Μια γλυκόπικρη νοσταλγία

By Katerina V - Ιανουαρίου 27, 2023



Ένα καρτοτηλέφωνο στάθηκε η αφορμή για αυτή την vintage ανάρτηση, καθώς ξύπνησε μνήμες και μετά άλλες μνήμες. Και μετά σκέψεις, μια γλυκόπικρη νοσταλγία!


Όσο προχωράμε τεχνολογικά, τόσο μου λείπει η απλότητα και η αμεσότητα παλαιότερων εποχών. Τα έχουμε πει ότι μάλλον είμαι αυτό που αποκαλείται "old soul", κατά καιρούς σας ζαλίζω με αυτά. Με όλα όσα συμβαίνουν, η τάση να ξεφεύγουμε και με πιο ανάλαφρα θέματα γίνεται όλο και πιο αναγκαία. Και η ανάγκη να γυρίζουμε στα παλιά μόνο όταν μας προσφέρει κάτι εποικοδομητικό.



Παλαιότερα ό,τι κάναμε είχε περισσότερη ανθρώπινη κοινωνική επαφή. Τώρα επικρατεί η απόσταση, η μοναχικότητα και η απομόνωση. Ήμασταν πιο δημιουργικοί μιας και δεν τα βρίσκαμε όλα έτοιμα. 

Μου έχουν λείψει οι μέρες εκείνες που χανόμασταν στα videoclub ή στα καταστήματα με δίσκους μουσικής. Ακόμα και οι ταινίες των δεκαετιών 80 & 90 είχαν μια άλλη αίσθηση. Όταν μαζευόμασταν στο σπίτι να δούμε μια ταινία ή στο σινεμά, η ευχαρίστηση μας ήταν μεγαλύτερη.




Οι άπειρες κασέτες μας. Με το γνωστό κολπάκι που τις σβήναμε και τις ξαναγράφαμε. Τις κάναμε δώρο πάντα σε κάποιον ξεχωριστό. Θυμάμαι τρεις φορές που μου έφτιαξαν κασέτα με δικές τους επιλογές τραγουδιών και όχι έτοιμες, πόσο όμορφα ένιωσα. 

Οι αφιερώσεις που στέλναμε στους ραδιοφωνικούς σταθμούς, στις βραδινές εκπομπές.  (εννοείται την ώρα που μας ανέφεραν το κασετοφωνάκι τα κατέγραφε)



Η φάση με την Polaroid που έχει αρχίσει πάλι να γίνεται της μόδας από τις νεότερες γενιές, οι οποίες μέχρι πρότινος αγνοούσαν την ύπαρξή της. Σε αυτές τις λήψεις υπήρχε και μια πιο καλλιτεχνική αύρα. Χωρίς πολλά περιτυλίγματα.


Τα γράμματα, τα ημερολόγια, τα λευκώματα, τα σημειωματάρια. Πρόσφατα χάζευα ένα μικρό μπλοκάκι που είχα επινοήσει στο λύκειο για ευχές, μηνύματα, αφιερώσεις συμμαθητών και φίλων εξωσχολικών. Ήταν απίθανο, μεγάλη συγκίνηση! Δεν ήμουν τρομερά κοινωνική ως παιδί και έφηβη και συχνά δεν αναγνώριζα τον αντίκτυπο που είχα στους άλλους.

Οι συλλογές σε διάφορα είδη. Γραμματόσημα, τηλεκάρτες, εισιτήρια θεάτρου -σινεμά- πολιτιστικών χώρων. Τα ραβασάκια και τα αστεία χαρτάκια που ανταλλάσσαμε κρυφά στο σχολείο και στο φροντιστήριο.




Ως φοιτήτρια είχα λιώσει τα καρτοτηλέφωνα. Κι ας υπήρχαν τα κινητά. Τότε η χιλιομετρική απόσταση τριών ωρών έμοιαζε λίγο δραματική για τα ζευγάρια! Οι βιντεοκλήσεις δεν υπήρχαν τότε, να και ένα καλό του σήμερα.. (αναγκαίο κακό θα έλεγα καθώς τίποτα δεν αντικαθιστά την επαφή από κοντά)

Θυμάμαι κάτι χειμωνιάτικα βράδια που δεν υπήρχε ψυχή στην γειτονιά να λέω τα νέα μου, να μαλώνω, να τα ξαναβρίσκω, να αγωνιώ, να ερωτεύομαι, να ανυπομονώ για την επόμενη συνάντηση. Πίσω από ένα ακουστικό καρτοτηλεφώνου! 




Σίγουρα όλες οι εποχές έχουν τα θετικά και τα αρνητικά τους. Δεν εξιδανικεύω σε καμία περίπτωση τις παλαιότερες γιατί και τότε υπήρχαν παθογένειες και κακώς κείμενα. Το εξετάζω με μια πιο ρομαντική χροιά, σχετικά με τα ενδιαφέροντα και τις συνήθειες. 

Γράψτε μου στα σχόλια δικές σας έντονες αναμνήσεις, θα χαρώ πολύ να τα μοιραστούμε.

Συνεχόμενα θέματα υγείας με κρατούν λίγο μακριά τόσο από το δικό μου όσο και από τα δικά σας blogs. Λαμβάνω πολύ αγάπη και στήριξη με άλλους τρόπους και σας είμαι ευγνώμων! Εύχομαι ο Φεβρουάριος να κυλήσει ομαλά για όλους..

Σας φιλώ με αγάπη 🌻




//Πηγή εικόνων: Pinterest//




  • Share:

You Might Also Like

13 σχόλια

  1. Έτσι είναι όπως τα λέω. Σκέφτομαι πολλές φορές, τι θα γίνω αν χάσω τι κινητό μου; Και μετά αναρωτιέμαι εγώ ο ίδιος για το πως τα καταφέρναμε τότε. Όλα είχαν τη σειρά της, δυστυχώς την οποία έχουμε χάσει σήμερα. Παντού μπλέκουν οι νέες τεχνολογίες πλέον. Κι εμείς ψαχνόμαστε να βρούμε τις νέες ισορροπίες μας και πάλι.
    Ούτε εγώ νοσταλγώ το παρελθόν, Μόνο τα νιάτα μου και μέχρι εκεί.
    Ωραία, νοσταλγική εγγραφή, μου έφερες στο μυαλό πλήθος εικόνες, στην πλειοψηφία τους γλυκιές.
    Την Καλημέρα μου, Κατερίνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι ακριβώς! Παρότι είμαι η γενιά που βρίσκεται στο μεταίχμιο ( 1985), ζήσαμε δηλαδή και με τους δύο τρόπους. Αυτό με το κινητό τεράστιο θέμα και εξάρτηση, ακόμα και άθελά μας.

      Σε ευχαριστώ πολύ καλό σαββατοκύριακο!!

      Διαγραφή
  2. Αααχ τι μου θύμησες!!! Κασέτες, μουσικές, συλλογές, λευκώματα, αλληλογραφία... Νομίζω αυτό το τελευταίο μου έχει λείψει περισσότερο, το να περιμένω με λαχτάρα τον ταχυδρόμο να φέρει γράμμα από φίλους στο εξωτερικό... Είχε άλλη χάρη η γραμμένη σελίδα που μετέφερε πολλές φορές μαζί τα δάκρυα του γράφοντα, πάντα τις ελπίδες του και τις ευχές του... Τα έχω ακόμα κρατημένα τα γράμματα της εφηβείας μου!
    Πάνω στην ώρα ήρθε η ανάρτησή σου, καθώς διαβάζω τώρα το βιβλίο του Θεόδωρου Γρηγοριάδη "Η νοσταλγία της απώλειας". Γλυκόπικρο κι αυτό. Σαν τις αναμνήσεις μας...
    Μια μεγάλη, σφιχτή αγκαλιά σου στέλνω αγαπημένο μου πλάσμα! Φιλιά πολλά από τον βροχερό Βόλο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τηλεπάθεια αγαπημένη μου;; 😍
      Είχα έρωτα με τα γράμματα. Έβαζα τους συμμαθητές μου, ακόμα και τα αγόρια να γράφουμε μεταξύ μας χαχαχα σκέψου τι τράβηξαν! Και με συγγενή και φίλες εκτός Αθηνών αλληλογραφούσα μέχρι τα 17 μου. Μέχρι και η μυρωδιά αυτών των χαρτιών μου έρχεται στο μυαλό!

      Κι από εμένα μεγάλη αγκαλιά, από την ηλιόλουστη (σήμερα) Αθήνα!
      Την αγάπη μου πολλά φιλιά 😘😘

      Διαγραφή
  3. Λοιπόν, μιας και εγώ σέρνω πολλά περισσότερα χρόνια στην πλάτη μου, Κατερίνα, μπορώ να σου μιλάω ώρες για εκείνες τις εποχές, των οποίων πιστεύω, ζούσες τη δύση. Έβαλα και Joe Dassin στο "Et si tu n'existais pas..." και ξεκινώ να γράφω.
    Εδώ και λίγες φλερτάρω με το παλιό Deck. Ξέρεις! Αυτό που παίζει κασέτες. Και έχω ένα συρτάρι γεμάτο από αυτές. Εκεί να δεις αναμνήσεις, γλυκιά μου! Εκεί να δεις πάρτυ, να δεις ώρες διαβάσματος νύχτες με συντροφιά στο κασετόφωνο, εκεί να δεις ακούσματα. Τι πας και μού θυμίζεις τώρα!
    Δίσκους; 45 στροφών, 33 στροφών! Ολάκερη συλλογή εδώ! Ναι! Και το deck θα φτιάξω και τη βελόνα στο πικ-απ θα αλλάξω για να τους δώσω ζωή ξανά. Να είχα και ένα πιο λειτουργικό χώρο, θα ήταν το τέλειο.
    Όσον αφορά τις βίντεο-κασέτες, όλες τις ελληνικές ταινίες, τις είχαμε γράψει, Κατερίνα μου και περνούσαν βράδια ολάκερα να τις βλέπουμε όλη η οικογένεια.
    Τώρα αν πάω πιο πίσω, λεύκωμα; Χμμμ το έζησα στο τέλος του αλλά στα αγόρια δεν ήταν συνηθισμένο. Επικρατούσαν ηλίθιες αντιλήψεις βλέπεις για τον αντρισμό τότε αν και οφείλεις να ξέρεις, αν δεν το ξέρεις, ότι πολλά νεαρά αγόρια είχαν τις πρώτες τους ερωτικές προσεγγίσεις και "ψηλαφήσεις" με τους ομόφυλούς τους. Ω ναι!
    Ελπίζω να σού έδωσα μια εικόνα, Κατερίνα μου.
    Έχεις την καλησπέρα και το ευχαριστώ μου για το όμορφο θέμα που άνοιξες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εεε ναι τέτοια σχόλια και μοίρασμα εμπειριών θέλουμε!!

      Διαγραφή
  4. Τι μνήμες έφερες στο προσκήνιο, Κατερίνα μου! Είσαι τυχερή που πρόλαβες αυτή την εποχή, έστω και στη δύση της. Όσο κι αν μας έχουν κάνει τη ζωή εύκολη (ισχύει άραγε αυτό;) τα νέα εργαλεία επικοινωνίας, νομίζω πως οι ανθρώπινες σχέσεις δεν βελτιώθηκαν και έχασαν δια παντός τη μαγεία της χειρόγραφης αλληλογραφίας, της αναλογικής φωτογραφικής μηχανής με το φιλμ και το διάφραγμα και την προσμονή ενός τηλεφώνου που δεν είχε την ευκολία του κινητού, αλλά ήταν αρκετό για να μας απογειώσει. "Πάρε το μηδέν γιατί δεν σ' ακούω καλά"...(δεν ξέρω αν το πρόλαβες αυτό) 😀
    Να ευχηθώ γρήγορα περαστικά στα προβλήματα υγείας που σε ταλαιπωρούν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι νιώθω τυχερή που τα πρόλαβα έστω και στο τέλος τους!
      Όπως ακριβώς τα λες, χάνεται η μαγεία...
      Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Μαρία μου 🌷🌷

      Διαγραφή
  5. Καλέ τι ωραίες μνήμες μας ξυπνάς με την ανάρτηση σου. Λοιπόν έχω polaroid φωτό "ενθύμιο" από τον σεισμό του '99. Καθόμουν με το νυχτικό μου, 9 χρονών μπουμπούκι, τρομαγμένο σε ενα καρεκλάκι ξύλινο στο πεζοδρόμιο και με τράβηξε φωτογραφία ένας γείτονας.
    Τα καρτοτηλέφωνα πονεμένη ιστορία, αφού πόσες φορές, δε "διάβαζαν" την κάρτα και βάλε βγάλε τι σπαστικό.
    Συλλογές έκανα πάντα, από φωτογραφίες οικογενειακών στιγμών, νομισμάτων και θα ακουστεί κουλό, αλλά έκανα συλλογή από στυλό. (Ήμουν μικρή, δεν είχα μινιμαλιστικές τάσεις χαχα)
    Πράγματι, κάθε εποχή έχει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της, αλλά οφείλουμε να παραδεχτούμε πως τότε ήταν πιο ανθρώπινες εποχές.
    Συμπάσχω με τα θέματα υγείας. Εύχομαι όλα να πάνε καλά, να διατηρείς την καλή σου διάθεση και την αντοχή και δύναμη σου.
    Μακάρι ο Φλεβάρης να 'ναι πιο ευνοϊκός και να τον απολαύσουμε.
    Πολλά φιλιά Κατερινάκι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εντάξει τέτοια ανάμνηση με Polaroid δεν περίμενα ποτέ!!
      Τα καρτοτηλέφωνα επίσης πονεμένη ιστορία έξω από τις σχολές που περίμενες να τελειώσουν 😂
      Για τα στιλό καθόλου περίεργο, έτσι οργανωτική που είσαι. Αλλά θυμάμαι πάντα μαζεύαμε πολλά είχαμε τρέλα τα κορίτσια με αυτά..

      Σε ευχαριστώ πολύ και σε σένα καλή δύναμη καλό Φεβρουάριο να έχουμε ✌️

      Φιλιά 💕

      Διαγραφή
  6. Αν εσύ είσαι "old soul" πιτσιρίκα μου, τότε εγώ είμαι ... νεάντερταλ!
    Θυμάμαι ακόμα τις πρώτες μου κασέτες, δεκαετία του "80 (αγέννητο ήσουν καμάρι μου ☺)
    κι έχω φυλαγμένες στο κουτί των αναμνήσεων, τις πρώτες κασέτες που μου είχε γράψει
    η μεγάλη αγάπη! Παπακωνσταντίνου και Yannis! 1987 !
    Αχ τι βάσανο ήταν το τηλέφωνο στα φοιτητικά μου χρόνια! Είχε ένα ψιλικατζίδικο εκεί κοντά που έμενα, ευτυχώς, και από εκεί τηλεφωνούσα της μαμάς και φυσικά με άκουγαν όλοι όσοι βρίσκονταν στο χώρο. Να με πάρουν τηλέφωνο, ούτε συζήτηση. Στους σεισμούς του Πύργου του '93, τις πρώτες μέρες δεν ήξερα αν ήταν καλά, κι αν είχαν υποστεί ζημιές, γιατί δεν έμπαιναν στο σπίτι (ούτε ασύρματο δεν είχαν τότε!) οπότε φαντάζεσαι τι τράβηξα.... Όχι, αυτό με τα τηλέφωνα δεν το θυμάμαι με νοσταλγία, εκτός μόνο από μία ιστορία. Πήγαινα γ' λυκείου, ήμουν από τότε με τον πρώην άντρα μου, κινητά το '87 δεν υπήρχαν (μόνο ραβασάκια ☺) μου είχα πάρει μία γόνδολα συσκευή, για να μιλάμε κρυφά από το δωμάτιό μου. Το βράδυ όμως η μαμά έπαιρνε τη μία και μοναδική μας συσκευή, αυτή την παλιά την γκρι του ΟΤΕ στο δωμάτιό της, οπότε και τον ήχο θα άκουγε και θα με άκουγε γενικότερα, αν σήκωνε το ακουστικό και τι έκανα ο διάολος; Της έκοψα τα συρματάκια στην πρίζα! Της πήες μερικά χρόνια για να ανακαλύψει τη διαολιά μου (κι έγινε και ο κακός χαμός!) αλλά εγώ είχα κάνει τη δουλειά μου!
    Μπορώ να γράφω ώρες.... Πολλές, αμέτρητες οι ιστορίες μου, όλες τυλιγμένες με το πέπλο της συγκίνησης, ακόμα και οι άσχημες. Ακόμα πονάω πχ που μου έκλεψαν το πορτοφόλι μου στο μετρό της Αθήνας το '92. Και δεν είχα κλάψει ούτε για τα χρήματα, ούτε για το κροκό πορτοφόλι που ήταν δώρο, αλλά για τα ραβασάκια της τρίτης λυκείου και κάτι χρωματιστά πετραδάκια από την πενταήμερη, που τα κουβαλούσα πάντα μαζί μου! Πάω να χαϊδέψω τις παλιές μου κασέτες.... Σε φιλώ 😁

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο τρελαίνομαι να σας ξεσηκώνω και να μοιράζεστε αναμνήσεις!!
      Φυσικά κι εσείς τα ζήσατε αυτά στο έπακρον, η δική μου γενιά βρέθηκε στο μεταίχμιο..
      Πολύ λυπάμαι που τα έχασες, κι εγώ κάτι τέτοια τα θεωρώ πολύτιμα.
      Δεν ήσουν στο μετρό όμως γιατί τότε δεν υπήρχε χαχαχα 😘

      Έχω δει αρκετά τα καλύτερα μας χρόνια, από ΕΡΤ όμως βλέπω φανατικά άλλες σειρές! Είναι πολύ καλό όμως και μου αφήνει μια γλυκιά αίσθηση και συγκίνηση.

      Καλό μήνα κόουτς μου ♥️

      Διαγραφή
  7. Αλήθεια; Τα καλύτερά μας χρόνια στην ΕΡΤ1 τα βλέπεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή