Πόσα τραγούδια μιλάνε για τους δρόμους; Και άλλα τόσα συμπεριλαμβάνουν έστω την λέξη στους στίχους τους.. Δρόμοι της πόλης, του πουθενά, της αγάπης, άδειοι, γεμάτοι..! Κουβαλάνε τις ζωές όλων μας και μας γεμίζουν εμπειρίες. Ένα αφιέρωμα για όλα τα γούστα, από ελαφρύ ροκ μέχρι βαριά λαϊκά.. γιατί μπορούμε! Γιατί ούτε στην μουσική χωράνε διακρίσεις.
♪ I want to run, I want to hide
I want to tear down the walls that hold me inside
I wanna reach out and touch the flame
Where the streets have no name
I want to feel sunlight on my face
I see that dust cloud disappear without a trace
I wanna take shelter from the poison rain
Where the streets have no name, oh oh
Where the streets have no name
Where the streets have no name
We're still building then burning down love
Burning down love
And when I go there, I go there with you
It's all I can do ♪
♪Whispering
Morning, keep the streets empty for me
Morning, keep the streets empty for me ♪
♪ Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα ♪
♪ Μέσα στη βουή του δρόμου
ήταν να βρω το όνειρό μου...
να το βρω και να το χάσω
και ούτε πια που θα το φτάσω
Μια στιγμή πέρασε μπρος μου
και ήταν η χαρά του κόσμου
η χαρά που μας ματώνει
σαν οι πιο μεγάλοι πόνοι
Όνειρο γλυκό και ξένο
και παντοτινά χαμένο
σε κρατώ στο νου μου ακόμα
σαν τριαντάφυλλο στο στόμα ♪
ήταν να βρω το όνειρό μου...
να το βρω και να το χάσω
και ούτε πια που θα το φτάσω
Μια στιγμή πέρασε μπρος μου
και ήταν η χαρά του κόσμου
η χαρά που μας ματώνει
σαν οι πιο μεγάλοι πόνοι
Όνειρο γλυκό και ξένο
και παντοτινά χαμένο
σε κρατώ στο νου μου ακόμα
σαν τριαντάφυλλο στο στόμα ♪
♪ Κι εγώ ψιθυρίζω
δικιά μου η χαρά
δικό μου το αίμα
δικός μου κι ο τρόμος
Δεν είμαι μόνος
Δεν είμαι ο μόνος
Όλα είναι δρόμος
Η φωτιά, η γιορτή, η απώλεια, ο πόνος
Ο κάθε μικρός θάνατος
κι ο μεγάλος ο ατέλειωτος κόσμος
Όλα είναι δρόμος... ♪
δικιά μου η χαρά
δικό μου το αίμα
δικός μου κι ο τρόμος
Δεν είμαι μόνος
Δεν είμαι ο μόνος
Όλα είναι δρόμος
Η φωτιά, η γιορτή, η απώλεια, ο πόνος
Ο κάθε μικρός θάνατος
κι ο μεγάλος ο ατέλειωτος κόσμος
Όλα είναι δρόμος... ♪
«Ειν’ ένας δρόμος μακρύς και σιωπηλός.
Βαδίζω στο σκοτάδι και παραπατώ και πέφτω
και σηκώνομαι και με πόδια τυφλά πατώ πέτρες βουβές και ξερά φύλλα
και κάποιος πίσω μου κάνει το ίδιο:
αν σταματήσω, σταματάει.
Αν τρέξω, τρέχει. Στρέφομαι κανείς.
Τα πάντα σκοτεινά και δίχως έξοδο
και στρίβω και ξαναστρίβω σε γωνιές που πάντα βγάζουνε στο δρόμο
όπου κανένας δεν περιμένει, δε μ’ ακολουθεί
όπου εγώ ακολουθώ κάποιονε που παραπατά και που σηκώνεται
και λέει βλέποντας- με: κανείς.»
.jpg)
