Ένα θέμα που αγαπώ να μισώ. Επειδή το ζητήσατε γίνεται πράξη...!

Χρόνια πλέον επιβάτης των Μέσων Μεταφοράς στην Αθήνα, θεωρώ πως θα έπρεπε να παίρνουμε κι ένα επίδομα βαρέων και ανθυγιεινών όσοι τα χρησιμοποιούμε. Και δεν θα αναφερθώ στην συχνότητα των δρομολογίων σε κάποια προάστια που είναι ξεχασμένα από τον Θεό των συγκοινωνιών. Όλες οι συνθήκες εντός τους (μη σας πω εκτός και επί τα αυτά) είναι σουρεάλ και τραγελαφικές. Μα όλες! Από τα πιο ανάλαφρα μέχρι τα πιο σοβαρά. Βέβαια θα ήταν και μονότονη η ζωή μας χωρίς αυτά τα γεγονότα.

Photo By Julie Meric

Οι κατηγορίες συνεπιβατών (πόσο σικ πχια!) που πρέπει να υποστείς και να αντέξεις, διότι όσες φορές κι αν προσπάθησες να βρεις ένα κάποιο δίκιο μάταιος κόπος:

• Εκείνους που μιλάνε στο κινητό ουρλιάζοντας σαν να είναι σπίτι τους.
• Εκείνους που μπορεί να έχει -10 βαθμούς αλλά θα ανοίξουν με λύσσα το παράθυρο (μόνο από covid δεν θα νοσήσουμε)
• Εκείνους που κάθονται απέναντί σου και σε κοιτάνε όλη την ώρα (90% γυναίκες) και κατεβαίνεις με πονοκέφαλο στην στάση σου.
• Εκείνους που αν περιμένουν στην στάση πριν από σενα και τύχει η πόρτα του λεωφορείου να σταματήσει μπροστά σου, σε σπρώχνουν με μίσος για να ανέβουν πρώτοι.
• Εκείνους που κάνουν συνέχεια ειρωνικά σχόλια ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
• Εκείνους που αρπάζονται με τον απέναντι και σχεδόν πιάνονται στα χέρια.
• Εκείνους που φοράνε την μάσκα με σύμβαση μερικής απασχόλησης...
• Εκείνους με το σακίδιο στην πλάτη που αν έχεις την τύχη να βρεθείς κοντά τους, μετά χρειάζεσαι μια επίσκεψη στον φυσικοθεραπευτή.
• Εκείνους που βαριούνται και θέλουν να σου πιάσουν την κουβέντα πάση θυσία.
• Εκείνους που μόλις καταλάβουν ότι έχεις την εφαρμογή σε κυνηγάνε από πίσω ρωτώντας πότε θα έρθει το τάδε λεωφορείο,πότε το άλλο..
• Εκείνους που κατ'εξακολούθηση σε σπρώχνουν για να περάσουν με το δικό σου εισιτήριο.
• Εκείνους που κάθονται στην αριστερά πλευρά των κυλιόμενων και δεν κουνιούνται.
• Εκείνα τα ζευγάρια που μέσα στο τρένο τσακώνονται και νιώθεις άβολα και άσχημα χωρίς να ξέρεις το γιατί.

• Όταν ακούς το αγαπημένο σου κομμάτι και μπαίνουν μέσα με τραγούδια λαϊκά, ρεμπέτικα (που είναι ακόμα πολύ νωρίς για να έχεις έρθει στο τσακίρ κέφι), κάλαντα, μέχρι και το soundtrack της Αμελί. 

Οι οδηγοί των λεωφορείων.. Μια κατηγορία από μόνοι τους! Τρέχεις να το προλάβεις, σε βλέπουν και το πατάνε περισσότερο. Κάνεις το λάθος να σηκωθείς πριν φτάσει στη στάση.. αν δεν έχεις καλά αντανακλαστικά την έβαψες. Δεν πατιέται καλά το κουμπί, ζητάς στάση και ξεκινάει ένας καυγάς άνευ λόγου. Έχω δει όμως, ειδικά τον τελευταίο καιρό, να νοιάζονται για την τρίτη ηλικία και να φέρονται όπως αρμόζει.

Μου έχουν τύχει άπειρα σκηνικά.  Αστεία, κωμικοτραγικά, συγκινητικά, επικίνδυνα. Να κάθομαι ανυποψίαστη και ξαφνικά κάποιος να χαϊδεύει τα μαλλιά μου.. Να διαβάζω βιβλίο και ένα τύπος την ώρα που κατεβαίνει να μου πετάει ένα χαρτάκι με το τηλέφωνό του και κάτι άλλες σαχλαμαρίτσες, με τον διπλανό μου να αναρωτιέται χαμογελώντας "μα καλά δεν είδε την βέρα σου;;"... Να ακούω ρατσιστικά σχόλια για άλλους επιβάτες και να κρατιέμαι να μην αντιδράσω νιώθοντας και ενοχές. 

Και πως θα επιβιώσεις; Πολύ απλά... μη δίνεις σημασία σε κανέναν! Γιατί θα καταλήξεις άρρωστος από το άγχος, από τα νεύρα και από τον αγώνα να βρεις το δίκιο σου. Δεν μπορείς να αλλάξεις τους άλλους, μόνο να γίνεις εσύ το καλύτερο παράδειγμα...

(σας την έσκασα,έτσι για να μάθετε να μην την πατάτε με τους πιασάρικους τίτλους!! ♡)

Θα χαρώ να μου γράψετε τις δικές σας περιπέτειες 

και να συμπάσχουμε παρέα!