Κυριακή πρωί... Ελληνικός καφές και στο ραδιόφωνο έπαιζε...

Η ζωή, ξεκινά δυνατά

Και πατά σ'άλλους γαλαξίες

Συγχωρεί, τους πολύ τολμηρούς

Τους τρελούς και τις αξίες

Η ζωή, τρέχει με έτη φωτός

Ο καιρός δεν την τρομάζει

Προχωρεί, και για αγάπες παλιές

Ούτε που το κουβεντιάζει

Δεν θέλει και πολύ το μυαλό μου το ταλαίπωρο να λάβει τα απαραίτητα ερεθίσματα, να προβληματιστεί και να εμπνευστεί. Όχι εντάξει δεν περίμενα από τον Μπάση να μου κάνει μαθήματα ζωής.. Αλλά να μερικές φορές είναι κάποιες λεξούλες σαν καμπανάκι που χτυπάνε!

Γιατί έχουμε πάψει να είμαστε τολμηροί; Φοβόμαστε και την σκιά μας ακόμα.

Που πήγε αυτή η όμορφη τρέλα; Εκείνη που έχεις, όχι αυτή που πουλάς!

Οι αξίες κι αν χάθηκαν πρό πολλού... 

Γιατί δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η ζωή τρέχει με έτη φωτός; Ότι δεν θα ζήσουμε αιώνια. Γιατί ακόμα κλαίμε πάνω από τις στάχτες της κάθε παλιάς αγάπης;

Όταν θέλω να ταρακουνήσω τον εαυτό μου, γιατί κακά τα ψέματα δεν μπορεί άλλος να το κάνει αυτό για σένα, σκέφτομαι όσο μακάβριο κι αν ακούγεται "κι αν σήμερα είναι η τελευταία μου μέρα σε αυτόν τον κόσμο, τι έχω κάνει;".

Χωρίς φυσικά να το αφήνω να γίνεται θηλιά στον λαιμό, να με τρομοκρατεί ότι πρέπει να τα ζήσω όλα τώρα. Με ενεργοποιεί όμως στο να μη γίνομαι αναβλητική, στο να τολμήσω νέες εμπειρίες. Ακόμα και στο να συγχωρώ πιο εύκολα. Να αναγνωρίζω τα λάθη μου και να τα διορθώνω άμεσα. Να είμαι ευγνώμων για τα πάντα, ακόμα και για τον ήλιο που με φωτίζει έτσι γενναιόδωρα. Όσο χαζό κι αν ακούγεται. Να λέω τώρα όσα αισθάνομαι.

Οι άνθρωποι είμαστε τρομερά αχάριστα και κυνικά όντα. Νομίζουμε ότι μας ανήκουν όλα, δεν δεχόμαστε απόρριψη και φερόμαστε σαν να περιστρέφεται η γη γύρω από μας. Όταν πρέπει να είμαστε προσγειωμένοι έχουμε ψηλά τον αμανέ και όταν πραγματικά πρέπει να ανοίξουμε τα φτερά μας και να πετάξουμε, θάβουμε κάτω από την γη όλα μας τα όνειρα.

Για τις αγάπες που τελείωσαν... Αντί να κρατάμε τα θετικά και να προχωράμε, κουβαλάμε και βγάζουμε τα σπασμένα όπου βρούμε. Εμμονικά γυρνάμε στο παρελθόν. Εγωιστικά θέλουμε να μας θέλουν. Και δεν βλέπουμε μπροστά μας.

Αν μαθαίναμε από μικροί πως να αγαπάμε τον εαυτό μας, θα αγαπούσαμε με υγιή τρόπο και τους άλλους.

Αν μαθαίναμε να ερωτευόμαστε το καθετί που μας εμπνέει και γαληνεύει την ψυχή μας, θα γινόμασταν καλύτεροι σύντροφοι, εραστές, φίλοι, γονείς.

Μπορούμε όμως ακόμα, τίποτα δεν χάθηκε. 

Οι αξίες υπάρχουν, περιμένουν ακόμα εκείνους τους τρελούς επαναστάτες να τους δώσουν πνοή!

Σας αγαπώ και σας φιλώ 🌻