Το Diary of Bliss ήταν η πρώτη μου στήλη πριν από 11 περίπου χρόνια, στην οποία συμμετείχαν πολλοί φίλοι bloggers μέσα από τα δικά τους blogs. Μετράμε ευλογίες και όχι στερήσεις.. Λόγους που μας κάνουν να νιώθουμε ευγνωμοσύνη. Στιγμές που ξεχωρίζουμε.

Αν με ρωτήσεις για ποιο λόγο έχω να γράψω στην στήλη από τον Οκτώβριο του 2022, δεν θα μπορέσω να απαντήσω με μία λέξη. Γιατί όσα δεν έζησα τα τελευταία χρόνια, έγιναν απανωτά μέσα σε 1,5 χρόνο. Τόσο οι όμορφες και δυνατές εμπειρίες όσο και οι ζόρικες. Εμπειρίες ξεχωριστές που δεν περίμενα να τις ζήσω. Κι ας πέρασαν μεγάλα χρονικά διαστήματα που όλα έμοιαζαν ανέφικτα.  Το πιο κομβικό σημείο είναι εκείνο που δεν χάνεις το κουράγιο και την πίστη σου, που αντέχεις να κάνεις υπομονή. Εκείνο που δεν κλείνεσαι άλλο στον εαυτό σου και επιλέγεις να μοιραστείς, να απελευθερωθείς. 

Η χρονιά αυτή μπορεί να μη ξεκίνησε και τόσο εύκολα, αλλά είμαστε σκληραγωγημένοι πλέον. Υπάρχουν σχέδια και στόχοι στην αναμονή, κι αυτό από μόνο του σου δίνει την δύναμη να συνεχίζεις. Κίνητρα λοιπόν. Πόσο σημαντικά για την εξέλιξή μας σε όλους τους τομείς. Κάποιες φορές βγαίνει εκείνο το παράπονο γιατί πρέπει να παλέψεις πολύ για απλά πράγματα που σε άλλους έρχονται εύκολα. Και αυτή η υπερανάλυση και η άσκοπη σύγκριση σε μπλοκάρει. Πέρα από το γεγονός πως ούτε στους άλλους ήρθαν εύκολα. Άσχετα με το πως θέλουν να μας τα παρουσιάζουν και με το πως εμείς συνηθίζουμε να τα εξιδανικεύουμε. 

Όσο περνά ο καιρός παρατηρώ πως όλα αυτά τα άσχημα και τραγικά γεγονότα που βιώνουμε σε συνδυασμό  με την υπερβολική (παρα) πληροφόρηση, μας κάνουν να χάνουμε τον προσανατολισμό μας. Χάνουμε την έμπνευσή μας, την δημιουργικότητά μας.  Δεν τολμάμε να χαρούμε με όσα έχουμε, ενοχικά γιατί τόσοι γύρω μας τα στερούνται. Φοβόμαστε να διεκδικήσουμε γιατί η ματαίωση είναι κάτι που ζούμε καθημερινά. Μας κόβουν συνεχώς τα φτερά. Επιλέγουμε την σιωπή γιατί τα πάντα γύρω μας κάνουν τόσο θόρυβο. Όλοι έχουν κάτι να πουν, μα μένουμε στα λόγια. Σε μια κοινωνία που φαινομενικά αλλάζει μα παραμένει η ίδια. Τα καλά γεγονότα τα μαθαίνουμε με δυσκολία, βομβαρδιζόμαστε μόνο με τα υπόλοιπα. Και όχι με τον σωστό τρόπο ή με το μέτρο που παντού χρειάζεται. 

Μέσα σε όλη αυτή τη παράνοια, προσπαθώ να κρατήσω ενεργή τη σκέψη μου. Να ισορροπεί ο θυμός και η απογοήτευση. Επιλέγω στιγμές με εκείνους που νιώθουμε ότι έχουμε πολλά να μοιραστούμε, που χαιρόμαστε μα τα ίδια πράγματα. Η διασκέδαση που τόσο μου είχε λείψει και είχα στερηθεί. Υπάρχει κάτι πιο χαλαρωτικό και απελευθερωτικό από το να χορεύεις τις αγαπημένες σου μουσικές με αγαπημένους ανθρώπους; Και η τέχνη μπορεί να συμβάλλει στην πνευματική σου ανάταση. Ταινίες και θεατρικές παραστάσεις με κοινωνικά μηνύματα. (ίσως έρθει κι ένα αφιέρωμα) Στην τρέλα της καθημερινότητας ξεχνάμε ότι είμαστε περαστικοί και αμελούμε να κάνουμε όσα μας γεμίζουν, να ζούμε έντονα, να απολαμβάνουμε με την ψυχή μας το παραμικρό!

Ο Φεβρουάριος τελειώνει και το μυαλό μου ταξιδεύει στα νέα ξεκινήματα. Στις μέρες εκείνες που πεισματικά θα αντισταθώ και θα αγωνιστώ με όσα έχω. Κόντρα σε όλα και κόντρα στον εαυτό μου. Γιατί μόνο εκείνος μπορεί να μου θέσει τα εμπόδια. Μέσα από αυτή τη στήλη τολμώ να επαναφέρω εκείνο το αισιόδοξο κορίτσι που χαμογελούσε κόντρα σε όλα και παρέσυρε κι άλλους...