Συγκινήθηκα πολύ που ανέσυρες αυτή τη σπουδαία γυναίκα για να αποτυπώσεις το συναίσθημα που βιώνουμε. Όχι όλοι. Κάποιοι γιορτάζουν και πανυγηρίζουν, ένθεν και ένθεν.
Το ποίημά της είναι συγκλονιστικό. Κι αν το έφερνα στα μέτρα της σημερινής μας κατάντιας, θα συμπλήρωνα τον τίτλο του: "Κι αυτοί οι τόσο λίγοι"...
Καλή δύναμη, με ροκ διάθεση, έτσι όπως μας δίδαξε η Λένα, στα πιο δύσκολα χρόνια του πολέμου.

Το παράλογο, το σκοτεινό, το δύσκολο, γέννησε πάντα το φως, τη λογική, τη μεγάλη κοινωνική αλλαγή. Τα λαμπερά ποιήματα και συγγράμματα, Κατερίνα μου, αυτά που έμειναν στην ιστορία, δεν γράφτηκαν στα σαλόνια και στα κοινοβουλευτικά έδρανα αλλά στα λιοπύρια και ξεράγκαθα της Μακρονήσου και στις ματωμένες πλατείες των πόλεων. Εκεί που δεν νοιαζόμαστε για τους συσχετισμούς των αφεντάδων και των εκπροσώπων τους αλλά για τα δικά μας όνειρα.
Καιρός να τα δούμε.
Σε φιλώ κορίτσι μου.

Οι ονειροπαρμένοι τρελοί τής γης δεν πατούν στη γη, κι αυτό ενίοτε σώζει..

Καλημερούδια και καλή Κυριακή! 🧡🎁