Σήμερα θέλω να γκρινιάξω ΠΟΛΥ και το λέω με όλη την επίγνωση, την υπευθυνότητα και την σοβαρότητα που με διακρίνει. Ελάτε, παραδεχτείτε το κι εσείς... το θέλετε κι εσείς αλλά φοβάστε μη σας πουν αχάριστους. Ε ας το βγάλουμε από μέσα μας. Ανθρώπινο είναι στο κάτω κάτω. Έχουμε φτάσει στο σημείο να φοβόμαστε για κάθε εξωτερίκευση μιας και παραμονεύουν στην γωνία οι κριτές των πάντων. Φυσικά και το ζητούμενο είναι η υγεία όλων μας. H συγκεκριμένη γκρίνια δεν είναι απόρροια αχαριστίας.
Όλο αυτό το καιρό έχω περάσει από διάφορα στάδια, μιας και έχω βιώσει όλες τις σκληρές αλλαγές τόσο προσωπικά-οικογενειακά όσο και επαγγελματικά. Προσπαθώ πάντα μέσα από κάθε κακουχία να μαθαίνω κάτι. Αυτή τη φορά αμφιταλαντεύομαι. Καθώς συμφωνώ με ορισμένες τακτικές, με άλλες όχι. Πιστεύω σε κάποια γεγονότα, σε άλλα όμως όχι. Δεν τάσσομαι ούτε με τους μεν ούτε με τους δε, γιατί η αλήθεια είναι στη μέση. Κι αυτή είναι μια τεράστια κουβέντα σε έναν όχι και τόσο κατάλληλο χώρο.
Είναι άπειρα λοιπόν όσα μου έλειψαν, από τα πολύ μικρά μέχρι τα πολύ μεγάλα.
- Μία βόλτα στο κέντρο με έναν καφέ στο χέρι.
- Να τρώμε με φίλους σε ωραία μαγαζιά και να γελάμε.
- Να χτυπιέμαι σε συναυλίες χαμένη στην λαοθάλασσα.
- Να μη σκέφτομαι κάθε λεπτό την κάθε μου κίνηση.
- Τα ταξίδια.
- Μία επαγγελματική εξέλιξη.
- Να βλέπω χαμόγελα.
- Να αγκαλιάζω τους αγαπημένους μου.
- Να ξυπνάμε και να πηγαίνουμε και οι δύο για δουλειά.
- Να υπάρχουν ενδιαφέροντα θέματα συζήτησης.
- Να βλέπουμε χωρίς φόβο την οικογένειά μας.
- Να μπορώ να πάρω μια ανάσα.
- Να διαβάζω βιβλία με καθαρό μυαλό.
- Να περάσει μια μέρα χωρίς να δω ή να ακούσω σουρεάλ καταστάσεις.
- Να βλέπω δημιουργικά δρώμενα στην πόλη μου και να μαθαίνω για τις άλλες πόλεις το ίδιο.
- Να βλέπω παιδιά ευτυχισμένα.
- Να περπατάμε χωρίς άγχος, να χαιρόμαστε την φύση γύρω μας και την ζωή!
- Να πηγαίνουμε σινεμά φορτωμένοι με ποπ κορν.
- Να πηγαίνουμε θερινό κινηματογράφο ρομαντικά σε ταράτσα της Πλάκας.
- Να μαζευόμαστε με οικογενειακούς φίλους σε κουτούκια ωραία με ρεμπέτικα, να χορεύουμε, να τραγουδάμε παράφωνα και να ξεχνιόμαστε.
- Να μπορώ να κάνω σχέδια χωρίς να γελάει το σύμπαν και κάθε γαλαξίας.
- Να σταματήσω να κοιτάω δακρυσμένη παλιές φωτογραφίες.
- Να μη κάνω μηχανικές κινήσεις ρουτίνας κάθε μέρα.
- Να μη πηγαίνω για ύπνο κάθε φορά εξαντλημένη λες και κουβαλώ τα διπλάσια μου χρόνια.
- Να μη βλέπω χαζά προγράμματα στην τιβί μόνο και μόνο για να μη σκέφτομαι.
- Να μη φοβάμαι για το τι άλλο ακόμα θα συμβεί.
- Να έχουμε κάτι να ελπίζουμε και να αγωνιζόμαστε με όλη μας την ψυχή.
Και τόσα ακόμα.. Εσάς τι σας έχει λείψει περισσότερο και πως το διαχειρίζεστε;
Πρόσφατα ανακάλυψα στο πατρικό μου δύο βαζάκια τα οποία για κάποια χρόνια τα γέμιζα με χαρτάκια... Κατέγραφα στιγμές ευγνωμοσύνης (κάτι σαν την ξεχασμένη στήλη μου Diary of Bliss, σε πιο προσωπικό επίπεδο), ξεχωριστές στιγμές που ήθελα να θυμάμαι. Άνοιγα και άνοιγα...μπροστά μου ξεδιπλώνονταν μαγικά όλα όσα είχα ζήσει και είχα ξεχωρίσει.
Αναρωτιέμαι αν και τώρα μπορώ να κάνω το ίδιο. Τι λέτε δεν αξίζει μια προσπάθεια;
update: Η Μερσίνη μοιράστηκε την δική της λίστα: Τι μου έχει λείψει μετά από ένα χρόνο σε καραντίνα
.jpg)
16 σχόλια
Κατερινάκι μου με άγγιξε πολύ το post σου. Πραγματικά. Κι εμένα μου έχουν λείψει όλα τα παραπάνω τόσο πολύ. Γκρινιάζω συνέχεια έννοια σου !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ Μαράκι μου, μια ανακούφιση την αισθάνομαι που με νιώθετε! Γιατί πραγματικά δεν είναι αχαριστία να μας λείπουν ανθρώπινα πράγματα.
ΔιαγραφήΚαλή δύναμη Σ'ευχαριστώ πολύ πολύ 🌷
Αγαπητή Κατερίνα, αν σου πω ότι χτύπησες φλέβα, λίγο θα είναι. Στην τελική, άνθρωποι είμαστε και έχουμε δικαίωμα και στην γκρίνια. Όσο και στην ελπίδα. Μου έχει λείψει ο κυριακάτικος καφές με τις φίλες μου. Μια βόλτα στο χωριό να δω παππού, γιαγιά και θειους. Περισσότερο όμως μου έχει λείψει μια ανέμελη οικογενειακή βόλτα, με το γιο να κάνει πατίνι και εμείς να συζητάμε τα τις καθημερινότητας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπίζω! Ελπίζω πως θα γίνουν πάλι οι ζωές μας, όπως θέλουμε να γίνουν. Σε φιλώ.
Καλημέρα Μερσίνη!!
ΔιαγραφήΈτσι είναι, αν το σκεφτείς δεν πρόκειται για γκρίνια ακριβώς όσο για εσωτερική ανάγκη!!
Εύχομαι σύντομα να πάρουμε πίσω τις ζωές μας και να τις ζήσουμε πολύ καλύτερα και πιο υπεύθυνα αυτή τη φορά!!
Γκρίνιαξε με όλη σου τη ψυχή Κατερίνα, χρειάζεται σίγουρα για να γεμίσεις ξανά τις μπαταρίες και να καταφέρεις να συνεχίσεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω τι μου λείπει περισσότερο, κάποια ανεμελιά νομίζω γενικότερα.
Με έχει κουράσει όλο αυτό το ασφυκτικό κλίμα της εποχής και μιλάω για όλα τα επίπεδα.
Η ιδέα με το βαζάκι είναι υπέροχη, σίγουρα να τη συνεχίσεις.
Φαντάζομαι πως κάθε στιγμή που θα σημειώνεις τώρα όταν θα τύχει να τα διαβάσεις κάποτε, θα έχει και μια διαφορετική βαρύτητα γιατί θα νιώθεις ευγνωμοσύνη με ακόμα πιο απλά πράγματα από όσο σε μια περίοδο που τα πράγματα είναι φαινομενικά φυσιολογικά.
Σε φιλώ!
Ανεμελιά, αυτή η άγνωστη λέξη!
ΔιαγραφήΜ'αρέσει ο τρόπος που το βλέπεις κάπως έτσι το σκέφτηκα κι εγώ..
Καλημέρα Νικολέτα μου!
Κοίτα να δεις τι έπαθα: Προχθές βγήκα βιαστικά για μια δουλειά που είχα και συνειδητοποιώ ότι δεν φορούσα μάσκα!!! Ωχ τι έπαθα, σκέφτηκα. Ευτυχώς έχω πάντα εφεδρικές στη τσάντα μου. Να αυτό, πόσο με νευρίασε. Επίσης τα παιδιά μου. Μου έλειψαν πολύυυυ. Τώρα να φτιάξεις ξανά το βαζάκι με τις στιγμές σου, τι να βάλεις μέσα; Ασε περίμενε λίγο ακόμη , μια βδομάδα, δύο....θα δούμε. Καλημέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφή😊 Πωπω ναι έχω πάθει ακριβώς το ίδιο, έτρεχα να προλάβω το λεωφορείο και ξαφνικά συνειδητοποίησα πως δεν φοράω μάσκα! Για γέλια και για κλάματα..
ΔιαγραφήΚοίτα ακόμα και μέσα απόντος στερήσεις πάντα κάτι βγαίνει κ όπως λέει και η Νικολέτα αποκτούν άλλη βαρύτητα οι στιγμές μετά..
Σε φιλώ καλή δύναμη ✌️🌷
Αχ Κατερίνα μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι εμένα μου έχουν λείψει τόσα κι άλλα τόσα...
Θέλω να πιστεύω πως τα καλύτερα έρχονται
Κική μου χαίρομαι που είσαι αισιόδοξη, είναι άθλος αυτός με όσα ζούμε..
ΔιαγραφήΔεν θεωρώ αχαριστία, το να μην απολαμβάνεις μια περίοδο στη ζωή σου. Είναι καθόλα ανθρώπινο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν αυτό είναι ο τρόπος σκέψης κάποιου γενικά στη ζωή του, εκεί αλλάζει.
Το ότι μας λείπουν τόσα πράγματα δεν είναι ιδιαίτερα γκρίνια, είναι η πραγματικότητα μας. Δυστυχώς.
Μου λείπει ακόμα και να πάω σούπερ μάρκετ χωρίς μήνυμα ξέρω εγώ.
Καλό απόγευμα Κατερινάκι μου. Ελπίζω να έρθουν σύντομα καλύτερες μέρες. Φιλιά πολλά!
Έτσι Μαρίνα μου, έχουμε γίνει σαν αυτοματοποιημένα ρομποτάκια.
ΔιαγραφήΦοβάμαι ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας.
Ναι Κατερίνα μου, είναι πολλά αυτά που μας έχουν λείψει. Πολλά και ουσιαστικά. Και το κακό είναι ότι προστίθενται συνεχώς νέα γκρίζα σύννεφα ολόγυρά μας. Και δεν ξέρω που θα βγάλει όλο αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Ιδέα σου είναι καλή και λυτρωτική συναισθηματικά. Να την κάνεις να την απολαμβάνεις.
Να σου στείλω τη ζεστή μου καλησπέρα και τις ευχές μου.
Αυτό βρε Γιάννη μου, λίγο φως δεν βλέπουμε.
ΔιαγραφήΣ ευχαριστώ πολύ πολύ, καλή δύναμη και σε εσένα!!
Πωπω... διάβασα τη λίστα σου κι ανακάλυψα (κι άλλα) δικά μου απωθημένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚυρίως, λείπουν οι επαφές με τους ανθρώπους μας. Κι όταν θα τους ξαναδούμε, θα λείπουν οι αυθόρμητες κινήσεις που κάναμε με το σώμα μας. Τα φιλιά, οι αγκαλιές, το "κοντά", όλα...
Κι αυτό είναι το τραύμα που, ίσως, μας μείνει αμανάτι. "Το σημάδι της μάσκας".
Κατερινάκι μου, πρέπει να προσαρμοστούμε στις συνθήκες, χωρίς να τις αφήσουμε να αλλοιώσουν το χαρακτήρα και τη συμπεριφορά μας.
Απίθανη κι η ιδέα με τα χαρτάκια σου! Εννοείται πως ξαναγεμίζεις βαζάκια με "γλυκές στιγμές του κουταλιού"...
Ακριβώς αυτό σκέφτομαι και με προβληματίζει Μαρία μου για να μη πω με τρομάζει και λίγο. Το πώς θα εξελιχθούμε "μετά" και τι πληγές θα μας αφήσει.
ΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο που αφιερώνεις να μοιράζεσαι τις σκέψεις σου εδώ.
Καλή δύναμη!!