Έτσι είναι όπως τα λέω. Σκέφτομαι πολλές φορές, τι θα γίνω αν χάσω τι κινητό μου; Και μετά αναρωτιέμαι εγώ ο ίδιος για το πως τα καταφέρναμε τότε. Όλα είχαν τη σειρά της, δυστυχώς την οποία έχουμε χάσει σήμερα. Παντού μπλέκουν οι νέες τεχνολογίες πλέον. Κι εμείς ψαχνόμαστε να βρούμε τις νέες ισορροπίες μας και πάλι.
Ούτε εγώ νοσταλγώ το παρελθόν, Μόνο τα νιάτα μου και μέχρι εκεί.
Ωραία, νοσταλγική εγγραφή, μου έφερες στο μυαλό πλήθος εικόνες, στην πλειοψηφία τους γλυκιές.
Την Καλημέρα μου, Κατερίνα!

Αααχ τι μου θύμησες!!! Κασέτες, μουσικές, συλλογές, λευκώματα, αλληλογραφία... Νομίζω αυτό το τελευταίο μου έχει λείψει περισσότερο, το να περιμένω με λαχτάρα τον ταχυδρόμο να φέρει γράμμα από φίλους στο εξωτερικό... Είχε άλλη χάρη η γραμμένη σελίδα που μετέφερε πολλές φορές μαζί τα δάκρυα του γράφοντα, πάντα τις ελπίδες του και τις ευχές του... Τα έχω ακόμα κρατημένα τα γράμματα της εφηβείας μου!
Πάνω στην ώρα ήρθε η ανάρτησή σου, καθώς διαβάζω τώρα το βιβλίο του Θεόδωρου Γρηγοριάδη "Η νοσταλγία της απώλειας". Γλυκόπικρο κι αυτό. Σαν τις αναμνήσεις μας...
Μια μεγάλη, σφιχτή αγκαλιά σου στέλνω αγαπημένο μου πλάσμα! Φιλιά πολλά από τον βροχερό Βόλο!

Λοιπόν, μιας και εγώ σέρνω πολλά περισσότερα χρόνια στην πλάτη μου, Κατερίνα, μπορώ να σου μιλάω ώρες για εκείνες τις εποχές, των οποίων πιστεύω, ζούσες τη δύση. Έβαλα και Joe Dassin στο "Et si tu n'existais pas..." και ξεκινώ να γράφω.
Εδώ και λίγες φλερτάρω με το παλιό Deck. Ξέρεις! Αυτό που παίζει κασέτες. Και έχω ένα συρτάρι γεμάτο από αυτές. Εκεί να δεις αναμνήσεις, γλυκιά μου! Εκεί να δεις πάρτυ, να δεις ώρες διαβάσματος νύχτες με συντροφιά στο κασετόφωνο, εκεί να δεις ακούσματα. Τι πας και μού θυμίζεις τώρα!
Δίσκους; 45 στροφών, 33 στροφών! Ολάκερη συλλογή εδώ! Ναι! Και το deck θα φτιάξω και τη βελόνα στο πικ-απ θα αλλάξω για να τους δώσω ζωή ξανά. Να είχα και ένα πιο λειτουργικό χώρο, θα ήταν το τέλειο.
Όσον αφορά τις βίντεο-κασέτες, όλες τις ελληνικές ταινίες, τις είχαμε γράψει, Κατερίνα μου και περνούσαν βράδια ολάκερα να τις βλέπουμε όλη η οικογένεια.
Τώρα αν πάω πιο πίσω, λεύκωμα; Χμμμ το έζησα στο τέλος του αλλά στα αγόρια δεν ήταν συνηθισμένο. Επικρατούσαν ηλίθιες αντιλήψεις βλέπεις για τον αντρισμό τότε αν και οφείλεις να ξέρεις, αν δεν το ξέρεις, ότι πολλά νεαρά αγόρια είχαν τις πρώτες τους ερωτικές προσεγγίσεις και "ψηλαφήσεις" με τους ομόφυλούς τους. Ω ναι!
Ελπίζω να σού έδωσα μια εικόνα, Κατερίνα μου.
Έχεις την καλησπέρα και το ευχαριστώ μου για το όμορφο θέμα που άνοιξες.

Τι μνήμες έφερες στο προσκήνιο, Κατερίνα μου! Είσαι τυχερή που πρόλαβες αυτή την εποχή, έστω και στη δύση της. Όσο κι αν μας έχουν κάνει τη ζωή εύκολη (ισχύει άραγε αυτό;) τα νέα εργαλεία επικοινωνίας, νομίζω πως οι ανθρώπινες σχέσεις δεν βελτιώθηκαν και έχασαν δια παντός τη μαγεία της χειρόγραφης αλληλογραφίας, της αναλογικής φωτογραφικής μηχανής με το φιλμ και το διάφραγμα και την προσμονή ενός τηλεφώνου που δεν είχε την ευκολία του κινητού, αλλά ήταν αρκετό για να μας απογειώσει. "Πάρε το μηδέν γιατί δεν σ' ακούω καλά"...(δεν ξέρω αν το πρόλαβες αυτό) 😀
Να ευχηθώ γρήγορα περαστικά στα προβλήματα υγείας που σε ταλαιπωρούν!

Καλέ τι ωραίες μνήμες μας ξυπνάς με την ανάρτηση σου. Λοιπόν έχω polaroid φωτό "ενθύμιο" από τον σεισμό του '99. Καθόμουν με το νυχτικό μου, 9 χρονών μπουμπούκι, τρομαγμένο σε ενα καρεκλάκι ξύλινο στο πεζοδρόμιο και με τράβηξε φωτογραφία ένας γείτονας.
Τα καρτοτηλέφωνα πονεμένη ιστορία, αφού πόσες φορές, δε "διάβαζαν" την κάρτα και βάλε βγάλε τι σπαστικό.
Συλλογές έκανα πάντα, από φωτογραφίες οικογενειακών στιγμών, νομισμάτων και θα ακουστεί κουλό, αλλά έκανα συλλογή από στυλό. (Ήμουν μικρή, δεν είχα μινιμαλιστικές τάσεις χαχα)
Πράγματι, κάθε εποχή έχει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της, αλλά οφείλουμε να παραδεχτούμε πως τότε ήταν πιο ανθρώπινες εποχές.
Συμπάσχω με τα θέματα υγείας. Εύχομαι όλα να πάνε καλά, να διατηρείς την καλή σου διάθεση και την αντοχή και δύναμη σου.
Μακάρι ο Φλεβάρης να 'ναι πιο ευνοϊκός και να τον απολαύσουμε.
Πολλά φιλιά Κατερινάκι μου!

Αν εσύ είσαι "old soul" πιτσιρίκα μου, τότε εγώ είμαι ... νεάντερταλ!
Θυμάμαι ακόμα τις πρώτες μου κασέτες, δεκαετία του "80 (αγέννητο ήσουν καμάρι μου ☺)
κι έχω φυλαγμένες στο κουτί των αναμνήσεων, τις πρώτες κασέτες που μου είχε γράψει
η μεγάλη αγάπη! Παπακωνσταντίνου και Yannis! 1987 !
Αχ τι βάσανο ήταν το τηλέφωνο στα φοιτητικά μου χρόνια! Είχε ένα ψιλικατζίδικο εκεί κοντά που έμενα, ευτυχώς, και από εκεί τηλεφωνούσα της μαμάς και φυσικά με άκουγαν όλοι όσοι βρίσκονταν στο χώρο. Να με πάρουν τηλέφωνο, ούτε συζήτηση. Στους σεισμούς του Πύργου του '93, τις πρώτες μέρες δεν ήξερα αν ήταν καλά, κι αν είχαν υποστεί ζημιές, γιατί δεν έμπαιναν στο σπίτι (ούτε ασύρματο δεν είχαν τότε!) οπότε φαντάζεσαι τι τράβηξα.... Όχι, αυτό με τα τηλέφωνα δεν το θυμάμαι με νοσταλγία, εκτός μόνο από μία ιστορία. Πήγαινα γ' λυκείου, ήμουν από τότε με τον πρώην άντρα μου, κινητά το '87 δεν υπήρχαν (μόνο ραβασάκια ☺) μου είχα πάρει μία γόνδολα συσκευή, για να μιλάμε κρυφά από το δωμάτιό μου. Το βράδυ όμως η μαμά έπαιρνε τη μία και μοναδική μας συσκευή, αυτή την παλιά την γκρι του ΟΤΕ στο δωμάτιό της, οπότε και τον ήχο θα άκουγε και θα με άκουγε γενικότερα, αν σήκωνε το ακουστικό και τι έκανα ο διάολος; Της έκοψα τα συρματάκια στην πρίζα! Της πήες μερικά χρόνια για να ανακαλύψει τη διαολιά μου (κι έγινε και ο κακός χαμός!) αλλά εγώ είχα κάνει τη δουλειά μου!
Μπορώ να γράφω ώρες.... Πολλές, αμέτρητες οι ιστορίες μου, όλες τυλιγμένες με το πέπλο της συγκίνησης, ακόμα και οι άσχημες. Ακόμα πονάω πχ που μου έκλεψαν το πορτοφόλι μου στο μετρό της Αθήνας το '92. Και δεν είχα κλάψει ούτε για τα χρήματα, ούτε για το κροκό πορτοφόλι που ήταν δώρο, αλλά για τα ραβασάκια της τρίτης λυκείου και κάτι χρωματιστά πετραδάκια από την πενταήμερη, που τα κουβαλούσα πάντα μαζί μου! Πάω να χαϊδέψω τις παλιές μου κασέτες.... Σε φιλώ 😁

Αλήθεια; Τα καλύτερά μας χρόνια στην ΕΡΤ1 τα βλέπεις;