Θυμήθηκα που λέτε ένα περιστατικό, όταν δούλευα Κοινωνική Λειτουργός σε Μονάδες Φροντίδας Ηλικιωμένων. Πριν τη πανδημία, τότε που οι ρυθμοί μας ήταν πιο ανθρώπινοι.

Όσοι εργάζονται σε τέτοιες δομές γνωρίζουν πόσο δύσκολο είναι να διαχειριστείς το θάνατο. Όσο σκληραγωγημένος και να είσαι λόγω επαγγέλματος ή λόγω χαρακτήρα. Κάποιοι από εμάς δενόμασταν με τους ανθρώπους που έμεναν εκεί μήνες και χρόνια. Γινόμασταν η οικογένεια τους.

Ήταν μια κυρία που είχαμε αρκετά χρόνια στη Μονάδα, πολύ λειτουργική. Μια μέρα έπαθε εγκεφαλικό και κατέπεσε φτάνοντας στο σημείο να μην έχει πλήρως επαφή με το περιβάλλον. Όλοι περίμεναν το τέλος, το θεωρούσαν δεδομένο. Μια νοσηλεύτρια μόνο που δεν θα ξεχάσω ποτέ, καθόταν παραπάνω και την φρόντιζε. Της έφτιαχνε όμορφα τα μαλλιά, της φορούσε σκουλαρίκια. Πήγαινα λοιπόν στο δωμάτιο και της βάζαμε μουσική, της μιλούσα και χαμογελούσε χωρίς βλεμματική επαφή. Της πιάναμε το χέρι και της λέγαμε ευχάριστα πράγματα. Σταδιακά άρχισε να επανέρχεται, κάτι που γίνεται εξαιρετικά σπάνια. Μέσα σε λίγο καιρό έφτασε να αντιλαμβάνεται και να μιλάει. Ακόμα και να περπατάει με το πι με τη βοήθεια των φυσικοθεραπευτών. Όταν λοιπόν θυμήθηκε ξανά ποια είμαι, γύρισε και μου είπε "σας άκουγα όταν μου μιλούσατε". Δεν ξέρω αν έχω νιώσει μεγαλύτερη συγκίνηση.

Ήταν ένα καλό μάθημα ζωής για όλους μας, να μην εγκαταλείπουμε ποτέ κανέναν και τίποτα.. Να μη θεωρούμε δεδομένο ούτε καν το τέλος! Να φροντίζουμε για τον συνάνθρωπο χωρίς αντάλλαγμα και χωρίς ακόμα να είναι σε θέση να το αντιληφθεί.

ΥΓ: Για την ιστορία, περάσαμε πολλές ακόμα στιγμές με την αγαπημένη μου, μέχρι που έφυγα και εκείνη είναι ακόμα εκεί!