Μου λείπει...

Να ξυπνάω και να μην αναρωτιέμαι "τι άλλο θα ζήσουμε;"

Να μη φοβάμαι για τις επόμενες καταστροφές που πλησιάζουν.

Να λέω θα πάνε όλα καλά και να το εννοώ.

Να κάνω σχέδια για το άμεσο μέλλον χωρίς να τα επισκιάζει η τόση μαυρίλα.

Να κλαίω και από χαρά. Να δακρύζω από τα γέλια. 

Να κάνω μικρές αθώες τρέλες.

Να καταφέρνω κάτι χωρίς να κοπιάζω τόσο.

Να επικοινωνώ όπως παλιά, μακριά από οθόνες και πληκτρολόγια.

Να βλέπω πιο πολλά χαμόγελα γύρω μου.

Να διασκεδάζω χωρίς ενοχές και χωρίς θυσίες.

Να μπορώ να εμπιστευτώ πιο εύκολα.

Να μη χάνω τόσο συχνά την έμπνευση μου.

Να γράφω,να μοιράζομαι, να αλληλεπιδρώ.

Να συζητάω με ανθρώπους που ακούν.

Να μη χάνω το κουράγιο μου τόσο συχνά.

Να είμαι δυνατή χωρίς να αναγκάζομαι να γίνω.

Να χαιρόμαστε με τα απλά και μικρά πριν χαθούν.

Να μη φοβόμαστε να δεθούμε και να αγαπήσουμε.

Να ζούμε περισσότερο, να νοσταλγούμε λιγότερο.

Να έχουμε το θάρρος να κάνουμε μεγάλα όνειρα.

Να έχουμε τόλμη να αλλάζουμε.

Αν θέλετε μοιραστείτε ελεύθερα τι σας λείπει.. Θα μπορούσα να γράψω αμέτρητα.

Ο καθένας μας δίνει τις δικές του μάχες, όταν ενωθούν μόνο γίνονται καθημερινά μικρά θαύματα..  Καλό κουράγιο εκεί έξω 🌻