι προσωπικοί. Ορισμένοι από εμάς δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς να γράφουμε. Όσο βαρύγδουπο και αν ακούγεται.

Αυτή η εποχή που διανύουμε θα ήταν μία από τις αγαπημένες μου αν δεν είχαν συμβεί τόσα τραγικά πράγματα στην χώρα μας και παγκοσμίως. Γιατί μπορεί να μη το καταλαβαίνουμε άμεσα, όμως όλα είναι αλληλένδετα. Το φθινόπωρο πάντα με γοητεύει και με κάνει να αισθάνομαι πιο δημιουργική. Τώρα όμως επισκιάζεται.

Μέσα σε όλα λοιπόν έχω και κάποιες πρόσθετες σκέψεις και προβληματισμούς. Παρατηρώ πως όλες αυτές οι δοκιμασίες αντί να μας φέρνουν πιο κοντά μας απομακρύνουν. Γινόμαστε πιο εγωιστές, περισσότερο σκληροί και άδικοι, κρίνουμε και απορρίπτουμε εύκολα, αδιαφορούμε και νιώθουμε επιφανειακά. Φοβόμαστε να δεθούμε, να δώσουμε απλόχερα, να ερωτευτούμε, να αγαπήσουμε, να πληγωθούμε. Αναλωνόμαστε περιστασιακά για να ξεγελάμε την μοναξιά και την θλίψη μας. Φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι, να χτίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Οι σχέσεις έχουν γίνει τόσο πολύπλοκες που πραγματικά βγάζω το καπέλο σε όσους καταφέρνουν με τα χρόνια να παραμείνουν ενωμένοι και αγαπημένοι, να μη διαλύονται στην πρώτη ή και στην δέκατη δυσκολία. 

Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που ρωτήσαμε κάποιον αν είναι πραγματικά καλά και αν χρειάζεται κάτι; Πότε ακούσαμε χωρίς να βγάζουμε ανταγωνιστικά το... συγκρινόμετρο των εμπειριών μας; Γιατί περιμένουμε να πάρουμε για να δώσουμε; Πότε θα απαλλαγούμε από όλες αυτές τις παρωχημένες ιδέες που μας μεγάλωσαν;

Και ένα τελευταίο χρωστούμενο μου από τα τέλη Αυγούστου, κάτι σαν απόηχος γενεθλίων, για τους 38 Αύγουστους ρε γαμώτο!!

Σημασία τελικά έχει να μεγαλώνεις όμορφα μέσα σου. Παρά τις αντιξοότητες, πέρα από το χάος που επικρατεί γύρω σου και στο κεφάλι σου! 

Να αποδέχεσαι ότι δεν θα εξελίσσονται όλα όπως τα ήθελες, ότι κάποιες μάχες θα τις χάσεις και να είσαι εντάξει με αυτό. Θα πληγώσεις και θα πληγωθείς. Θα απογοητεύσεις και θα απογοητευτείς. Θα μαγέψεις και θα μαγευτείς. Θα αγαπήσεις και θα αγαπηθείς. Τον εαυτό σου θα τον βρεις ακόμα και όταν χαθούν όλα. Κάπου εκεί θα βρεις και την χαμένη σου δύναμη, δεν θα σταματήσεις να αγωνίζεσαι, να εξερευνείς, να ανακαλύπτεις.