Ένα ποίημα, που με την μία σου δίνει την αίσθηση της δυσφορίας για όλα όσα ζούμε σήμερα. Πληγώνουμε του άλλους... ναι το κάνουμε τώρα που πρέπει να είμαστε μαζί... αλλά ναι, το κάνουμε!
Η αρχή μιας νέας εποχής; Αυτό είναι το βασικό ερώτημα. Το οποίο με φοβίζει. Διότι δεν ξέρω αν πρέπει να φοβάμαι περισσότερο ή να ελπίζω σε κάτι καλύτερο.
Την Καλημέρα μου, Κατερίνα!

Χρόνια και καιρούς τώρα Κατερίνα μου, ορισμένοι ζουν σε αυταπάτες και στηρίζουν τη σαπίλα. Χρόνια τώρα κάνουν πως δεν βλέπουν. Είναι ώρα να τα λουστούν.
Το ποίημά σου εκφράζει αγωνία, ανησυχία και δίνεται με πολύ εκφραστικό τρόπο στους στίχους σου.
Καλησπέρα καλή μου φίλη.

Μου είναι γνώριμο αυτό το αποπνιχτικό συναίσθημα. Το περιγράφεις εύγλωττα στους στίχους σου. Θυμός, εσωτερικές συγκρούσεις, απογοήτευση, αγωνία για το μέλλον... όλα!
Στο αγωνιώδες ερώτημά σου στον επίλογο, η απάντηση νομίζω πως είναι "ναι". Η εποχή αλλάζει. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Καλή δύναμη Κατερίνα μου!

Οι στίχοι σου απεικονίζουν το τοπίο που αντικρίζουμε και βιώνουμε αυτές τις μέρες Κατερίνα μου.
Δεν ξέρω αν μιλάμε για νέα εποχή. Δεν ξέρω αν η εποχή αλλάζει.
Ξέρω μονάχα πως θα το ήθελα.
Σε φιλώ. Καλή Κυριακή!

Κατερίνα μου το μόνο που μπορώ να πω είναι απλά υπομονή, κουράγιο και αγάπη από όπου μπορούμε να τη βρούμε. Θα περάσει κι αυτό όπως όλα...

Ως πότε; Ο χρόνος περνάει και τα χτυπήματα πολλά...

Υπομονή εύχομαι 🌹