Πόσο μας λείπει όλο αυτό! Πόσο σε νιώθω Κατερίνα μου. Στις εποχές των περιορισμών, των εγκλεισμών, των στερήσεων, των αποστάσεων. Που κινδυνεύουν να παγιωθούν στη ζωή μας. Που όμως απαιτούν την πίστη των ανθρώπων στην προσπάθειά τους να το ξεπεράσουν όλο αυτό θετικά, γόνιμα. Για να νιώσουμε και πάλι μια αγκαλιά ο ένας για τον άλλον.
Την καλησπέρα μου.

Ζούμε ένα θρίλερ και, δεν σου κρύβω, έχει αρχίσει να με αγχώνει η διάρκειά του. Πιάνω τον εαυτό μου να κλείνεται όλο και περισσότερο, δεν ξέρω πού θα μας βγάλει όλο αυτό... Μα δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να αναζητάμε την σπίθα στο σκοτάδι. Θα περάσει, κι αυτό! Θα (μας) περάσει...
Φιλί σου στέλνω! Καλό μήνα...♥

Ο στίχος "Να μη σκέφτομαι πόσα χάνω πόσα στερούμαι.", θα μπορούσε να 'ναι η απάντηση στο "Περιγράψτε το 2020 και το 2021, σε εφτά λέξεις". Ελπίζω να μην πάει κουβά και το 2022.
Φοβάμαι πως η ζωή μας η παλιά, δεν θα επανέλθει ποτέ. Ελπίζω όμως οι μέρες που θα έρθουν να 'ναι καλύτερες.
Να μας επιτρέψουν νέα ξεκινήματα (χωρίς τον φόβο ανατροπής), το αίσθημα της ανακάλυψης, στιγμές στα μέτρα μας.
Να 'σαι καλά Κατερινάκι μου να μας προβληματίζεις με τους στίχους σου και το νόημα τους.
Καλή βδομάδα και με το καλό να υποδεχτούμε τον Φλεβάρη :)

Τίποτα δεν είναι δεδομένο και κάποιες στιγμές αυτό είναι πολύ σκληρό. Να μην μπορούμε να απολαύσουμε ούτε τα απλά.
Τουλάχιστον να έρθουν καλύτερες ημέρες... Τουλάχιστον!
Καλό μήνα Κατερίνα μου!